Dinsdag 23 juli

Vannacht had Stefan erg veel buikpijn. Zelfs zonder zijn dosis chemopillen. We hebben geen ambulance of noodhulp nodig gehad maar het was vooral voor Stefan een zware nacht. Ook vanmorgen bleef de buikpijn. Daarbij bloedneuzen en rugpijn. Omdat we hadden gehoopt dat Stefan zich wat beter zou voelen en we dan met de kinderen iets wilden gaan doen, hadden we al het opvang-aanbod afgeslagen. Op zich ging het heel goed. De kinderen waren superlief aan het spelen. Ze speelden binnen, omdat buiten echt te heet was. Het liefst kijken ze een filmpje op internet of doen een spelletje.

Toen ik iemand probeerde te bellen bleek mijn telefoon het niet te doen. Vreemd! Een (mobiel) belletje naar de telefoonmaatschappij leerde mij dat ik de rekeningen die naar Stefans mailadres waren verzonden niet had betaald en dat dus zowel de telefoon als het internet afgesloten waren. Als ik direct betaalde waren we pas over twee dagen weer aangesloten. Stefan deed altijd de financiën. Ik kan het ook wel maar dan moet ik wel de rekeningen krijgen. Stefan zoveel pijn, de kinderen allemaal binnen en dan het vooruitzicht op twee dagen geen internet en telefoon. Ik kon het niet helpen; Ik huilde. Na wat uitleg werd op medische gronden de telefoon en bij wijze van hoge uitzondering internet weer direct aangesloten. pffff Iedereen opgelucht. De kinderen waren geschrokken van mijn schrik en kwamen heel lief met een perzik en een glaasje appelsap en een lief kaartje om me te troosten. Wat een schatten.

Direct daarna werden we gebeld door Stefans behandelend arts. Stefan reageert blijkbaar erg slecht op de pillen en hij wilde niet wachten met een scan tot pas na de derde chemo. Woensdag over een week hebben we weer een afspraak en daarvoor wil hij een ct gemaakt hebben. Stefan moet voorlopig met de chemo stoppen. Volgende week woensdag weten we "het" dus. Precies 40 dagen nadat de chemo is gestart weten we hoe het ervoor staat. Wanneer de scan gaat zijn, weten we nog niet.

Stefan en ik bleken hiervoor eigenlijk allebei te hebben gebeden. Een soort doorbraak waardoor er eerder een scan zou komen, zodat we zouden weten waar we aan toe zouden zijn. Eigenlijk is dit gebedsverhoring dus. Maar nu het dan gaat gebeuren zijn we allebei toch bang. Het nieuws sloeg toch echt in.
Ik heb iemand gebeld die de 5 oudste kinderen liefdevol heeft opgehaald en opgevangen en verwend tot na het avondeten en Froukje heeft Myrthe een paar uurtjes meegenomen.

Zo hadden Stefan en ik wat tijd samen. Om te bidden en wat bij te slapen en bij te praten en zaten de kinderen niet continu in een toch wat meer dan geladen sfeertje.

Ik heb veel van die tijd in de kapel doorgebracht. De Heer bestormd met vragen en verzoeken vooral om genezing maar ook om kracht en om iemand die me moed in zou kunnen spreken en iemand met wie ik gezellig zou kunnen kletsen. Ik had eerlijk gezegd niet het idee dat mijn verzoeken aankwamen en voelde me moe en verdrietig. Ik ben een uurtje naar bed gegaan.

Kort daarna telefoon. Iemand die me zei vooral moed te houden en dat zij erin geloofden en baden om genezing. Even later een lieve vriendin van ver die ik al erg lang ken, of ze morgen op de koffie kon komen. En ik dacht dat God me niet hoorde....De Heer zorgt voor Zijn kinderen. Hij verzacht de pijn en Hij troost. Zelfs in kleine dingen is Hij trouw. Ik bid voor iets groots, maar vertrouw steeds meer dat wat er ook zijn zal, Hij bij ons is. Dat is waar het uiteindelijk om gaat. Verblijven in Zijn liefdevolle nabijheid voor altijd.

Stefan heeft nog steeds veel buikpijn. Graag uw gebed