Maandag 26 augustus

Druk druk druk,  een echte maandag. Myrthe hield zich redelijk vannacht. Ik hoefde er maar 1x voor haar uit maar ze was wel weer vroeg vanmorgen. Daardoor heb ik 's morgens tegenwoordig wel de tijd om kalm wakker te worden. Met Myrthe op mijn arm luister ik naar mooie opwekkingsliederen en bid ik wat, terwijl ik met haar heen en weer loop door de kamer. Ik zet het ontbijt voor de basisschool kinderen klaar en alles voor het vullen van hun overblijftassen. Dat vullen mogen ze zelf doen. Dan komt de eerste beneden, hoor ik de volgende naar de kapel gaan om daar de dag te beginnen en begint het leven. Zo ook vanmorgen. Geheel volgens ritueel. Alleen was vanmorgen voor het eerst dit schooljaar ook Anne present. Ze had zich vergist en dacht dat om 9.00 uur op school moest zijn en was helemaal middelbareschoolproof aangekleed en klaar.

De kinderen werden opgehaald. Lieve ouders van school hebben voor een rijrooster gezorgd. Volgende week heeft Stefan weer chemo dus dan vooral ook gaat het waarschijnlijk weer heel erg echt nodig zijn. Nu is het heel fijn. Het leven lijkt hier nu wel normaal en ik stel me graag voor dat het normaal is, maar dat is het niet.

Ik ben vanmorgen met Anne mee naar haar nieuwe school gefietst. Ze kreeg haar rooster en een kluisje en samen zijn we daarna weer gezellig teruggefietst. Ik was natuurlijk de enige moeder, maar van haar klas heeft niemand gemerkt dat ik er rondhing en Anne kan het niets schelen. Ze gaat gewoon haar eigen gang en heeft besloten gewoon Anne te zijn. Zij vond het leuk dat ik meefietste. Ik wilde graag zien wat de route was die ze nemen moest en wat ze bakte van het naar school fietsen. Ik moet eerlijk zeggen dat ik me nu nog iets meer zorgen maak dan eerst. Ik hoop dat ze beter op het verkeer let als ik er niet bij ben.....Extra gebedspunt!

Stefan is naar het werk vertrokken na een heel gedoe omdat de sleutel in de auto opgesloten was geraakt. De ANWB heeft hem gered.

Het is zo gek dat Stefan zo goed is. Nu ging het vandaag ietsje minder dan gisteren maar al met al nog heel geweldig. Wanneer mensen me vragen hoe het gaat heb ik het idee dat ik blij zou moeten zijn dat het zo goed gaat. Ben ik ook wel, echt wel, maar het gekke is dat ik zo in de war raak. Ik had een hele moeilijke weg afgelegd waarin ik me bijna zou kunnen voorstellen alleen met de kinderen door te gaan zonder Stefan en nu wordt het ondenkbaar dat hij er ooit niet meer zal zijn omdat we het zo gezellig en goed hebben met elkaar. Beter dan ooit.We hebben elkaar alleen maar meer lief. Hij wordt steeds weer meer de pappa en we genieten als gezin zo van elkaar. Steeds komt echter zijn ziekte een beetje om het hoekje kijken en herinnert me eraan dat dit (zonder groot wonder) niet blijven zal. Zonder wonder komt er het moment dat ik weer helemaal opnieuw moet leren loslaten en weer afscheid moet nemen. Ik zou graag gewoon blij zijn met wat er is en dankbaar aanvaarden dat het nu goed is. Maar ik ben gewoon verdrietig en bang.
Nog steeds bid ik "Uw wil geschiede", nog steeds vol vertrouwen, maar ik begrijp er vooralsnog steeds minder van.