Vandaag had Stefan weer een goede dag. Als je hem bezig ziet lijkt er helemaal niets aan de hand. Heel raar. Het haalt bij mij herinneringen naar boven aan ons leven voor de fatale diagnose. Voor mij lijkt het de laatste dagen net of we een boze droom hebben gehad en nu weer wakker worden. Voor Stefan is het anders. Hij voelt de hele dag herinneringen in zijn lichaam van de boze droom die toch stiekem werkelijkheid is. Soms misselijkheid, soms die rare pijn onder in zijn buik soms doodmoe.
Ik weet niet meer wat ik ervan moet denken of hoe ik me moet voelen. Het blijft moeilijk om met de dag te leven. Het lukt om dankbaar te zijn met wat we nu hebben en nog steeds is er zoveel extra waarvoor we dankbaar zijn. Extras die er voor de diagnose niet waren. Wat betreft gebedsleven en diepgang.
Nu alles in wat rustiger en stabieler vaarwater lijkt te komen, begin ik wat toe te komen aan verwerking van wat er allemaal gebeurd is. Dat is wel lastig omdat het zo vreselijk veel in zon korte tijd is, omdat we er eigenlijk ook nog middenin zitten en omdat het zo groot is dat het bijna niet te plaatsen is. Af en toe overvalt me opeens een diep verdriet. Gelukkig niet steeds. Dan kijk ik stil voor me uit en vraagt een van de kinderen wat er is. Ik antwoord: "ach ik ben erg moe". Meestal is dat ook waar. Een goede nachtrust helpt dan veel.
Morgen zaterdag, weekend. Als Stefan zo blijft gaan we vast wat gezelligs met elkaar ondernemen. Maandag begint Anne aan de middelbare school. Voortaan zal ze in de weekends wel huiswerk hebben. Om de route naar school nog eens te oefenen is Stefan vandaag met Anne naar haar school gefietst. Ze hadden het erg gezellig gehad. Alleen was Stefan daarna doodop. Dat viel hem wat tegen.
Maandag heeft Stefan een bespreking op het werk ter voorbereiding van een vergadering die we dinsdag hebben en waar we samen naartoe gaan. Ik heb er zin in.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten