Zaterdag 3 augustus

Allemaal uitgeslapen tot 8.30. Myrthe begint een beetje een ritme te krijgen. Af en toe speelt ze alleen in de box of ergens op de grond. Ze kan nu echt op mijn heup zitten. Ze is er ook nog steeds dol op om in de draagdoek rondgedragen te worden. Daar zit ze dan rechtop in, met alleen haar hoofdje eruit en bekijkt met grote blauwe ogen de wereld. Vandaag liepen we zo in Alkmaar gezellig met zijn allen een zak kersen te eten. Wat ging ze tekeer. Ze wilde er ook een. Ik hield haar er een voor en met haar net doorgekomen ene ondertandje ging ze hem moedig te lijf. Heerlijk vond ze hem. Helemaal leeggeknabbeld. Ze maakte alle voorbijgangers aan het glimlachen. Schattig gezicht.

Vanmorgen is Stefan met de 5 oudsten naar de tweedehandswinkel geweest. Dat vinden de kinderen echt een uitje. Ze kwamen allemaal met een speeltje en een knuffel thuis. Stefan was E 2,50 kwijt. Echt leuk. Vanmiddag zijn we dus met zijn allen naar Alkmaar geweest en vanavond zijn vrienden gezellig komen barbeque-en. Eigenlijk was het een heerlijke normale dag. Toch is er bij alles wat we doen een donker randje.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik Stefan steeds in de gaten houdt en bij iedere bijzondere beweging denk dat hij pijn  heeft. Soms is dat ook zo en soms niet. Steeds als ik denk dat hij pijn heeft gaat er een steek door mijn hart. Ik kan het niet loslaten. Wanneer we vroeger zo met het hele gezin in de stad liepen, Stefan en ik naast elkaar en de kinderen zo voor ons uit spelend en rennend, voelde ik me blij en trots dat die lieverds bij ons mochten horen. Vandaag liepen we zo en het was anders, verdrietiger. We keken naar de kinderen, keken elkaar aan en hadden allebei tranen in onze ogen. Die hebben we snel weggepoetst voordat de kinderen het zagen.

Stefan bad vanavond in de kapel met een van de kinderen. Er kwam een heel mooi gebed: "Lieve God dank u wel dat U pappa al zoveel beter hebt gemaakt, Wilt U hem nu ook verder helemaal gezond maken ? amen". Een andere lieverd vertelde vanavond dat God iedere keer hetzelfde antwoord gaf: "Alles komt goed". Samen vroegen we ons af wat dat zou betekenen. Ik zou het zo graag weten. Wat is Goed in Zijn ogen? Is dat ook wat ik met mijn menselijke gedachten goed vind? Ik hoop het,  Ik blijf ervoor bidden.
Steeds als ik eraan denk met mijn schatten alleen te blijven wordt ik zo bang. Ik kan het niet. Al zet ik mijn wil erachter. Ik kan het gewoon niet. Geen idee hoe. Met mijn verstand weet ik dat mijn Heer mij alles kan laten doen, zelfs het onmogelijke, als ik mijn ogen maar op Hem gericht houd en niet op mijn situatie. Hij kon Petrus over het water laten lopen, totdat hij naar het water ging kijken in plaats van zijn ogen op de Heer gericht te houden. Ik weet dat Hij ook mij alles kan laten volbrengen maar ik voel me bang. Er is soms zo'n verschil tussen mijn verstand en mijn gevoel. Ik ben blij dat Stefan er nu nog is. Ik houd me aan hem vast en wie weet hoe lang nog. Ik probeer de angst los te laten en op te dragen en deze week proberen we te genieten van elkaar en van de kinderen.