De nacht van zaterdag op zondag heb ik de helft van de tijd met Myrthe beneden gezeten. Daardoor was de zondag een zeer vermoeiende dag. Gelukkig voelde Stefan zich goed genoeg om mee naar de kerk te gaan. Dat was erg fijn. Wat een heftige lezingen deze week. Stel dat er iemand is die erg slecht heeft geslapen (:))en toch echt zijn/haar best doet om tegen de kinderen geduldig, zachtmoedig en vriendelijk te blijven wanneer ze geheel onbedoeld het bloed onder de nagels vandaan halen. Stel dat die arme persoon zo vreselijk moe is dat het -begrijpelijk- die ochtend helaas erg slecht lukte. Stel dat. Voor die iemand was dan de tweede lezing toch wel wat confronterend. Uit Hebr. 12: "Denkt aan Hem die zoveel tegenwerking van zondaars te verduren had, dat zal u helpen niet uit te vallen en de moed niet op te geven. Uw strijd tegen de zonde heeft u nog geen bloed gekost" Tja pff weg alle excuses, toch gewoon fout dus. En dan gevolgd door een preek over het goedgemutst dragen van het lijden. We troffen het. Was leerzaam maar wel wat heftig. Verder die dag gelukkig niet veel spannends gebeurd. We hebben gebeden om meer slaap en meer kracht. Zo ging het niet langer. Ik ben erg vroeg naar bed gegaan. Het gebed werd verhoord. Myrthe kwam maar 1 keer en ging toen gelijk weer slapen. Ik heb wel 2 x 4 uur gehad. Vanmorgen werd ik vanzelf wakker. Ook Stefan had een redelijke nacht.
Normaal gesproken op dit moment van de chemo (begin van de tweede week) begon Stefan flink last van bijwerkingen van de pillen te krijgen en moesten we gaan denken aan het bellen van het ziekenhuis en/of ambulance. Dat is nu gelukkig nog niet het geval. Stefan voelt zich redelijk. Wel steeds misselijk, energieloos en moe. Het vervelendste van alles is dat hij vanaf de week na de operatie een plek in zijn buik heeft die erg steekt. Het is steeds dezelfde plek. Bij iedere arts hebben we het tot nu toe aangegeven maar weer niemand lijkt te luisteren of iets te doen met wat hij hoort. Rare gewaarwording. Je denkt steeds iets belangrijks te melden maar het wordt niet opgemerkt. Zelf vermoeden we dat er een tweede tumor zit. Alleen op de ct scan de afgelopen keer was er niets te zien. We overwegen er toch nog eens over te bellen en echt duidelijk te zijn. We zijn aan de andere kant ook wel bang voor wat er misschien uit gaat komen.
Vandaag hadden Matthijs, Edith en Laurens hun eerst schooldag. Met het hele gezin zijn we ze gaan brengen. Leuk ze zo vrolijk naar school te zien vertrekken. Ze hebben het er echt naar hun zin allemaal. Voor Anne vreemd om mee te gaan. Ze heeft nog een week vakantie voor ze aan haar middelbare schooltijd begint. We proberen deze week haar kamer studieproof te maken. Ik heb vandaag een hele grote plank underlayment gekocht en die met cirkel- en decoupeerzaag bewerkt. Eerst heb ik gezellig samen met Anne een papieren mal gemaakt en die overgenomen op de plank. Morgen de poten op maat zagen, alles in elkaar schroeven, schuren en in de beits en ze heeft een geweldig low-budget whitewash bureau op haar kamer. Dan nog wat met meubels schuiven en ze kan ertegenaan. Echt leuk zo mijn hobby weer eens doen. Ook Stefan heeft wat klusjes kunnen doen. Niet alles wat hij wil kan hij ook. Dat is wel erg verdrietig.
Nadat we de kinderen naar school hadden gebracht zijn we ook vanmorgen met de rest naar de kerk geweest (Thema van de preek was nu lichter verteerbaar gelukkig). Fijn dat dat nu zo na de vakantie ook weer kan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten