donderdag 20-6

Vandaag een gesprek gehad in het AMC. Morgen begint de eerste chemo. Stefan ziet er naar uit. Had het al veel eerder gewild. Voordat de kinderen wakker zijn moeten we vertrekken. Astrid zal hier om 7.00 uur zijn. De laatste keer dat Astrid er was, voor de kinderen wakker werden, was 7 maart jl. Toen moesten we naar het ziekenhuis omdat de geboorte van Myrthe ingeleid werd.'s avonds kwamen we doodmoe maar dolgelukkig met Myrthe naar huis. Toen wisten we nog van niets. Raar dat we nu dezelfde ochtendroutine hebben als die dag maar dan om de chemo van Stefan te starten.

De jonge kinderen snappen er niets van. Floris gisteren: "mamma, waarom moet je huilen?", Laurens en Edith: "Morgen naar het ziekenhuis? Maar pappa is nu toch beter? Hij is er toch weer?" Maar weer uitgelegd. Arme kinderen, dachten dat het voorbij was.

Anne begrijpt het zoals iedere volwassene het zou begrijpen. Ze is echt in een verwerkings en rouwproces gekomen en stelt zich dezelfde vragen die Stefan en ik onszelf ook stellen. Matthijs krijgt er veel van mee maar lijkt net niet helemaal de ernst ervan te zien. Ik krijg af en toe een extra knuffel van hem.

Myrthe, die is meer bezig met het krijgen van 6 nieuwe boventanden tegelijk. Tussen de huil- en klaagbuien door kijkt ze steeds blijer de wereld in met haar grote blauwe babyogen. Ze weet heerlijk nergens van en iedereen vind haar geweldig

Morgen mag ze weer mee naar het ziekenhuis.