Vrijdag 30 augustus

Lisette:
De dag van de vierde chemo alweer. Omdat Myrthe uit logeren was heb ik een magische 7 uur aan een stuk geslapen. Raar dat je je juist na 1 nacht goede slaap uitgeputter voelt dan ooit. Helaas is Stefan wel vaak wakker geworden. Hij was nog erg vermoeid.Vanmorgen voor we vertrokken hebben we eerst een ruime tijd samen in de kapel doorgebracht. Samen bij onze Heer gezeten en Hem ook deze dag van ons leven gegeven. Steeds meer zien we dat God deze tijd gebruikt om ons meer met Hem te verbinden. Naar wie zouden we anders gaan? Waar zouden we troost en kracht kunnen vinden? Dit is ons leven. De weg die we gaan. Het is goed. Nog steeds geen flauw benul waarheen.

We zijn vertrokken met meer rust dan ooit. Stefan reed. Terug reed ik. Stefan was hondsberoerd. Ze wilden hem nog even een poosje houden om in de gaten te houden. Stefan wilde naar huis. Samen zijn we werkelijk naar de auto gestrompeld. pfff, Ik ben blij dat ik hem thuis heb gekregen. Toch was er ondanks dat het erg zwaar viel, rust en vrede. Nadat Stefan een aantal uren had geslapen was hij gelukkig wel weer in staat een paar keer beneden te zijn.

Stefan:
Deze chemo begint niet goed. Ik ben er meteen goed ziek van. Op een bepaalde manier heb ik de indruk dat God van mij vraagt mijn lijden te aanvaarden en misschien zelfs "lief te hebben". Niet zozeer om het fijn te vinden, want dat is het niet; ik ben misselijk, alles beweegt spontaan in mijn lichaam en heb regelmatig pijn in mijn buik. Het is om juist meer verbonden te zijn met Zijn Zoon, ook in het lijden. Maar o, wat is het moeilijk om het zo te beleven, mijn lichaam protesteert, klaagt en zeurt en ik ben doodmoe. Het zwaarste is het perspectief van mijn eigen vaderschap. Waarom moeten anderen meelijden? Maar goed, het voelt als een gegeven, als iets dat mij gegeven is. Het is aan mij - om met Zijn Genade - hier goed mee om te gaan.

Lisette:
Even iets luchtigs: Myrthe: Iedereen is nog steeds dol op haar. Ze zat zowaar op handen en knieën vanmiddag. De anderen waren haar aan het aanmoedigen en deden voor hoe ze moest kruipen. Tot ik ze uitlegde dat hun speelgoed niet meer veilig zou zijn als Myrthe echt zou gaan kruipen. Hun enthousiasme smolt als sneeuw voor de zon. Vanavond was er een verdere ontwikkeling. Ze zei bwoeaa -bwoeaa. Ergens heel ver zou je kunnen hebben gedacht dat ze misschien iets van "pappa" zei ??? Stefan was in ieder geval erg enthousiast :)