dinsdag

Vandaag een gesprek gehad in het ziekenhuis. We waren best nerveus. Eigenlijk hadden we verwacht de uitkomsten van  het oncologieoverleg van die ochtend te horen te krijgen. Het bleek echter een afspraak met de behandelend chirurg te zijn. De operatie is ook achteraf gezien zo goed verlopen als maar mogelijk is en het herstel ervan is wat ons betreft wonderlijk goed gegaan. Stefan kan en doet alles weer. Vandaag zijn ook de nietjes eruit gehaald. Bij Stefan blijken van de 28 lymfeklieren er 10 aangedaan te zijn. Zijn lever is aangetast met 10 of meer plekken. Er is spoed vereist voor vervolgbehandeling.

Dit was mogelijk binnen het MCA maar zelf gaan we liever naar een gespecialiseerd centrum zodat we het gevoel hebben dat we alles doen wat mogelijk is. Op ons verzoek worden we dan ook met spoed doorverwezen naar een ander behandelcentrum. Welk is nog niet helemaal helder. We zijn erg dankbaar dat vrienden ons helpen de best mogelijke zorg te vinden. Morgen wordt waarschijnlijk de knoop doorgehakt. Wij bidden voor wijsheid.

Binnen het gezin komt meer rust. Hoewel de kinderen nog wat van slag zijn, begint een nieuwe dagelijkse routine, met wat steun van buiten, toch wat terug te keren. De kinderen worden door schatten van medeouders van-en- naar school gebracht en gehaald en Astrid kwam oppassen. We beginnen ook wat beter te slapen. Zelf ben ik nog doorlopend van alles kwijt. Sleutels, portemonnee enz. Vandaag was verder een soort van normale dag. Myrthe heeft haar eerste inentingen gehad, Anne en Matthijs zijn aan de eerste avond van de avondvierdaagse begonnen en Floris heeft een slok benzine op en een hondenbrokje.  Daarna had hij dorst. Wat ik zeg, soort van normale dag verder.

We beginnen ons steeds meer te realiseren dat  (hoewel ik er vrijwillig echt niet voor gekozen zou hebben) deze tijd ook een hele mooie tijd voor ons gezin kan worden. Stefan en ik hebben in het verleden vele malen, in gebed, samen ons leven in de handen van onze Heer gelegd en uitgesproken dat Hij de Heer van ons leven zijn mag. Nu is het aan ons, om te laten zien, dat we dat meenden. Er zijn twee manieren om met deze heftige ziekte in ons gezin om te gaan:  We kunnen boos worden en opstandig en de "waarom" vraag stellen maar daarmee maken we het onszelf echt niet gemakkelijker. Of we kunnen het kruis dat ons wordt aangeboden vrijwillig aanvaarden en dragen (doet nog steeds pijn maar het draagt lichter). Tijdens Zijn leven vraagt Jezus vele malen aan zijn leerlingen of ze bereid zijn alles achter te laten en Hem te volgen en of ze bereid zijn de beker te drinken die Hij te drinken zal krijgen. Nu ligt die vraag bij ons. Bij Stefan op een andere manier dan bij mij en voor de kinderen ieder weer anders. Willen we Jezus volgen? Vaak kijk ik deze dagen naar het kruisbeeld dat in ons huis in vele kamers hangt. Een kruisbeeld met de lijdende Christus eraan. Ik voel me verbonden met Hem. Hij weet als geen ander wat we doormaken en vraagt ons om vertrouwen. We bidden om kracht om de weg te gaan die voor ons ligt. Dan wordt het weer gemakkelijker om in overgave "Uw wil geschiede" te bidden, zoals we zo vaak, zo achteloos deden.  Intussen blijven wij, en gelukkig velen met ons, Hem vragen of misschien een wonder ook in Zijn wil kan liggen......Heer genees Stefan. Ik geloof.