Vandaag zou Stefan zijn derde chemo hebben gehad. Maar we hebben een extra weekje vakantie genomen. Stefan voelde zich te fit. Het zou echt jammer zijn dat door een chemo af te laten nemen. Dus vandaag niets. Heerlijk thuis geweest en binnen geschuild tegen de warmte. Matthijs was weer thuis en de anderen genoten van zijn aanwezigheid. Hij was lief en zorgzaam en een beetje moe. Later op de dag kwam ook Anne thuis van 4U kamp. Ze heeft het geweldig gehad. Vol bijzondere verhalen en mooie ervaringen en met mascara op. Stond haar leuk. Fijn om iedereen weer thuis te hebben.
Stefan was prima vandaag. Hij heeft de weekboodschappen gehaald en wilde perse in het huishouden wat meehelpen. Het was een heel gewone dag zoals we dat vaker met ons gezin hadden in het verleden en zoals we al maanden niet meer hebben gehad. Heel apart dat een normale dag voor ons eigenlijk dus heel bijzonder is.
Eigenlijk moet ik iets vertellen. Iets bijzonders wat maakt dat we deze normale dagen hebben kunnen. Velen bidden al weken voor ons en zoals we vermeldden is er maandagavond op het Celebrate festival bijzonder over ons gebeden door ongeveer het hele festival tegelijk. Voor iedereen was dat een ervaring die lang bij zal blijven. Na het bidden ging Stefan even alleen weg en kwam met een wat vreemde blik in zijn ogen terug en met de vraag of ik even met hem wilde meekomen. We gingen wat wandelen. Het was gezellig. De vraag hoe hij zich voelde, brandde op mijn lippen maar ik durfde hem niet te stellen. Stefan wilde wat zeggen maar hij leek het niet te durven. Dat duurde een aantal honderden meters wandelen. Toen zei hij het toch met een vreemde blik in zijn ogen: "Lisette,.... ik heb geen rugpijn". He? Hij had al weken rugpijn. Altijd maar rugpijn. Hij liep er helemaal krom van. Ik bekeek hem en ja, hij liep rechtop. Vreemd. Geen rugpijn dus. "Ja" zei Stefan, "na het bidden ging ik rechtop zitten en ik dacht: "waar is mijn rugpijn?" "Ik ben naar buiten gegaan en heb uitgeprobeerd of het weer terugkwam als ik mijn rug extra belastte dus ik ben een stuk gaan hardrennen..." . Hardrennen? Dat wilde ik wel eens zien en daar ging Stefan op mijn verzoek, wel enkele honderden meters, heel hard. Geen rugpijn meer dus. Hoera! We dachten nog, dat komt vast zo weer terug maar dat was dus niet zo. Hij heeft nog steeds geen rugpijn en het is nu alweer vrijdag.
We beleven nu alweer 4 van deze "dagen van genade" waarop Stefan bijna alles kan wat hij wil. We danken onze Heer met ons hele hart voor "geen rugpijn". We bidden en hopen dat dat aanhoudt en we een geweldige week tegemoet gaan. Misschien ondernemen we nog iets geks. Wie weet. Alles is mogelijk en voor onze Heer, niets onmogelijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten