Het was de rustige dag waarop we gehoopt hadden. Na een te vroege start voor mij en Myrthe kwam iedereen langzaam uit zijn bed en om 9.00 uur hebben we gezamenlijk ontbeten. Onder tijdsdruk besloten we naar de avondviering in Amsterdam te gaan, dat wilden we toch nog graag een keer en daardoor hadden we vanmorgen alle tijd.
Sinds enkele dagen wilde het achterraam van de grote auto niet meer dicht. Daardoor waaide het de hele auto door wanneer we reden. Met sjaals en mutsen gewapend stapten we in. We begonnen er al aan te wennen maar Stefan was vanmiddag fit genoeg om het probleem te onderzoeken en mijn held heeft het opgelost. Met een gesloten raam konden we vanavond naar de kerk. Dat was fijn omdat het flink waaide en regende en we toch zo'n drie kwartier moesten rijden.
Het was vreemd om daar in de kerk te zijn. Myrthe was wat pieperig en de twee kleine jongetjes probeerden haar van de wal in de sloot stil te houden. Ik ben dus maar achterin met haar geen heen en weer lopen. Ik zag Stefan zo zitten met de andere vijf. Het is zo normaal dat hij er is. Ik kan me ons gezin niet zonder hem voorstellen. Als ik me afvraag hoe dat dan zou moeten, huil ik vanzelf. Het komt me zo bizar en vreemd voor. Stefans aanwezigheid is zo normaal en gezellig. Hij is het die in de auto gesprekjes op gang houdt. Hij is het die altijd de malle plannen heeft en ze nog uitvoert ook.
Gedurende de avond kreeg Stefan steeds meer last van zijn voeten. Ze waren koud, wilden maar niet warm worden en ze werden steeds gevoellozer. Terug thuis kon hij er bijna niet meer op staan. Raar en eng. Ook Anne maakte zich zorgen. Bij het naar bed brengen was ze echt van slag. Ik weet ook niet wat ons te wachten staat. Ons leven en alles wat er gebeurt is in ieder geval in Gods hand. Hoe verdrietig ook, wat er zijn zal, zal goed zijn. Hij is bij ons. Hij leidt ons. Dat heb ik Anne gezegd en daarmee ook gelijk tegen mijzelf en samen hebben we gebeden.
Morgen eerst een rustige dag, dinsdag gaan we lesgeven en woensdag hebben we in de ochtend bezoek en 's middags gaan we naar Amsterdam voor de uitslag van de MRI. Dat wordt steeds spannender. We willen het weten en eigenlijk ook liever helemaal niet eigenlijk....... raar leven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten