Vanmorgen hebben Stefan en ik samen sinterklaas inkopen gedaan. Wie had ooit durven denken dat we dat nog samen zouden kunnen doen. Voor ons is het iets om heel dankbaar voor te zijn. Tegelijk is het moeilijk om er niet bij stil te staan dat dit misschien ook de laatste sinterklaas samen is.
Vandaag was onze biechtvader op bezoek. We legden de absurditeit van ons leven weer aan hem voor: Normaal gesproken leeft iemand ergens naartoe. Naar het komende weekend of naar een doel in de toekomst. Je denk al na over een komende vakantie of over iets, wat dan ook, dat in het vooruitzicht staat. Maar bij ons is het anders. We kunnen nergens langer dan een week maximaal vooruit, naartoe leven. Het is net of we in de wachtkamer zitten maar we weten niet waarop we wachten en hoelang het gaat duren. Wat is toch het perspectief waarnaar we toe leven? Hoe kan je zo leven?
Zijn antwoord was kraakhelder en zo waar. Maar niet gemakkelijk: Ons perspectief is het eeuwig leven. Dat is waarheen we gaan. Hij heeft gelijk. Eigenlijk moet dat altijd het perspectief zijn waarnaartoe we leven en groeien. Het nu is bedoeld om gevormd te worden voor de eeuwigheid. Als we met de dag leven, ons steeds laten vormen door wat er is en onze ogen op God gericht houden wat er ook gebeurd, heeft alles zin.
Jes. 64,7
"En toch, Heer, bent U onze vader.
Wij zijn de klei, U bent de boetseerder,
wij zijn allen het werk van uw hand."
Het was goed om in de alledaagse hectiek en drukte weer even voor ogen te krijgen wat we ook al weer aan het doen waren en waartoe. We hebben weer vergeving ontvangen en kracht. Nu weer verder op onze malle reis.
Morgen Sinterklaas dus. Stefan vroeg me wat ik zou willen. Ik heb maar een verzoek aan de H. Nicolaas....
Hij mag voor me bidden. De kinderen zijn er allemaal vrij rustig onder. Ze hebben zich nooit erg gek gemaakt om Sinterklaas. Ze zijn gewoon gaan slapen, geen extra spanning merkbaar. Bij mij wel. Inpakpiet kan nog niet naar bed. :)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten