Ik heb veel bewondering voor Stefan. Vanmorgen was hij helemaal niet lekker. Toen hij hoorde dat ik met de twee jongste kinderen van plan was naar de kerk te gaan heeft hij zich met zijn tanden op elkaar aangekleed en is meegegaan. Het deed me ontzettend pijn hem zo ziek te zien. De preek van de pastoor was bijzonder aansluitend bij onze situatie. Ik moest ervan huilen. Floris zag mijn natte wangen en met zijn speen in zijn mond en grote blauwe ogen vraagt hij verbaasd: "He moet jij luilen mamma?" Ja antwoord ik. Ik ben een beetje verdrietig. Hij komt naar me toe en met zijn mollige peuterhandjes veegt hij onhandig mijn wangen droog. "Zo, weer weg, over" Och lief mannetje, was het zo simpel maar.
Af en toe gaat het opeens ok met Stefan en dan weer heeft hij een enorme suffe bui en kan onmogelijk wakker blijven. Hij is doorlopend misselijk en moet zichzelf dwingen iets te eten. en dan die 8 pillen in twee sessies per dag. Ze maken hem binnen 5 minuten nog misselijker dan hij al was. Ervoor moet hij wat eten en dat lukt alleen met eerst een antimisselijkheidspil. Terwijl hij de 4 met heel veel moeite slikt ben ik bij hem en bid om kracht. Zo proberen we de ellende toch samen te delen. Ik voel me zo machteloos. Stefan ook.
Het is een moeilijke tijd. Een soort emotionele achtbaan. Doodvermoeiend.
Ook doodvermoeiend is onze lieve kleine Myrthe. Vandaag had ze om 5.30 genoeg van de nacht en ik echt nog niet. Helaas was er geen ontkomen aan. Ik ben maar opgestaan. Toen ze om 7.00 weer in slaap viel Heb ik het overgebleven halfuurtje voor het echte begin van de dag in de kapel doorgebracht. Dat was goed bestede tijd. Ik heb gebeden om kracht om er (ondanks maar 5 uurtjes slaap) de hele dag toch voor iedereen te kunnen zijn. Dat gebed is helemaal verhoord. Vanavond waren de kinderen erg druk en er waren veel brandjes te blussen. Toch zijn we er redelijk pedagogisch en zelfs gezellig doorheen gekomen. Het lukte me rustig te blijven (na wat schietgebeden naar boven). Een vriendin at onverwachts mee en was tot steun. Bij het toetje hebben we zelfs vrolijk met gitaar erbij gezongen, Met alle kinderen heb ik een fijn gesprekje voor het slapengaan kunnen hebben (eh behalve Myrthe dan) Met Edith gezellig extra geknuffeld en met Anne en Matthijs heb ik een halfuurtje in het halfduister in de kapel samen geknield gezeten en in stilte gebeden. Was heel bijzonder. Arme Stefan lag de hele middag en avond ziek op bed.
We leven met de dag. Vandaag hebben we weer overleefd en ik ben benieuwd wat morgen weer brengt.
Hopelijk vannacht wat meer slaap.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten