20 juli (door Stefan)

Het is in huis erg rustig. Mede omdat veel mensen op vakantie zijn. Zelf ben ik nog veel misselijk en moe. Bij Lisette merk ik dat in de stilte de boodschap van mijn dodelijke ziekte nog meer binnenkomt. Ze was gisteren en vandaag erg verdrietig, soms wanhopig. (daarom gisteren even geen blog) We staan allebei compleet machteloos in deze situatie die we zo graag zouden willen veranderen. We hebben het gisteren gehad over hoe het voor het gezin zou zijn na mijn dood. Misschien was dat niet zo verstandig, misschien ook wel, ik weet het niet.

Vandaag ben ik alleen met de kinderen (behalve Myrthe) naar de stoomtreinen in Hoorn geweest. Zo kon Lisette wat bijslapen. We moesten anderhalf uur wachten voor de trein vertrok, maar dat gaf ons de gelegenheid om andere stoomtreinen van dichtbij te bekijken. Machtig mooi vonden ze het. Geinig dat met dezelfde techniek van meer dan 100 jaar geleden nog steeds onze elektriciteit wordt opgewekt :)
Halverwege het ritje (dat met pauzes iets meer dan anderhalf uur duurde), kreeg ik sterke kramp in mijn buik. Eigenlijk was ik op, maar ik had geen keus: we moesten nog terug. Terwijl ik mij aan een tafeltje vastklampte, zag ik Anne bidden. Binnen een minuut of twee ging het gelukkig weer beter. We stoomden terug, kregen nog wat steenkool mee en gingen naar huis. Thuis meteen naar bed gegaan. Ik ben wel dankbaar dat ik dit nog kan, maar soms verdrietig dat het zoveel moeite kost.

We merken dat ons kapelletje in huis echt belangrijk is. We gaan er vaak wanhopig in om er dan weer hoopvol uit te gaan. Ik merk dat God van ons vraagt vertrouwen te hebben, al vind ik het soms moeilijk te bepalen waarin precies. Maar als kind van God moet dat ook niet uitmaken, we liggen in zijn armen en er is nergens een plek waar we zo veilig zijn.