Stefan had de blog willen schrijven. Helaas had hij een flinke terugslag en gaat dat niet lukken. Stefan is vandaag niet veel uit bed geweest hij was misselijk, had pijn en was suf. Ik vind het moeilijk om hem zo te zien. Toch is het voor mij het belangrijkste dat hij er gewoon is. Hij hoeft niets te doen of te zeggen. Er zijn is voldoende. Ik ben iedere dag dankbaar dat hij er nog is. Ik hoop dat ik nog lang dankbaar kan blijven. Voor Stefan is het erg moeilijk niets te kunnen. De kleintjes vragen constant of hij komt om de treinbaan met ze te bouwen en of hij ze optillen wil. Dat gaat even niet. Misschien komt het weer.
We leren, merk ik, steeds meer om te gaan met de nieuwe situatie in ons leven. De truc is om met de dag te leven en niet na te denken over de toekomst wat onszelf betreft. Wel vreemd. Gesprekken gaan vaak over wat je gaat doen deze vakantie en wat je plannen voor het komende jaar zijn. Ons perspectief is 9 weken chemo met ups en downs en als Stefan dat goed doorstaat, komt een onvermijdelijk oordeel over zijn levensverwachting middels een scan. Ik heb geen idee hoe morgen of komende week eruit ziet. We hebben geen plannen voor het komende schooljaar, we denken niet na over de toekomst, plannen geen uitjes zeggen niets toe aan anderen en hebben maar 1 droom: Samen blijven en ons met nog meer toewijding en liefde inzetten voor ons gezin en voor ons werk binnen de Kerk.
Over plannen gesproken, Ik bedenk me dat we juist een aanvraag voor een sabbatsperiode voor deze zomer hadden ingediend. Na 10 jaar werk voor "Huwelijk en Gezin" verlangden we naar meer verdieping en meer groeien in geloof. Dit hadden we niet helemaal bedoeld. Toch,wat betreft de inhoud van deze vreemde sabbatsperiode had ik niet meer verdieping en groei kunnen wensen. We zien steeds helderder waar het in het leven om gaat. Niet om ons in ieder geval. Verlangen om tijd in gebed met de Heer door te brengen groeit. Bij Hem vinden we rust en is alles goed. Ons huwelijk wordt steeds mooier, Vriendschappen verdiepen en we leren afhankelijk te zijn. Niets blijkt maakbaar. We worden klein, met lege open handen, stiller en dankbaar voor wat er wel is.
Leven met de dag is een rare manier van leven maar het begint een beetje te wennen. Stefan probeert er zoveel mogelijk voor de kinderen te zijn en de tijd dat hij zich slecht voelt biddend door te komen. Ik probeer zoveel mogelijk voor iedereen te zorgen en dingen te regelen. In de tijd die overschiet ben ik graag in de kapel. Het leven van de kinderen gaat gelukkig een soort van gewoon door. Ze spelen en hebben veel plezier en wij dan ook. Ook de kinderen zien we groeien. Anne is gaan schilderen. Echt heel mooi. Matthijs leest het boek van zijn favoriete heilige weer opnieuw. Samen lachen we en maken grapjes met elkaar. Leven met de dag maakt dat het leven ook weer een beetje leuk is. Minder bezorgd. Morgen zien we wel weer. Voor de kinderen plannen we trouwens wel. Tienerkamp voor Anne, Kinderkamp voor Matthijs, logeerpartijtjes voor allemaal en komende zondag wordt Myrthe gedoopt. Die afspraak was al gepland. Bidden dat Stefan zich die dag goed genoeg voelt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten