Weer een fietstocht! deze keer Stefan en Matthijs. Helemaal naar Ursem. Vermoeid kwam Stefan terug. Na een uurtje uitblazen was er weer voldoende energie om naar het ziekenhuis te gaan. Hij moest bloed prikken en had een afspraak met de behandelend arts.
We zien altijd erg tegen ziekenhuisbezoek op omdat tot nu toe geen enkele hoop ooit bevestigd is. Altijd kwamen we er gedesillusioneerd vandaan. Zonder hoop, verdrietig en teneergeslagen. Vandaag zaten we in de wachtruimte en kwam Stefan op het lumineuze idee om voor de arts te bidden. Dat hij hoop zou hebben. Nooit bij stilgestaan, nooit aan gedacht en toch zo voor de hand liggend.
Het was een goed gesprek. Open, helder en met wat hoop! Voor het eerst verlieten we het ziekenhuis in dezelfde mood als waarin we waren binnen gekomen. Bidden maakt een verschil. Dat merken we steeds weer. Het lijkt eerlijk gezegd ook wel dat het met Stefan nu in deze pilvrije week beter gaat dan voor dat de chemo werd gestart. Misschien slaat het ook wel aan? Misschien is er zelfs medisch gezien wat reden tot hoop. Ook een groot wonder sluiten we niet uit. Graag vragen we uw gebed daarvoor en uw gebed voor vrijdag. De tweede chemo. We zien er tegenop. Stefan het meest...
Ik neem julie mee in mijn gebeden, lieve groet.
BeantwoordenVerwijderen