Donderdag 22 augustus

De kop is eraf nog een dag en de eerste schoolweek zit er weer op. Het is erg prettig dat er daardoor ook voor ons weer wat extern ritme is. Vorige week heeft Stefan ondanks dat hij zich beroerd voelde besloten te gaan werken. Met veel ijver heeft hij een project opgepakt dat hij altijd al had willen beginnen. Het lijkt wel bijzonder gezegend te worden. Sindsdien voelt hij zich tot noch toe met de dag beter. Het vreemde is dat hij nog in de week zit dat hij pillen slikt. Deze keer hebben we zelfs helemaal niet aan een ziekenhuis hoeven denken. Ik wordt er met de dag vrolijker van. Het was hier helemaal gezellig vandaag.

Alleen arme Floris vraagt de hele dag wanneer zijn broertjes  nu thuis komen omdat hij zo graag met ze wil spelen (bedoelt ook Edith daarmee). Als ze dan thuis komen hebben ze al zoveel sociaal contact gehad dat ze liever alleen spelen. Echt zielig voor Floris. Bron van vele kleine ergenisjes bij de kinderen onderling.

Stefan heeft gisteren de hele dag op het werk doorgebracht en kwam toch wel doodmoe thuis. Vannacht heeft hij slecht geslapen (ik ook trouwens, Myrthe was om 6.00 uur klaarwakker en schattig) en vandaag is hij thuisgebleven. Wel heeft hij hier vanalles en nogwat aan kleine klusjes gedaan, heeft boodschappen voor het eten gehaald, samen met Anne een lekkere rijsttafel gekookt en voor mij een accuschroevendraaier gekocht zodat ik Annes bureautafel verder af kan maken. (Lakken, zagen en schroeven met een baby op de arm: Uitdaging :))

Het gaat hier nu dus eigenlijk helemaal goed.

Als Stefan zo goed is, is het niet voor te stellen dat hij iets heeft. Zelf heeft hij wel regelmatig pijn op die ene plek onder in zijn buik (contact met de arts gehad, gaat tzt onderzocht worden) maar verder voelt hij zich ok. Ook voor hem raar. Hij heeft een gezonde kleur, kan echt alles weer, is alleen iets sneller moe. Het is in zo'n situatie heel gemakkelijk om te gaan denken aan een genezing. We hebben besloten om dag voor dag dankbaar te zijn als het goed gaat en iedere dag in Gods hand te leggen hoe het ook gaat. We houden hoop en dat is in de huidige situatie gemakkelijker dan toen Stefan zo ziek was, maar we blijven nadrukkelijk ook bidden (en menen het) dat Zijn wil geschiede en niet de onze. Ik geloof vast dat Hij een plan heeft. Geen idee welk. Ik verbaas me er de laatste tijd over dat we gezondheid en voorspoed altijd zo vanzelfsprekend hebben gevonden. We leven duidelijk in een wereld die niet zo goed is als die oorspronkelijk bedoeld is en dus is het veel voor de hand liggender dat dingen moeizaam gaan en pijnlijk zijn. Alles wat wel goed gaat is eigenlijk mooi meegenomen en reden om dankbaar te zijn. We zijn een heel stuk dankbaarder geworden. en vandaag vrolijk op de koop toe.