Gisterenavond heerste hier een beetje een grafstemming. Mmm toepasselijk uitgedrukt al zeg ik het zelf :) We waren allebei erg verdrietig. Normaal gesproken is de een verdrietiger dan de ander en dan kan je elkaar opbeuren. Dat ging dus niet. We waren moe en het strand heeft zoveel mooie herinneringen aan toen we nog van niets wisten. We hebben het gevoel medisch gezien volkomen klem te zitten en hadden de indruk dat God toch wel erg veel van ons vraagt. Het voelde als "boven onze kracht"..
Ik ben vanmorgen met een paar kinderen naar de kerk geweest en was ook daar nog steeds erg verdrietig. Ik besloot het thuis zo gezellig mogelijk te maken. De kinderen waren erg lief aan het spelen en ik heb voor ontbijt pannenkoeken gebakken. Dat werd zeer gewaardeerd. Ik werd er zelf ook weer wat vrolijker van. Later zijn we naar Amsterdam geweest. Stefan en ik hadden in de stad een afspraak en dat gesprek heeft ons beiden erg goed gedaan. We konden onze vragen kwijt, verdriet delen en ontvingen wijze raad, vergeving en weer opnieuw gelovig perspectief. We zijn zo dankbaar voor deze mogelijkheid. De kinderen konden intussen spelen.
Later zijn we de stad in geweest. Het lukte vanmiddag, na ons gesprek om even vakantie van onze problemen te nemen. Ons 8-koppige gezin trekt al veel bekijks, maar Myrthe op mijn buik was zelfs voor Amsterdamse begrippen een trekpleister. Op een gegeven moment stond ik op de rest te wachten (Kinderen waren met Stefan samen een of ander hek aan het beklimmen, heerlijk "normaal" voor ons doen) toen ik min of meer werd omsingeld door een groep toeristen uit ver weg die maar naar de "lachende grote blauwe ogen" boven de draagdoek uit bleven wijzen en kijken. Zo schattig en zo lief. Ik was blij toen onze horde uitgeklommen was en we verder konden. Vervolgens had iedereen honger en dorst. De plaatselijke supermarkt bood soelaas. Even later zaten we met z'n allen, midden in de stad, op een trap, tussen anderen die ook trek hadden, onze heerlijke gekochte hapjes op te eten. Echt gezellig.
We sloten af met een wandelingetje door een overdekt winkelcentrum waar Floris een groep beschermengelen overspannen heeft gejaagd en zijn ouders, broers en zussen een hartverzakking heeft bezorgd. We liepen op de eerste verdieping (8 meter hoog), Ik tel regelmatig tot zes en concludeer: "ja ze zijn er allemaal nog" maar toen kwam ik maar tot "5" oei. Wie mist? Floris! "Floris waar ben je?" Stefan zag hem het eerst. Helemaal aan de andere kant van de hal op de balustrade balancerend......Wat kan Stefan hard rennen. Wat ben ik blij dat hij zich zo fit voelt! Ik keek intussen hard biddend de hele andere kant uit. Stefan riep en van schrik sprong Floris ervan af ...aan de goede kant. Zucht.
Dankbaar gingen we met ons achten (!) weer huiswaarts.
Het was een fijne normale dag :). We danken God voor alle genaden van deze dag en voor alles wat niet verkeerd afliep.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten