maandag 10-6

In de ochtenden is Stefan meestal niet zo lekker en erg moe. We zijn dan geneigd te denken dat het heel slecht met hem gaat en zijn verdrietig en vrezen een naderend afscheid. We beginnen op automatische piloot  met dagelijkse routine. Kinderen aankleden, broodjes smeren, uitzwaaien (ze worden liefdevol door meelevende ouders van school opgehaald) en dan samen naar de kerk. (als dat gaat) Het is fijn om de dag met een viering te beginnen in de mooie hechte gemeenschap die daar iedere ochtend is. Daarna een paar uurtjes de tijd voor een gast of een boodschapje of zo, dan voor Stefan en Floris een middagslaapje. Wanneer de kinderen 's middags uit school komen wordt het regelrecht gezellig en tegen de avond voelt Stefan zich ook fysiek gezien redelijk. Dat zijn de momenten dat we denken dat we misschien nog wel een paar jaar samen zullen zijn. Een heerlijke gedachte.

Vanmiddag heeft Stefan het mailadres opgezocht van de persoon bij wie we woensdag een gesprek zullen hebben. Hij heeft hem gemaild dat hij het liefst deze week nog aan een chemo zou beginnen. Binnen een minuut (!!) had Stefan een mail terug met het geruststellende antwoord dat een of enkele dagen niet veel zou uitmaken dat hij eerst graag de opties met ons door zou willen spreken. "Opties", dat klinkt of er mogelijkheden zijn om uit te kiezen. Heel anders dan wat ons in Alkmaar werd voorgesteld. Hoop ? O wat zie ik angstig en verwachtingsvol uit naar woensdag.

Vanavond was er een vergadering op de school van kinderen. We zijn er samen naartoe geweest. Een flinke delegatie (Myrthe was ook mee). Het ging dan ook over de identiteit van de school. Voor ons juist nu, erg belangrijk dat ook in de toekomst, geloof, op school aan onze kinderen doorgegeven en voorgeleefd zal blijven worden. Myrthe is pas 3 maanden. We zijn nog wel even aan de school verbonden. We zijn dankbaar voor de school, hebben er ook na vanavond helemaal vertrouwen in. We bidden het bestuur wjisheid toe.

Vandaag werd me gevraagd of mijn vertrouwen in God  niet leed onder wat we doormaken. Ik moest er even over nadenken. Anne zei het heel mooi: "mam, naar wie zouden we anders gaan?"  We hebben Hem vaker ons leven toevertrouwd en al best wat voor hete vuren gestaan. Hij heeft ons nooit beschaamd. Dingen liepen soms zo anders als wij ze wilden. Later hebben we meestal mogen begrijpen waarom, en gezien dat Hij gelijk had in het grotere plan. Dit wat we nu doormaken is wel een heel heet vuur. Zowat niet te bevatten.  We kunnen ons druk maken over hoe alles straks zal gaan - en dat doe ik eerlijk gezegd ook- maar ik weet ook dat we ons het beste als kleine kinderen aan de hand van de Vader stap voor stap door de nacht kunnen laten leiden.Wij hebben het overzicht niet. Hij wel. We zien veel vruchten van de moeite die we doorstaan nu al. In ons eigen leven maar ook in dat van de kinderen en anderen. We zien vruchten maar hopen en bidden dat aan het einde van deze weg toch genezing ligt. Een wonder.: "ze leefden nog lang en gelukkig" .

Graag uw gebed