Ik moest vandaag een paar keer denken aan de colleges bio-ethiek die ik gaf (en wellicht nog ga geven, DV) op het opleidingsinstituut "de Tiltenberg" te Vogelenzang. Een gedeelte daarvan ging over de zin van het lijden, en het dragen ervan. Nooit gedacht dat ik het zo snel zelf in praktijk mocht brengen :)
Naast de keiharde werkelijkheid van verdriet, vermoeidheid, beperking en pijn is er op een bepaalde manier ook een soort sereniteit. Zoals Lisette ook schreef, lijkt de tijd tijdens gebed soms stil te staan. In de armen van de Vader, en that's it. Geen vragen, geen gedachten, alleen bij Hem zijn.
Mijn blik is een paar keer gevallen op de bijbeltekst van de bruiloft in Kana. Het is alsof we, samen met Maria, mogen zeggen: "we hebben geen wijn meer". Het vervolg van het verhaal stemt hoopvol: Hij doet een wonder, maakt meer wijn, betere! Het feest gaat door.
De tijd met elkaar als echtpaar is sterk geïntensiveerd. Het is duidelijk dat het lijden bij de liefde hoort. Toch worstel ik sterk met de gedachte waarom de kern van ons gezin, ons huwelijk, nu zo wordt bedreigd.
Ik sprak laatst een bevriende priester die mij erop wees dat we net als een kind gewoon aan de Vader moeten vragen wat we willen. Net als een kind dat graag een ijsje wil. Zo'n kind vraagt zich niet af of andere kinderen misschien dan niet ook een ijsje zouden moeten, of dat het misschien een andere houding zou moeten hebben, het vraagt gewoon een ijsje. En, zo voegde hij eraan toe, het gaat hier om meer dan een ijsje!
Morgen een afspraak in het AMC met de oncologie-verpleegkundige. Instructies en zo.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten