Vrijdag 28-6

Stefan lijkt weer iets fitter vandaag. We hebben het AMC gebeld met de vraag of die extreme vermoeidheid erbij hoort. Zij herkenden dit niet. Stefan heeft nu voor aanstaande woensdag een afspraak met zijn arts. Ze gaan toch een en ander nakijken. We hebben vandaag veel hulp gehad. Lieve mensen hebben het gras gemaaid, iemand anders op de kinderen gepast, iemand met Edith naar het zwemmen gegaan. Daardoor kon ik naar een afspraak en zelf even bijpraten en uithuilen. Bij thuiskomst kwam volgens afspraak een zeer goed bevriende priester.

Vandaag dus veel gelegenheden gehad om met mensen te praten over de storm in ons leven. Mensen die het perspectief van de eeuwigheid voorhouden. Wanneer ik vanuit mijn eigen positie kijk, verdrink ik bijna in wanhoop. Zoals gisteren. Wanneer ik naar wijze mensen luister die dicht bij God leven en de durf hebben om zelfs in onze situatie van Gods grootheid te getuigen wordt het draagbaar. Nog steeds niet goed of fijn maar draagbaar. Ik ben zo dankbaar dat er mensen zijn die onze weg met ons willen gaan. Mensen die practisch helpen en zomaar tijd uittrekken om in ons gezin in te springen op allerlei manieren en mensen die ons steeds weer wijzen op het feit dat het niet aan ons ligt wat er gebeurt, dat God ons liefheeft en dat ondanks dat we ons door Hem even helemaal verlaten voelen, Hij er wel degelijk is.

In het begin van deze periode leek God heel dichtbij. Hij droeg ons en we voelden Zijn nabijheid als troost. We hebben gezegd,: "Uw wil geschiede" en zijn blijven bidden voor een wonder en om het passeren van de beker als dat zou kunnen. Hoewel het niet God is die ellende uitdeelt heeft Hij het blijkbaar wel toegestaan in ons leven. Hij had het kunnen voorkomen en kan het tij weer keren.
Het eerste deel van de route was Hij zo met ons op weg, maar de laatste dagen waren we zo alleen. Ik vroeg me af waarom? Waarom doet God dat? Hij stuurt ons op pad op een weg die we zelf nooit nooit nooit hadden ingeslagen en dan laat Hij ons alleen? Velen trekken met ons mee maar Hijzelf lijkt zo ver.
Toch niet zo vreemd als lijkt. Nadat Jezus gedoopt was en de Heilige Geest had ontvangen volgden 40 dagen woestijn en eenzaamheid. Letterlijk in Zijn geval. Blijkbaar is dat een vaste route die de Vader zijn kinderen laat gaan. Een angstige ervaring. Het voelt alsof het stikdonker is en ik in een bos sta. Ik zie geen hand voor ogen maar er wordt me gevraagd keihard door het bos te rennen en erop te vertrouwen dat ik geen boom zal raken. Weer de vraag: "Zijn we bereid?" Vertrouwen we God echt? Zo vaak hebben Stefan en ik Hem gezegd dat Hij ons leven mocht hebben en gebruiken volgens Zijn wil. Hebben we dat gemeend nu het erop aankomt? Vandaag lukte het ons om weer "ja" te zeggen en ons vertrouwen weer op Hem te stellen. Het gaat niet om ons, Het leven is niet maakbaar, het ligt in Zijn hand. Hij houdt van ons wij zijn Zijn kind en Hij heeft een plan dat groter is en wij niet kunnen overzien. Toch blijven we bidden: Heer als het kan laat deze beker voorbijgaan. We strompelen met weer wat meer vertrouwen verder door het duister.

Stefan: Het is, denk ik, voor ons steeds meer een les om Zijn kind te zijn. Het concept van kind-zijn van de Vader verandert in een levende werkelijkheid. We proberen er meer blind op te vertrouwen dat wat op ons pad komt geen toeval is, maar iets dat Hij ons "geeft" om meer te groeien naar Hem. Soms denk ik dan dat dat misschien ook op een andere manier had gekund... Maar ja, ik ben God niet, dus Hij zal het wel weten. Of, zoals een bevriende priester ons zei: "God is Liefde, Hij geeft zoveel om ons dat het soms nodig is om ons - op een menselijke gezien wellicht wat brute wijze - bij de les te houden, om zich naar Hem toe te trekken". Het gaat immers niet om ons tijdelijk bestaan, maar om de eeuwigheid.