zaterdag 29-6

Matthijs heeft zijn B-diploma met zwemmen gehaald en Stefan was erbij. Het is zelfs behoorlijk goed gegaan. Erg leuk voor Matthijs. Hij was supertrots.






Morgen wordt Myrthe gedoopt. Wel heftig. We gaan beloven (Stefan dus ook) dat we ons best zullen doen haar het geloof voor te leven. Die belofte alleen al, zeker voor Stefan vraagt een boel geloof. We zullen morgen dan ook zeker voor genezing bidden. Anne zal de peettante zijn. Ze is pas gevormd en gaat ook een hoop beloftes doen. Robert, Stefans broer zal Myrthe dopen net als hij bij onze andere kinderen heeft gedaan. Er waren de afgelopen maand momenten dat ik dacht dat Stefan hier al niet meer bij zou zijn. Ik zie hem nu weer wat uit het dal klimmen. Heel langzaam komt er weer wat kracht terug en neemt vermoeidheid iets af. Ben dankbaar!

Zelf was ik vandaag volstrekt uitgeput. Als een dweil zo moe. Het is een erg emotionele week geweest en meestal schiet mijn eten en drinken erbij in. Gewoon te druk. Ook op slaap loop ik achter. Op zich niet zon ramp maar Myrthe vertikt het in alle toonaarden om iets uit een fles te drinken en mijn melk wordt door alles wel echt minder. Gevolg is dat ze vannacht 4x kwam en ik de hele dag door aan het voeden ben. Dat helpt niet echt om zelf aan meer rust en voedsel toe te komen. Goed, morgen wordt ze gedoopt misschien dat ze dan wat slechte gewoonten aflegt en eindelijk een fles pakt :).

De kinderen: Onze Edith had gisteren een opmerkelijk gebed. Samen met pappa geknield in de kapel: "lieve God wilt U zorgen dat pappa beter wordt en als hij niet beter wordt, dat hij niet doodgaat"!
Laurens bidt elke avond dat er engelen bij pappa en mamma zullen komen om ze te troosten. Anne is af en toe best verdrietig en gaat dan in de kapel bidden. Floris mist duidelijk het gewone. Hij is superdruk en wil steeds knuffeltjes. Matthijs weet ik niet zo goed op het ogenblik. Ik ga binnenkort maar eens wat leuks met hem doen. Jongens, daar moet je wat mee doen. Als er dan wat is komen ze er wel mee. Eerst zelf wat uitgerust raken.

Stefan en ik zijn blij dat we gisteren een soort nieuwe start hebben gemaakt. We proberen weer in het nu te leven en hebben onszelf en de kinderen weer echt aan God toevertrouwd. Toch komt er over mij, mede door vermoeidheid steeds nog een golfje van wanhoop wanneer ik aan een bestaan zonder Stefan denk (waar ik dus niet aan zou moeten denken). Ik weet dat ik er dan moet zijn voor de kinderen. Dat wil ik ook wel maar soms heb ik daar zo'n zwaar hoofd in (als ik zo moe ben als nu) dat ik er gewoon geen zin in heb! Het voelt alsof ik, wanneer ik alleen achter zou moeten blijven, een soort van Levenslange straf hier op aarde uit te zitten krijg. Terwijl ik niets liever wil dan dat wat we altijd deden, namelijk: "alles samen". Tja, Geen keus. Ik was erg verdrietig en heb een poos in de kapel gezeten. Vreemd dat daar de tijd stilstaat en de problemen er niet meer toe doen. Ik ben er graag. Ik las een mooie hoopgevende bijbeltekst en klaarde er echt op.

Zie uit naar morgen. Vieren dat het leven in Christus sterker is dan de dood. (schreef iemand ons treffend op een mooie kaart) Bidden om genezing voor Stefan.
Eerst maar wat slaap zo. Zal een hoop schelen.