Vandaag was ik in staat weer het een en ander te doen. Mijn lichaam heeft belachelijk veel slaap nodig. Telkens als ik wakker word grijpt de realiteit van het leven - en de (waarschijnlijk) komende dood - me naar de keel. Ik probeer het telkens aan God te geven, de ene keer lukt dat beter dan de andere. Vanochtend had ik er wat meer moeite mee. Omdat ik me ziek voel, kan ik de gedachten ook niet gemakkelijk van me afgooien. De kinderen, mijn lieve vrouw... Mijn schietgebeden beperken zich tot "zoals U het wilt, als U het wilt".
Hoewel ik me niet zo goed voelde, hebben we besloten weer wat te werken. We leven niet voor onszelf, maar voor de ander. Ik merk dat dat ons allebei heel goed doet. Ons op de ander richten in projecten binnen de Kerk is een verademing. Ik moest denken aan Pater Damiaan die - zelfs toen hij ziek werd - zich bleef inzetten voor de mensen met lepra. We hopen het nog lang vol te houden, samen werken voor de Kerk. Ik moet wel eerlijk zeggen dat het niet eenvoudig is om misselijk en met buikkramp achter een laptop te zitten, maar het geeft meer voldoening dan in bed liggen.
We hebben in onze colleges Theologie van het Lichaam vaak gesproken over mensen die er voor kiezen niet te huwen voor het Koninkrijk van God. Steeds meer begin ik de diepgang ervan in te zien. In gesprekken met sommigen van hen merken we dat zij bereid zijn hun leven te geven, omdat hun leven in zekere zin al gegeven is.
In onze huidige situatie komen dat soort gesprekken natuurlijk gemakkelijker naar boven. Misschien is het voor hen ook "eenvoudiger" omdat zij geen zorg hebben voor een echtgeno(o)t(e) of voor kinderen, maar dat weet ik niet zeker.
Lisette:
Heerlijk om samen te werken. Ieder aan iets anders maar wel naast elkaar aan de keukentafel. Samen overleggen en dan ieder weer verder werken. Ik ben dankbaar dat dit vandaag mogelijk was. Ik heb diep bewondering voor Stefan. Hij had echt pijn. Het was hem aan te zien dat het geheel op wilskracht, overtuiging en geloof was.
De twee dingen die we in het leven verlangen is voor onze kinderen te kunnen zorgen en voor onze Heer te kunnen werken. De kinderen maken het goed, hoorden we. Ze hebben een geweldig kamp. Zoveel dank aan degenen die ze hebben meegenomen, en wij hebben ons werk kunnen doen.Vanavond kwam nog onverwachts een vriendin met gitaar. Heerlijk samen gezongen. Fijn.
Ik ben benieuwd wat morgen brengt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten