Zaterdag 17 augustus

Vandaag had ik mijn extra dag. De dag die ik vergeten was. Het was een behoorlijk goede dag. Stefan was vanmorgen opgewekt en voelde zich tussen aanvallen van heftige buikpijn door best redelijk.

De bruiloft waarvoor we waren uitgenodigd durfden we helaas niet aan. Te ver rijden. Voor het lieve echtpaar veel zegen en van harte gefeliciteerd ook beide ouders die we kennen. Gelukkig konden we wel vanmiddag alsnog iets met de kinderen ondernemen. Het was gezellig zo de vakantie af te sluiten. De kinderen hebben genoten. Ik was wel doodmoe (oorzaak Myrthe) en Stefan werd vanzelf weer doodmoe dus het was wel op ons tandvlees. Toch zijn we erg dankbaar dat dit mogelijk was.

De belangrijkste weg die we de laatste tijd hebben afgelegd is die met God. Steeds dieper en moeilijker te beschrijven wordt ons "ja" tegen wat Hij ook van plan is. Steeds groter het vertrouwen dat Hij, onze Vader zal doen wat uiteindelijk goed voor ons is. Nog steeds geloven we vast dat ook volledige genezing in Zijn plan kan liggen. We hopen erop en bidden ervoor maar het is minder wanhopig geworden. Er is wat meer acceptatie gekomen van "whatever" er zijn zal. Dat is ook makkelijker nu Stefan niet doodziek op bed ligt. Dat maakt het echt anders. Er is even meer levensvreugde. Stefan en ik werken weer wat. We kunnen weer wat met de kinderen doen.

Toch is er steeds ook echt opstandigheid en boosheid in mij. Kan denk ik ook niet anders. Het is zo zuur om om je heen opa's met kleinkinderen te zien die meer kunnen met hun kleinkinderen dan Stefan met zijn eigen kinderen. Zo zuur als Floris vraagt: "Pappa kom je mee naar de glijbaan? Het is een hele grote" en Stefan zit volkomen moe op een bankje en moet met tranen in zijn ogen zeggen dat het niet gaat.

Wat betreft mijzelf: Ik had zoveel kleine dromen. We fietsten bijvoorbeeld zo graag vroeger. Hele tochten. Nu was dat al tijden niet mogelijk. Teveel kleine kinderen. Als ik een ouder stel samen zag fietsen, droomde ik altijd dat wij dat later ook weer zouden gaan doen. Ik dacht: "Onze tijd komt nog wel". Ik moest huilen toen ik vandaag zo'n echtpaar zag fietsen. Ik heb gebeden: "Heer Uw wil geschiede". Dat deed echt pijn.
Af en toe wordt ik boos en verdrietig dat ik niet de kleinste droom kan houden. Dat ik helemaal niets meer kan verwachten en dat niets meer zeker lijkt. Alles wat we plannen doen we onder voorbehoud. Alles wat we toezeggen idem. Ik weet niet of we kerstmis samen zullen vieren. Ik kan me geen idee vormen van onze vakantie volgend jaar. Ik kan me nergens verder dan een week van nu een voorstelling van maken. Ik ben iemand zonder toekomst. Ik weet dat  mijn dromen een schijnzekerheid gaven. Dat is nu wel duidelijk, maar een schijnzekerheid is soms wel prettig. Het voelt als een echte zekerheid.

We weten niet wat er in Gods wil is. Eigenlijk wisten we dat nooit. Nu is dat alleen duidelijker. We hebben altijd gebeden: "Uw wil geschiede en doe met mij wat U wilt" en we meenden het altijd al, maar nu beginnen we een flauw besef te krijgen wat het betekent. Het is de volledige gave van jezelf aan God. Het is het enige mogelijke antwoord op Zijn liefde. Hij gaf zich aan mij en ik mij aan Hem. Het is leven waarvoor we bedoeld zijn. geeft een diepere eenheid met de Heer en dat is echt heel bijzonder en mooi. Het kost alles, echt alles. Bijna elk eigen klein plannetje en iedere droom en dat is wel moeilijk. De schijn is ervan af in ieder geval.
Zoals ik al eerder schreef:  We vertrouwen wel op de Heer. Ik weet dat Hij mijn geluk op het oog heeft en dat van Stefan en dat van mijn kinderen. Ik weet dat Hij een plan heeft. Ik weet dat dit alles ergens goed voor is en dat alles goed komt. We kijken er verlangend naar uit. biddend en zoekend naar troost en kracht gedurende het pijnlijke leerzame proces.

Graag ook uw gebed.