De 2e chemo viel direct zwaar. Ik hoop stiekem dat de bij-effecten dan ook snel voorbij zullen zijn.
Ondanks dat, heb ik kunnen genieten van de kinderen die vandaag weer terugkwamen van uit-logeren en van mijn broer die bij ons kwam barbecueën en Eucharistie vieren (alvast de zondagsviering).
Een paar dagen geleden viel mijn oog op een bijbeltekst waarin Paulus - als ik zo vrij mag zijn - nogal vrijmoedig is over zijn eigen status. Ik vond het - eerlijk gezegd - zelfs een beetje komisch. Hier komt ie:
"Ik word naar twee kanten getrokken: ik heb het verlangen heen te gaan en met Christus te zijn, want dat is verreweg het beste. Maar voor u is het nuttiger als ik nog blijf leven. En omdat ik hiervan overtuigd ben, weet ik dat ik zal blijven leven en bij u allen zal blijven voor uw vooruitgang en uw geloofsvreugde". (Fil.1,23-25).
Het eerste kan ik mij wel in vinden, en bij het tweede moet ik sterk denken aan ons gezin. Ik zou willen dat ik ook de keuze had, al valt te betwijfelen of Paulus dat eigenlijk wel had, maar ja.
Het raakt mij ontzettend van vele kanten te horen dat er zo voor ons gebeden wordt. De laatste tijd krijg ik sterk de indruk dat Hij mij vraagt vertrouwen te hebben, en ik moet eerlijk zeggen dat dat mij zwaar valt.
Het klinkt misschien vreemd, maar ik merk sterk dat Lisette en ik eenzelfde soort proces doorlopen. Het komt regelmatig voor dat zij dingen zegt waar ik op dat moment in mijn hoofd aan dacht. Hoewel ik vooral de fysieke beperkingen (en pijnen) moet ondervinden, merk ik dat wij allebei vaak dezelfde geestelijke pijnen en vreugdes hebben. Echt mooi om te zien dat we zo naar elkaar toe zijn gegroeid.
Morgen zondag. Ik hoop dat we met het gezin, ondanks de nieuwe chemo, toch iets ontspannends met elkaar kunnen doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten