Met Stefan zijn kiespijn is het anders gelopen dan ik gisteren bij het schrijven van de blog verwacht had. Hij is naar een spoedtandarts geweest. Het deed zo zeer. Deze durfde de vermoedelijke dader (verstandskies) niet te trekken omdat Stefan bloedverdunning heeft. Hij heeft daarom een halve wortelkanaalbehandeling gehad. Die zou moeten helpen. Vannacht had hij echter weer enorme pijn. Vanmorgen om 11.00 uur is Stefan naar zijn afspraak met onze eigen tandarts gegaan en deze kon eigenlijk ook niet vinden waaraan het lag. Stefan heeft er dus gewoon nog een pijn bij die blijkbaar onoplosbaar is. Soms vraag je je af waarom? Is kanker met dodelijke uitzaaiingen en bijbehorend lijden niet erg genoeg?
We bedachten dat onze eigen Heer van wie wij volgeling willen zijn, tot de dood veroordeeld werd. Hij werd bespuugd de hele nacht getreiterd en gegeseld. Was alleen kruisiging dan niet genoeg? Een echt antwoord is het niet maar de gedachte hieraan maakte ons mopperen wel weer stil.
Ik heb wel echt met Stefan te doen. Ik vind hem zo dapper. Hij is ondanks de pijn die hij zichtbaar (voor mij dan) heeft, nog steeds geduldig en liefdevol voor mij en de kinderen.
Vanmorgen heb ik zelf de kinderen naar school gebracht. Was fijn. De kinderen waardeerden het erg. Nog voor ik vertrok ging Anne weer met veel plezier op de fiets naar de middelbare.
Zowel Stefan als ik zijn erg moe en Stefan heeft voortdurend her en der pijn. Ik voel me nog steeds erg emotioneel maar het lukt om het droog te houden. Ik ben naar de huisarts geweest omdat ik vermoed dat iets fysieks hiervan de oorzaak zou kunnen zijn. Dat zou dan mogelijk opgelost kunnen worden. Dat zou prettig zijn. Het wordt nader onderzocht.
Vanmiddag is Stefan met een paar kinderen uit geweest. Het was rustig in huis en ik heb eindelijk weer een hele poos aaneengesloten zonder storingen in de kapel door kunnen brengen. Heerlijk. Ik was aan het bidden en lofprijzen met mijn gitaar en toen kwam zomaar een van de kinderen erbij en hebben we samen gebeden, God geprezen met onze muziek en gedankt voor al het goede in ons leven. Gedankt dat Stefan er nog is, dat de kinderen het allemaal zo naar hun zin hebben op school, en vele andere dingen. Mooi om te merken dat er zelfs in een loodzware tijd met stormen en pijn toch nog zoveel is om ook dankbaar voor te zijn. Wat een genade zo als moeder en kind geloof samen te kunnen vieren. Echt bijzonder. Later vanmiddag had Stefan een vergelijkbaar spontaan moment met twee andere kinderen.
Morgenmiddag gaan we naar het AMC bloed prikken en afspraak met een andere oncoloog in verband met vakantie. Vrijdag weer chemo.....
Voor het weekend en volgende week staat niets gepland. Afwachten weer. Ons leven is in Gods hand.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten