Eindelijk heb ik vannacht geslapen. Echt een aantal uur geslapen. Stefan ook. Hij voelt zich heel ok en heeft ook goed geslapen. Hij kan bijna alles wat hij wil. Dat was even geleden. We worden er gewoon vrolijk van. Ook vandaag was weer hartverwarmend. Verschillende mensen kwamen bij het huisje langs om even afscheid te nemen en om even te vragen of ze misschien met iets konden helpen. Nadat we Anne een korte afscheidsknuffel hadden gegeven in haar programma (dat eigenlijk voor ouders niet toegankelijk is, we kregen toestemming). Zijn we naar huis gereden. Stefan heeft gereden.
Stefan en ik hebben een vast geloof dat onze God bijzondere dingen kan. Dat hij net zoals in de tijd van Jezus en de apostelen nog steeds dezelfde God is, die genezen kan. Velen bidden met ons om die genezing en ook gisterenavond was dat de grootste gebedsintentie. Toch blijven we vertrouwen dat dat wat gebeuren zal, goed zal zijn. Ons leven ligt in Zijn hand en natuurlijk hebben we zo onze voorkeur, maar we bidden ook om kracht om alles uit de hand van onze Heer te kunnen ontvangen wat Hij voor ons en onze kinderen bereid heeft. Ondanks ons vertrouwen in Zijn almacht vroegen we ons af en toe af, of God die wonderen in onze tijd echt nog wel doet en waarom we er dan zo weinig van horen. Tot we vorige week een mailtje kregen. De blauwe zusters die bij ons waren kenden een moeder van 6 kindjes in Belgie. Deze moeder wilde ons laten weten dat zij voor ons bad en wilde ons graag laten weten wat haar afgelopen jaar overkomen was. Via de zusters zijn we met haar in contact gekomen en ik heb toestemming gekregen om haar wonderlijke mail in deze blog op te nemen. We zijn hierdoor zeer bemoedigd en gesterkt in ons vertrouwen dat dat wat God doet, goed zal zijn. Wat voor ons Zijn wil ook zal zijn. We zijn onze Heer zeer dankbaar voor het geweldigs dat Hij heeft gedaan in de familie van An en Davy. Hij is dezelfde die Hij was en is en blijven zal!
Hieronder de mail van An:
Lisette en Stefan,
Ik ben An, getrouwd met Davy en mama van 6 kinderen ( tussen 18 en bijna 3). Ik volg jullie blog al een tijdje, maar enkele dagen geleden werd er door iemand speciaal van mij gebed gevraagd voor jullie… en sinds die dag laat het mij niet meer los…
Ik las vandaag over jullie overgave, die echt noodzakelijk is om dit lijden te kunnen dragen, maar blijf ook geloven op een wonder, wat de dokters je ook vertellen! Wij zelf maakten nog dit jaar deel uit van zo’n wonder:
Ik probeer het kort te houden…
8 maart jl: Ik was de laatste dagen erg moe, ook die dag, daarom laat ik Thomas zelf de trap opkruipen terwijl ik er achter loop. Bijna boven, ik heb nog een trap of drie te gaan, Thomas is helemaal boven, voel ik me zo moe/slecht dat ik niet meer de kracht heb verder te gaan. Ik roep mijn man twee keer maar dat klinkt erg zacht, de kracht om te roepen ontbreekt me. Ik denk nog net “Doe ik die drie treden nog en leg me neer op de gang of probeer ik toch beneden te raken…” en toen ging voor mij het licht uit… een hartstilstand!
De hulpdiensten waren al na 6 minuten ter plaatse, maar na 30 min reanimatie en 3 schokken met de defibrilator schudden ze het hoofd “sorry…”
Mijn man geeft het niet op (de toestand dringt niet tot hem door)”vlug, vooruit, dat is een mama van 6 kindjes, die moet naar het ziekenhuis!!” Mijn man helpt hen om alles in te pakken en mij in de ambulance te rijden, want zij doen alles veel te traag naar zijn zin.
Onze oudste dochter (Alisja) van 18 rijd mee met de ambulance terwijl mijn man nog snel even naar de andere kinderen gaat en hen gerust stelt. Daarna stapt hij in de auto en rijdt de ziekenwagen achterna (die daar nog steeds staat). Alisja: “ze deden helemaal niks meer ,al de infusen waren weg gehaald… niemand had nog aandacht voor ‘het lijk’ dat daar lag tot mama plots heel diep adem haalde.
“Wat is dat hier!!!” is de reactie van de verpleger en plots is er weer volle actie…
9 dagen lig ik in coma… Ze geven mijn man helemaal geen hoop, hij zit alle dagen elke moment dat hij bij me mag zijn, naast mijn bed te bidden. Mijn reactie op de pijnprikken is negatief. Op de vraag van mijn man waarom de reactie negatief is wordt hem verteld dat, indien ik er door zou komen, er zeker beschadiging aan de hersenen zal zijn… maar mijn man blijft geloven en vooral: hopen!!!
Ondertussen is er een hele ketting van gebed ontstaan…
Op 17 maart doe ik mijn ogen open,…, ze leren mij terug praten, eten, lopen,… het gaat allemaal erg snel vooruit. Zelf herinner ik mij hier helemaal niks van. Tot grote vreugde van het gezin weet ik de naam nog van mijn man en al de kinderen … Het eerste dat ik mij echt kan herinneren is “habemus Papam”…een fragment dat nog eens heruitgezonden werd. Het klonk vreemd, wat was er met Paus Benedictus gebeurd??
Op Goede vrijdag wilde ik naar huis en lieten ze me gaan omdat er geen enkele reden was me nog te houden. Voor de hele familie was het een Pasen met een dubbele verrijzenis!
Ondertussen gebeurden er nog heel wat onderzoeken en het meest wonderbaarlijke: er is helemaal geen hersenschade (meer)!! De neuroloog kan een maand later niet geloven dat ik daar voor hem zit. “normaal zou hier een wrak voor mij zitten! In het dossier staat 30 minuten reanimatie, klopt dat wel??”
Ondertussen hebben ze een inwendige defibrilator geplaatst omdat ze de kans erg groot achten dat ik nogmaals een hartstilstand zal krijgen.
Ik heb slechts 1 herinnering: het was duister, en ik loop door een erg dichte haag/struik. Hierin is en groot gat en daaruit komt een fel wit licht,… ik heb toen gezegd: “maar het is nog te vroeg, mijn kindjes hebben mij nog nodig! Maar Uw Wil geschiedde!!” en plots was alles verdwenen.
Het is nu precies dit laatste dat altijd door mijn hoofd blijft spelen: jullie kinderen hebben hun vader nog zo erg nodig, maar Uw Wil geschiedde!
Wat ze ook zeggen: durf blijven hopen en geloven op de Barmhartige Christus voor een wonder!!!! Ik ben er van overtuigd dat het goed komt. Ik durf, ondanks de slechte resultaten, toch geloven in een goede afloop,… voor de kinderen, die hun aardse vader nog nodig hebben!!
Ik ben momenteel nog steeds aan het revalideren en heb enorme pijn aan m’n linker arm en schouder (na het plaatsen van de defibrilator heb ik ontstoken pezen, een frozen shoulder en enorm veel spierkrampen). Soms kan ik het gewoon niet meer (ver)dragen, maar sinds enkele dagen probeer ik mijn lijden te verbinden met dat van Stefan… Bij God is niks onmogelijk, Zijn Wil geschiedde, maar als ons geloof groot genoeg is kan Hij een wonder in ons verrichten, ook voor Stefan, en daar blijf ik op hopen en blijf ik voor bidden samen met ons gezin.
Eén in gebed en liefde voor Christus
An, Davy en kinderen
Pater Pio: "Blijf steeds dicht bij je hemelse Moeder. Klamp je, zoals Maria, aan het kruis van Jezus vast en je zal niet zonder troost blijven.
BeantwoordenVerwijderenDe goede en milde Maagd Maria houdt niet op om voor jou van de onuitputtelijke goedheid van de Heer de kracht te bekomen om te volharden in de beproevingen die Zijn liefde je oplegt en ze te doorstaan."
Maria middelares en uitdeelster van alle genaden bidt toch voor ons bij Jezus.....
speciaal weer vandaag.....
Alle sterkte, liefs en gebed van ons.