Een late blog zoals beloofd. We zijn pas net thuisgekomen. Het etentje van ons werk was gezellig. De terugreis typerend voor ons leven de laatste tijd. We reden in dichte mist. We reden door. Op de een of andere manier hadden we er geen moeite mee te vertrouwen dat de weg verder zou doorgaan daar waar we hem niet meer zagen. De weg liep inderdaad door. We zijn thuisgekomen.
De laatste tijd hadden we het ernstige vermoeden dat Stefan een tumor ingroei in zijn rug had. De reden van dit vermoeden was de uitval van functies in zijn voeten. Vandaag kregen we de uitslag van de MRI scan die afgelopen vrijdag gemaakt was. We zien nog steeds niet waarheen we precies gaan, maar we mogen verder. Onze weg gaat gewoon door. Nog steeds mist maar het houdt gelukkig voorlopig niet op. Hoewel, toegegeven, hierin hebben we af en toe wat meer moeite om te vertrouwen. We zijn vol dankbaarheid dat op de MRI scan niets ernstigs te zien was. Zelfs geen hernia. Gewoon helemaal geen afwijkingen in Stefans ruggenmerg te bekennen. Alles waarschijnlijk het gevolg van zenuwbeschadiging door de chemo. Wel heftig maar lang niet zo erg als we vreesden.
We blijven vertrouwen. Die ons leidt is almachtig......
In de autoreis tussen het ziekenhuis en het etentje hebben we Hem gedankt. We zijn blij.
Ik zing voor de Heer zo lang ik leef
Ik speel voor mijn God zolang ik besta
Mijn lied zal Hem bevallen
en ik vind mijn vreugde in de Heer
Ps. 104, 33-34
Geen opmerkingen:
Een reactie posten