Ik heb uit mogen slapen vanmorgen! Stefan kwam me om 9.15 wekken met de mededeling dat het ontbijt klaarstond. Wat voelde ik me verwend. Heerlijk. Stefan is met Anne naar de orthodontist geweest. Ze moest "happen" volgende week gaat haar beugel eruit. Ze begint dus binnenkort beugelvrij aan de middelbare school. Daarna kwam de pastoor op bezoek. Voor Stefan was het vroeg opstaan (7.00 uur) en een drukke ochtend. Vanmiddag was hij op. Ik ben met de kinderen naar een fastfoodketen geweest waar ze een binnenklimspeeltuin hebben en goedkope ijsjes. We zijn er uren geweest. Stefan is thuis gebleven. Heeft geslapen en een sigaartje gerookt en heeft een hele poos in de kapel gebeden.
Vanavond is een erg lang gekoesterde droom in vervulling gegaan. We zijn samen, dat is dus echt met zijn tweetjes, zonder Myrthe, uit wezen eten. Een lieverd paste op de oudste 5 en Froukje heeft zich over een protesterende Myrthe ontfermd.
Het was erg gezellig. Ook wel wat droevig. We hebben elkaar zo, zo lief en het is zo ontzettend goed om samen te zijn, herinneringen op te halen en elkaar gewoon in de ogen te kijken en te praten. Moeilijk dat we, zoals het er nu uitziet, niet samen oud zullen worden. Stefan noemde dit etentje gekscherend ons "galgemaal". Zou best kunnen. We weten het niet. Het is goed dat we deze week hebben genomen. Het zou niet proportioneel zijn geweest om afgelopen week de chemo te doen terwijl hij zich zo goed voelde. Nu lijkt Stefan toch wat achteruit te gaan zo langzaamaan. Meer buikpijn en steeds iets misselijker en iets meer moe.
We zien op tegen vrijdag. Stefan tegen de pijn na het infuus, de misselijkheid, het pillen slikken met heftige bijwerkingen en de zwakte. Ik tegen het zien lijden van Stefan, de machteloosheid, het verscheurd worden tussen aan de ene kant bij de kinderen willen zijn en aan de andere kant steeds bij Stefan willen zijn (die mij dan ook zo graag continu bij zich heeft). Ook is er bij mij de angst dat ik niet op tijd in zal grijpen door 112 te bellen of het ziekenhuis wanneer dat nodig mocht zijn. Daarbij de doorlopende stress om steeds in staat van paraatheid te moeten zijn om stappen te ondernemen wanneer er zich een rare complicatie voordoet. Steeds kijken: " ademt hij nog?" Gelukkig is het nog niet zover en hebben we nog 1 dag.....
Stefan en ik hebben beiden vandaag in de kapel ons leven weer bij onze Heer neergelegd. Bij Hem zijn we veilig hoe dan ook. Hij zal kracht en steun geven wanneer dat nodig mocht zijn en wijsheid en inzicht en alles zal weer goed komen volgens Zijn plan! Neemt niet weg dat we er toch tegenop zien. Het blijft lijden.
Dubbel: Echt wel vertrouwen hebben en toch angstig zijn. Geen kwaad vrezen maar erg blij zijn met vertroosting.
Psalm 23 ,4
Al ga ik door een donker dal van diepe duisternis
Ik vrees geen kwaad want Gij zijt bij mij
Uw stok en Uw staf vertroosten mij.....
Gelukkig hebben we nog 1 dag!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten