Maandag 12 augustus

Schatten van mensen zijn vanmorgen gekomen en hebben voor ons in huis geholpen. Ik was er lichamelijk helemaal doorheen. Voelde me zwak en duizelig. Dat lijk ik zo af en toe te hebben. Ik was blij dat ze er waren. Ik kon even naar bed. Geslapen heb ik niet. Stefan was ziek en erg verdrietig. We hebben samen gebeden en ik heb wel wat uitgerust. Later, na wat eten en een kop koffie ging het me al beter.

Matthijs, Edith, Laurens en Floris zijn rond 13.00 uur opgehaald om mee op "kamp" te gaan. We zullen ze ongelofelijk missen en ik weet dat sommigen ook ons erg zullen missen maar voor hen is het beter om niet thuis te zijn. Hier is het "stil zijn" en "rustig doen". Geen leven voor een gezellige bende blije kids. Het doet ons verdriet dat ze hun blijdschap elders moeten zoeken. We waren liever een blij gezin geweest maar zijn zo dankbaar dat anderen hen dat nu in onze plaats geven.

Vanmiddag was het rustig in huis. Daardoor had ik tijd om wat dingen te regelen. Ik ben met Myrthe even naar de supermarkt gefietst. Zij in de draagdoek. Haar eerste fietstochtje, ze keek haar oogjes uit. We hebben fruitpotjes gekocht en liga. Ik heb toch moeten besluiten haar zo langzaamaan van de borstvoeding af te halen. Het lukt me niet meer. Het doet me wel verdriet ons laatste kindje van de borstvoeding af te helpen. Ik hoop dat dat bij haar beter verloopt dan destijds bij Laurens. Nadat  ik bij hem had besloten te stoppen (Hij wilde nog graag verder maar ik was in verwachting van Floris) heeft hij vele longontstekingen gehad en enkele ziekenhuisopnames in een jaar tijd. Ik was zo bang dat hij zijn derde levensjaar niet zou halen. Na het verwijderen van een enorme ontstoken neusamandel is het toen gelukkig beter gegaan. Graag uw gebed voor dit praktische punt.

Stefan was vandaag ronduit beroerd. Hij heeft zo goed als de hele dag in bed doorgebracht. Ik heb de behandelend arts gemaild en gevraagd ons te bellen. Ik denk niet dat hij doorhad hoe ziek Stefan van de chemo's wordt. Toen ik hem vertelde dat we zelfs overwogen met de behandeling te stoppen leek het door te dringen. Dit is geen levenskwaliteit zo. Ik heb de arts gevraagd wat nu het doel van de behandeling was. Dat was inderdaad: "rond de twee jaar leven" in plaats van 5-6 maanden. Twee jaar zo lijden, zo maakte ik duidelijk, is geen optie. We gaan nu kijken naar alternatieven. Toen Stefan hoorde  van de "twee jaar" fleurde hij een beetje op. Ik hoorde hem blij tegen Myrthe zeggen: "Twee jaar ! dan zie ik je misschien nog lopen"

"O mijn God wat hebben we een wonder nodig! maar Uw wil geschiede. Ik vertrouw op U" .

Vanavond kwam Anne thuis. Gezellig. Morgenochtend gaat ze weer maar vanavond is ze hier. We hebben gezellig een film gekeken en Stefan is nu al een aardig poosje op. Hij zit nu een tweede film met haar te kijken. Ik denk niet dat hij dat volhoudt tot het eind. Ik zie hem zich ziek voelen. Myrthe slaapt al. Ik denk dat we niet laat volgen.