Ik had niet gedacht dat ik vandaag in staat zou zijn de blog te schrijven. Mijn kleur in mijn gezicht is dan weliswaar grijzer en geler geworden, maar veel klachten heb ik verder niet. Ik hoop dat het zo blijft, het kan zijn dat de bijwerkingen na een paar dagen erger worden. Maar omdat ik er echt tegenop zag ben ik dankbaar.
Verder hebben we vandaag veel liefde mogen ervaren van mensen die op onze kinderen wilden passen, ons avondeten hebben bezorgd (was lekker, andijvie-ovenschotel), ons huis hebben gepoetst of gezellig langskwamen. Ik heb stiekem nog op de praatstoel kunnen zitten om interessante onderwerpen uit de medische ethiek te bespreken. Het doet me weer verlangen naar mijn neven-functie als docent medische ethiek. Wie weet... als God het wil. Lisette en ik zien er ook naar uit weer eens te spreken over de Theologie van het Lichaam. We hebben een uitnodiging gehad, en stiekem hoop ik dat we daar gewoon kunnen spreken. Als het aan mij ligt zou ik liever als zieke voor de Kerk werken, dan dat ik "alvast in bed ga liggen".
Lisette voelt zich de laatste dagen wat uitgeput. Myrthe komt nog regelmatig 's nachts en bijslapen kan ze maar af-en-toe. Vanavond zei ze me dat ze niet alleen moe was, maar ook buik- en rugpijn had. Ze had paracetamol genomen en gaat zo wat vroeger naar bed. Ik kon me goed inleven... We dragen ons lijden samen op.
Op sommige momenten ervaren we het als moeilijk om te bidden. God weet wel wat we het liefst willen, en we kregen dan ook de tip daar niet telkens voor te bidden. Het geeft ons de vrijheid om - wetende dat God onze situatie kent en meelijdt - gewoon stil te zijn bij Hem. We weten ons gedragen door het gebed van veel anderen, die (hopelijk) wel wat explicieter zijn.
We denken aan jullie.
BeantwoordenVerwijderenWe bidden voor kracht en genezing.
Sanna en Dennis Lens
"Het lichamelijk en geestelijk lijden is de waardigste overgave,
BeantwoordenVerwijderendie we aan Hem kunnen aanbieden die ons door Zijn lijden heeft verlost."
(pater Pio)
Lieve groet!