Ik loop vandaag de hele dag met het idee rond dat het zaterdag is. Ik heb de boodschappen voor de zondag en de eerste schooldag van de kinderen al gedaan maar ben helemaal de zaterdag vergeten. Voor de zekerheid heb ik Stefan en de kinderen maar gevraagd me morgen tegen te houden als ik om 10.00 uur naar de kerk wil. Die is er niet op zaterdag dus....
Misschien komt dit omdat ik weer zo doodmoe mag zijn. Nu Myrthe flesjes drinkt en fruit en liga eet, heeft ze meer last van haar buik. Om 5.00 uur vanmorgen was het voor haar (en dus voor mij) al weer dag. Zucht. Toen zij om 7.30 weer lekker in slaap was gevallen (het was haar blijkbaar toch wat te vroeg) werden net Laurens en Floris wakker.
Ook Stefan heeft een waardeloze nacht gehad. Echt veel buikpijn. Gisteren had hij een vrijwel pijnloze dag maar vannacht was het helemaal fout. Vandaag was hij daardoor erg moe, misselijker dan gisteren en helaas hield de buikpijn behoorlijk aan.Lastig dat het allemaal zo slecht voorspelbaar is. Hij kan moeilijk iets plannen. Vooral voor hem vervelend dat hij zon last had.
Ik heb vanmorgen Anne bij de orthodontist afgezet en twee uurtjes later heeft Stefan haar er weer opgehaald (dat lukte dan weer wel). Met zijn allen hebben we haar bij thuiskomst buiten opgewacht. Wat is ze mooi geworden zo zonder beugel. Echt weer even wennen.
Vanmiddag bezoek gehad. Hadden we erg naar uitgekeken. Helaas moest ik ook met Anne naar een vervangende huisarts omdat ze erg veel last had van haar voet die ze een week geleden verzwikt had. Het begon allemaal erg op een botscheurtje te lijken. We moesten een foto laten maken schrik. We zaten al grapjes te maken. Beugel eruit en dan een gipsenbeen voor de eerste middelbare schoolweek Ohhhh. Gelukkig voor haar (en ons) konden we weer gewoon naar huis. Niet gebroken. Waarom ze dan wel zon pijn had wist niemand. Maar weer afwachten.
Wat ik wat jammer vond, is dat de vervangende arts over onze thuissituatie begon. Ik bedoel... Ik kwam voor Annes voet. Nergens anders voor. Hij zei dat we nogal een situatie thuis hadden. Dat kon ik niet ontkennen maar ik had niet zoveel zin in een gesprek hierover. Hij vroeg of alles wel goed ging en of we wel hulp hadden en zei weer dat het nogal een situatie was. Ik kende hem niet. Wel heel aardig bedoeld maar toch lastig dat je er zo overal steeds aan wordt herinnerd. Soms wil je gewoon, alleen even, een gewoon probleem hebben, zoals een potentieel gebroken voet :)
Morgen zaterdag dus (ik probeer het te onthouden), dan zondag en dan de kinderen (behalve Anne) weer voor het eerst dit seizoen naar school.
Nu even fijn de kapel in en dan naar bed. Proberen zoveel mogelijk uur te pakken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten