Eigenlijk hebben we vandaag een soort van normale zondag gehad, zoals we die het afgelopen half jaar graag hadden. We lijken weer wat uit het duistere dal te komen. Nog rillend van al wat ons is overkomen. Stefan was fit genoeg om mee te ontbijten en mee naar de kerk te gaan. Wel had hij veel buikpijn. In de kerk waren de mensen heel erg betrokken. Wel verbaasd dat Stefan ook gewoon weer present was. Eigenlijk waren we daar zelf ook verbaasd over. Vandaag, de zondag na kerstmis was het het feest van de Heilige familie. Een dag die "het gezin" als huiskerk centraal stelt. Een onderwerp dat ons, omdat "huwelijk en gezin" ons werkveld is, erg aan ons hart gaat. We waren dankbaar met het grootste deel van ons gezin in de kerk te kunnen zijn. Anne is nog steeds op kamp, die komt morgen weer terug.
Froukje kwam meeontbijten, is meegereden naar de kerk en is vandaag bij ons gebleven. Een zegen. Het betekent dat ik niet alleen voor de praktische zaken met de kinderen zorg. Froukje draait helemaal en vanzelf met ons mee. Vanmiddag hebben Stefan en ik beiden kunnen rusten. Ook een zegen. We waren erg moe.
Later op de dag zijn we naar Schoorl geweest, naar de klimduin. (Red: grote hoge zandduin in het centrum van Schoorl, geweldig om af te rennen of te rollen) De kinderen zijn zich gaan uitleven en wij zijn in een grandcafe wat gaan drinken. Stefan is zelfs de klimduin een keer voorzichtig op en af gelopen tot grote blijdschap van de kinderen. Wel volledig op zijn tandvlees maar hij deed het toch maar. Daarna hebben we er een klein hapje gegeten. Gezellig.
Het is lastig te bepalen wat Stefan nu beter wel of niet kan eten, in de loop van vandaag is Stefan meer vast voedsel gaan eten. Vanuit het ziekenhuis kregen we een lijst met risicovoedsel mee; Voedsel dat hij beter niet kan eten omdat dat niet verteert en aangezien er een vernauwing in zijn darm zit.... Eigenlijk komt het er op naar dat alles niet kan, wat bij Myrthe heel in de luier zou belanden wanneer ik het haar zou geven. Wel een helder onderscheidingscriterium maar wel veel nadenken. Er ligt veel spanning op het eten. Zou het goed gaan met deze maaltijd? Of moeten we zo weer hals over kop naar het ziekenhuis? Dat eet niet echt lekker.
Vandaag hebben we weer "Uw wil geschiede" gebeden. We menen het ook behoorlijk. We beseffen daarbij dat we niet weten wat Zijn wil is. Medisch gezien lijkt alles duidelijk. Het einde lijkt te naderen. Toch verbaast het ons dat Stefan nu al twee maal onverwachts voor een stoma is behoed. Wat is het plan van onze Heer? Hoe zal onze weg verder gaan? We zijn ook overtuigd dat het niet goed is om een wonderbaarlijke wending uit te sluiten. We houden die hoop omdat we anders geen recht zouden doen aan onze Heer die almachtig is en wiens wil we eenvoudigweg niet kennen. We hopen, we hopen ook op Duitsland. We gaan zoekend onze weg.
Wanneer we, zoals vandaag, weer zo kunnen genieten van een mooie zon, van onze lieve kinderen en van elkaar is het erg lastig om in overgave aan alles wat Zijn wil zou kunnen zijn, te blijven leven. We zouden iedere seconde willen vasthouden en willen inlijsten en koesteren. Ze zijn zo enorm waardevol. Wanneer we elkaar nu aankijken heeft dat een diepgang en betekenis die het normaal nooit gehad zou hebben. Dat zouden we nooit los willen laten. Toch kan het, zoals we gemerkt hebben, zomaar voorbij zijn wanneer dat zo beschikt wordt. Het leven is zo ontzettend kwetsbaar. Als dat zo het plan is willen we daar oprecht voor open staan. We hebben Hem lief, Hij heeft laten zien dat Hij er steeds toch bij is. Hij heeft ons lief en redt uit de nood. We willen Hem vertrouwen. We zijn dankbaar voor al het moois en al de diepgang in ons leven. De beker is niet alleen bitter. Het leven dat er is, is nu dieper en mooier door Hem. Hij zal het wel weten.
We bidden verder en gaan zoekend onze weg. Heer wat wilt U toch? Morgen weer een dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten