Stefan is steeds minder misselijk. Waarschijnlijk kwam dat door het infuus. Dat begint nu blijkbaar uitgewerkt te raken. Wel is hij nog dood en doodmoe. Voor Stefan en ons gezin is dat echt heel naar. Stefan is normaal echt een speelpappa en nu heeft hij het gevoel er niet meer toe te doen. Stefan ligt veel op bed en kan weinig. We hopen zo dat dat nog bijtrekt. Vanavond heeft hij alles op alles gezet om even met de kinderen met kapla te spelen en is hij even een stukje met ze gaan wandelen. Dat was echt leuk voor ze en voor hem.
Wat betreft de behandeling en het vertrouwen erin hebben we een forse dip. We hebben het gevoel er niet veel van te hoeven verwachten terwijl het wel loodzwaar is. We hebben geen idee wat er nog in de hoge hoed zal zitten maar zien het somber in. Levenskwaliteit is ook iets waard. Dit kost alles.
Zelf zie ik behoorlijk tegen de vakantie op. De kinderen hebben het superleuk op school. Het is een geweldige school waar ze echt "thuis" zijn. Ze kunnen daar even vergeten dat het hier zwaar is. Straks zitten ze er weken in of moeten we ze weken uit laten logeren? Beiden geen optie. Geen idee.
De laatste paar dagen lukte het me om met de dag te leven en plezier te hebben in gewone dingen. We hadden echt plezier af en toe. Sinds ik vanmiddag met Anne ben meegeweest om kennis te maken met haar nieuwe middelbare school is er iets stuk. Ik liep daar en had het (te negatieve) idee: "Dit gaat over de dood van Stefan heen. Normaal was hij met haar meegeweest en hadden ze lol gemaakt Nu ben ik mee en ik ben veel serieuzer. Ze zal hem missen. Ik kan dit niet alleen". Toen ik thuis met Stefan probeerde te delen dat er van de VMBO brugklas dit jaar wel 9 kinderen HAVO gingen doen, reageerde hij bijna niet. Hij had Anne zo graag met haar huiswerk willen helpen. Er het beste uit willen helpen halen. Ik moest toegeven dat ik al blij zou zijn de kinderen in mijn eentje enigszins door het leven heen te loodsen zonder teveel kleerscheuren.
Tja, Emotioneel er allebei even helemaal doorheen. Hoe moet dit verder? Loodzwaar.
Terwijl ik zit te schrijven met tranen in mijn ogen hoort Stefan Anne de kapel uit komen. Hij gaat naar haar toe, en komt even later met een glimlach weer beneden. "Wat was er?" vraag ik.
Nou, Anne zei: "Net als onze oude auto pap, We gaan je helemaal oprijden" :)
Dat is Anne. Origineel en positief. en zo simpel kan het blijkbaar zijn. Hoezo loodzwaar? Leven met de dag! Waar is nu mijn hoop?
Dank je Anne, je bent een engel. Ik hoef ook helemaal niet helemaal alleen. 1: Stefan is er nog en we gaan hem "helemaal oprijden". 2: .. ehh was een goed idee van je, bidden! Zelf zo ook maar weer even naar de kapel....:)
Drukke dagen op komst:
- Morgen zelf even een medisch ding en Edith zwemles
- Zaterdag Matthijs afzwemmen voor B (Bid u mee dat Stefan erbij kan zijn?)
- Zondag doop van Myrthe,15.00 uur Dionysiuskerk, Middenweg, HHW (Idem gebed gevraagd)
- Maandag zelf halve dag wat medisch
- Dinsdag twee jongsten consultatiebureau en diplomauitreiking van onze vriendin en steun, Astrid
- Woensdagavond: Uitslagen van eigen medische traject (is slechts voor de zekerheid gezien omstandigheden)
En....Anne eindmusical waarna vakantie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten