Vandaag was het een mooie dag. Lisette is met Anne schoolspullen wezen kopen; volgende week begint haar middelbare-school-periode. Anne vertelde dat ze het heel gezellig heeft gevonden.
Zelf ben ik naar het werk gegaan, om ook daadwerkelijk te werken :) Het koste me wel een paar uur alvorens ik inhoudelijk bezig kon zijn. Er waren zoveel lieve collega's die zich afvroegen hoe het met ons ging, dat ik pas in de middag aan de slag kon. Het was heerlijk om de collega's te spreken en ook om weer aan onze gezamenlijke roeping voor de Kerk gestalte te geven. Ik ben God heel dankbaar voor de laatste tijd, waarin ik alleen geplaagd wordt door wat vermoeidheid en misselijkheid, maar daarbij nog goed kan functioneren.
Gisteren las ik tijdens de eucharistieviering de eerste lezing voor, en ik moet zeggen dat ik tijdens het lezen regelmatig een brok in mijn keel kreeg. De lezing ging over Gideon die een bezoek kreeg van een engel van God. Gideon spreekt de engel vrij openhartig aan als hij zegt: "Neem me niet kwalijk, heer: als de HEER inderdaad met ons is, waarom is ons dit alles dan overkomen? Waar zijn de wonderen waarover onze voorvaderen ons verteld hebben". Dat waren precies vragen die ik mezelf en God ook stelde. En even later stelt Gideon de engel de vraag: "Als ik genade heb gevonden in uw ogen, geef mij dan een teken dat U het bent, die met mij spreekt." Ik moet eerlijk zeggen dat toen ik vorige week maandag zo ziek in bed lag, ook heb gevraagd om een teken van zijn Aanwezigheid. Met m'n hoofd kan ik een hoop dingen begrijpen, maar als mijn lichaam niet meewerkt en mijn gevoel opstandig wordt, helpt redeneren niet meer. Ik voelde me heel verlaten en vroeg me af waar Hij nu was. Een paar dagen later begreep ik dat misschien juist in die donkere momenten mijn geloof beproefd wordt en ook gezuiverd. Het komt er dan echt op aan: geloof ik omdat het goed voelt, of vertrouw ik op Hem doorheen de bittere werkelijkheid? Het gaat natuurlijk om het laatste, maar ik moet er wel bij zeggen dat me dat niet gemakkelijk valt.
Ondertussen maken we ons een beetje zorgen om pijn aan de rechter onderzijde van mijn buik. Het is duidelijk iets aan mijn darmen, ik hoop dat daar niet nog een (primaire) tumor zit. We proberen al contact op te nemen met de specialist, maar dat is tot nu toe nog niet gelukt.
Vanavond hebben we spontaan bezoek gekregen van vrienden. Het was gezellig.
Misschien dat ik morgen weer probeer naar het werk te gaan; er is nog een hoop te doen, dus geen tijd te verliezen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten