Zaterdag 27 juli

Lisette:
Anne is gisteren naar het tienerfestival 4U vertrokken en Matthijs heb ik vandaag naar een kinderzomerkamp gebracht. Hij had er zin in. Myrthe is meegeweest. Floris, Laurens en Edith mochten vandaag met de blauwe zusters mee naar het klooster en daarna pannenkoeken eten in een pannenkoekenhuis. Met heel veel plezier gingen ze mee. Stefan is de hele dag alleen thuis geweest. 

Wanneer ik thuis ben met Stefan en de kinderen kan ik me redelijk vinden in het leven dat we nu leiden. We groeien in acceptatie van ons lijden en steeds meer in acceptatie van een afscheid. Soms is het heel zwaar en diep en soms voelen we echt troost en vrede. Wanneer ik echter naar buiten ga, zoals vandaag naar het zomerkamp dan vliegt de absurditeit van onze situatie me aan. Dit past zo niet bij een gezin met kleine kinderen.  Ongeveer 20 jaar geleden hebben wij elkaar op hezelfde kinderkamp ontmoet. Ik vond Stefan gelijk bij de eerste blik al leuk. Nu op datzelfde kamp zie ik mensen leiding zijn en dingen doen waarvan ik altijd dacht: "Als onze kinderen oud genoeg zijn wil ik dat ook weer met Stefan doen" Het besef dat dat er zoals het er nu uit ziet niet meer van zal komen, veroorzaakt een enorme knoop in mijn maag. Wanneer ik buitenshuis kom, zijn er iedere keer van die knopen in mijn maag. Bij de meest simpele ervaringen al. Overal zijn kleine toekomstdroompjes en verwachtingen die niet meer uit zullen komen.
Vandaag heb ik wel een manier gevonden om ermee om te gaan zodat het me niet overspoelt. Steeds als ik besef dat ik een toekomstverwachting zal moeten bijstellen, bid ik: "Heer, Uw wil geschiede" Zo laat ik het open en leg ik al mijn verlangens en dromen vertrouwvol in Zijn handen. Hij weet het. Kent mijn verdriet en zal voor me zorgen. Het geeft me rust. Ik vertrouw Hem.
Verder, los van hoe ik het beleefde was er een hele gezellige en vrolijke sfeer op het kamp. Iedereen had er enorm zin in en Matthijs ook. Heerlijk voor hem. Terug rijden was wel wat emotioneel.

Stefan:
Vandaag was ik dus alleen thuis. Ook alleen met mijn Schepper (in onze kapel). Ik dank God om de tijd die Hij me geeft om dichter naar Hem toe te groeien. Ik zie dat we als gezin allemaal dichter naar Hem toegroeien en dat ontroert me. Ik word me wel steeds meer bewust hoe kostbaar onze tijd hier op aarde eigenlijk is. Nu hoor ik u denken: "dat komt omdat je al op de drempel staat", en dat is waar, ik werd daardoor goed wakker geschud. Maar als ik terugkijk op mijn "gezonde" leven, dan vind ik het jammer dat ik niet veel meer tijd met Hem heb doorgebracht. Zowel in gebed alsook in wat ik deed. Ik ben voor Hem gemaakt, maar Hij heeft in die tijd van mij niet gekregen waar Hij recht op had.

Mijn pijnen zijn afgenomen. Ik neem momenteel - tegen het doktersadvies in - geen pijnmedicatie (artsen onder u, geen reactie a.u.b. :) ). Als alles goed gaat, gaan we morgen een paar dagen naar het Celebrate-festival. Ik zie ernaar uit om onder de mensen te zijn, zeker in die setting.

Lisette:
Morgen naar Het Celebrate festival. Helemaal zeker is tegenwoordig niets maar ik hoop en bid dat het door zal gaan. We proberen de blog morgen door te schrijven of het lukt?