Maandag 22 juli

Een  heel erg korte nacht. Ik had drie uurtjes. Stefan had erg veel buikpijn, het was erg warm, Myrthe had dus behoorlijk dorst en tot laat was er een feest in de buurt. Om 6.58 stipt zoals tegenwoordig iedere morgen, was Myrthe weer helemaal wakker. Ze wekt met haar kreetjes Laurens en Floris en dan is het echt over. 7.15 zitten we met zijn viertjes beneden. In alle vroegte ben ik met het stel naar de supermarkt gewandeld. We waren om 8.00 uur een van de eerste klanten. Toen we de winkel uitkwamen was het al heet en ook hier in het noorden was het vandaag niet te houden van de temperatuur.

Vanmorgen toen de kinderen een mooie film keken en Myrthe een van haar zeldzame slaapjes deed, ben ik even naar de kapel gesneaked. Heerlijk om daar te zijn en niets te hoeven zeggen of bidden. Gewoon om te mogen zijn en in Zijn rust en kracht te kunnen zijn. Tot Myrthe weer huilde. Maar ik had voldoende voor de dag ontvangen.
Af en toe heb ik nog wel even het gevoel alsof iemand in mij maag getrapt heeft. Wanneer een van de kinderen perse pappa wil. Of bij een willekeurige herinnering die Stefan en mij bindt. Als ik naar zijn plant kijk die hij van kinds af aan heeft, of zijn sportschoenen zie liggen (zou hij die nog ooit dragen?). Het kan me zomaar ineens overvallen. Vandaag had ik echter geen minuut om maar ergens langer over na te denken. De kinderen waren de hele dag bij de deur en we konden niet weg omdat Stefan te ziek was. Het vergde echt al mijn kracht om alle brandjes te blussen en schaafwondjes en bulten aandacht te geven.Toch vonden de kinderen het aan het einde allemaal een fijne dag. Er komt er maar Een de eer toe. Dank!

Stefan heeft veel last van de hitte. Op onze slaapkamer die op zolder zit kan hij overdag's niet zijn. Te heet en net vandaag was hij zo vreselijk ziek. Echt heel naar om mee te maken. Misselijk, geweldige buikpijn en algehele malaise. Hij kon niets de hele dag. Verder, teneergeslagen en verdrietig.
Vanmiddag werd het nog spannend. Stefan had zoveel buikpijn dat ik het ziekenhuis wilde bellen. Stefan wilde dat niet. Toen ik hem beloofde dat ik zou zorgen dat we er niet heen zouden hoeven gaan, mocht ik bellen. En ja, of we toch maar op de eerste hulp wilden komen voor nader onderzoek. Hij kon van de medicijnen een gat in zijn darmen krijgen en als hij zoveel last had.....Er kon ook een ambulance komen?....Ik dacht "neeeee" niet weer en Stefan schudde "nee". Ik wimpelde beleefd af. Gat in zijn darm? nee, dan zie je er nog erger uit. Even later de telefoon,  of we niet toch beter konden komen (een uitleg volgde). Stefan schudde "nee". Met de belofte dat hij vanavond zijn chemopillen zou overslaan en dat we direct contact zouden opnemen of 112 zouden bellen als het erger werd, zijn we thuisgebleven. Waarschijnlijk is de dosering, denken we zelf, aan de forse kant. Gelukkig aan de ene kant, Er moet daar wel wat gebeuren, maar Stefan is er wel heel ziek van. Hij draagt het dapper. Ik voel me machteloos en draag dat dan maar.

Ik heb iemand voor vanacht gevraagd de telefoon naast het bed te houden om acuut op te komen passen mocht dat nodig zijn, maar we verwachten dat, met het overslaan van een dosering, het probleem een heel eind verholpen zal zijn. We wachten af. Wordt vervolgd