Vrijdag 27 december

Ik had een weekoverzicht beloofd. Dat wordt het niet vandaag. Er is de afgelopen twee dagen teveel gebeurd om hier nu een overzicht van de hele week te maken.

Maar kort samengevat komt het eerste deel van de week erop neer dat we ons op kerstmis hebben voorbereid. Zowel praktisch als inhoudelijk. Bijna iedere avond hebben we met elkaar kerstliedjes in de kapel gezongen en samen gebeden. Stefan voelde zich redelijk met wat ups en met wat downs die vooral uit vermoeidheid en wat buikpijn bestonden. Hij heeft wat hout gehakt, met de kinderen gespeeld en we hebben vrij veel visite gehad. Het was eigenlijk een best fijne week. Ook eerst kerstdag die met wat veel pijn begon eindigde supergezellig en met een heerlijke kerstmaaltijd.

Nu de afgelopen twee dagen..........

Om te beginnen: We zijn weer thuis en Stefan leeft. Wat ben ik daar dankbaar voor. Hoelang dat zo blijft is nog weer onzekerder geworden. U begrijpt we hebben heel wat meegemaakt.

Gisterenmiddag was ik alleen met Myrthe thuis. Stefan was met de rest naar de bioscoop. Echt een leuke pappa activiteit. Tegen het einde van de film- Ik had net alles klaargezet voor een gezellige gourmetavond met de oudsten waar ze zich waanzinnig op verheugden- ging de telefoon. Stefan, vergaand van de buikpijn met de vraag of ik onmiddellijk wilde komen. Bij de bioscoop trof ik hem met waanzinnige buikpijn aan. De kinderen kon ik niet vinden die moesten nog in de zaal zitten maar ik wist niet waar. Stefan nam de kleine auto mee terug en ik zou met de rest de grote auto nemen. Grote stress en chaos. De kinderen overstuur. Pappa had zon buikpijn en was weggegaan en ik kon niet helder krijgen wat er nu voorgevallen was. Thuis aangekomen vonden we Stefan die ook thuis was geraakt op de grond, met gillende buikpijn.
Hij is uiteindelijk met een ambulance naar het AMC gebracht. Ik heb intussen opvang voor de kinderen geregeld die allemaal overstuur waren dat alle plannen in het water vielen. De kinderen huilden op twee na maar ik moest weg achter de ambulance aan naar Amsterdam.
Wat was ik bang dat ik hem er niet meer levend aan zou treffen....Ik huilde en ik reed te hard en had bijna een vangrail te pakken. In mijn hoofd hoorde ik Stefans stem: "Nu doorschakelen, niet zo hard, voorzichtig..." Ik wilde dat hij naast mij zat zoals altijd en ik huilde nog meer. Hoe zou het met hem zijn? Ik trof hem in leven aan, met waanzinnige pijnen dwars door de morfine heen. Niets hielp. Ik was volkomen machteloos en hij ook en het duurde en duurde.

Onze biechtvader is gekomen. Stefan heeft vergeving ontvangen en de ziekenzalving. Mijn hart huilde. Stefan had thuis alle kindjes een knuffel gegeven maar ik was zo verdrietig in zon nare sfeer weggegaan. Zou dit nu het afscheid zijn? Zo wil je het niet. Geen keuze.... Waar was God in dit alles. Waar bent U????

Bloedonderzoek, ct scan...Stefan bleek een verstopping van onduidelijke oorsprong te hebben. Mogelijk een tumor in zijn darm, mogelijk littekenweefsel op precies de plek waarover hij al maanden klaagt pijn te hebben. Er werd een operatie met stoma voorgesteld maar ze wilden eerst 24 uur aanzien. Mijn hart huilde, Stefan verging van de pijn, ik was volstrekt machteloos. Hij ook.  Een operatie? Geen Duitsland dus. Geen enkele kans verder dus. Einde? Moeten we dan wel opereren? Wat zou dat nog voor een goeds doen? Tweede kerstdag het feest van de H. Stefanus, de eerste martelaar, Stefans naamdag....Wat een dag...

Stefan moest blijven met een nare slang in zijn neus. Ik vroeg of ze op tijd wilden bellen als het niet goed zou gaan. Heerhugowaard is zon eind weg. Stefan was zo ontzettend ziek. Ik mocht blijven.

2.00 uur in de nacht. Ik zit met iets blauws aan (dat hier pyama heet maar het meest op een "detentiepak" lijkt) bij Stefans bed. We zijn stil. Stefan is beroerd. Ik doodmoe en opgehuild. Ik houd zijn hand vast en mijn ogen worden nat. Ik denk aan de jaren die we hadden, aan onze lieve kindjes en aan onze lieve kindjes die er niets van snappen en nog God dankten voor de genezing van pappa toen hij vanavond al in de ambulance afgevoerd werd. Wanhopig,  God waar bent U??? Waar bent  U?????  Ik kan niet meer bidden. Het komt niet aan. Ik plaats een bericht op fb. Anderen moeten maar. Ik kan niet meer. Ik kijk hem aan. Hij mij. Er zijn geen woorden meer. Weet dat ik van je gehouden heb, Dat is alles. Niets meer over. Waar is God?

2x 2 uurtjes heb ik geslapen. Stefan ook zoiets. S'morgens was ik op. Stefan was wat rustiger en had minder pijn. Ook hij had geslapen. De arts kwam. Stefan was nog te beroerd. Niet voldoende opgeknapt. Ik heb een lieve vriendin gebeld. "Waar is God nu?" Lisette, Hij is er. Vertrouw maar. Anderen bidden, velen bidden. Ze zei me naar Stefan te gaan en te gaan bidden met mijn hand op zijn buik. Ik ontving fb berichtjes en smsjes. Verschillende missen zouden voor Stefan worden opgedragen. Ik ben gaan bidden. Mijn hand op zijn buik. De rozenkrans. Wel 10 keer. En Stefans buik ging rommelen. Een laboratorium medewerkster kwam bloed prikken. Ik vertelde Stefan net wie er allemaal aan het bidden waren. Ze mengde zich erin en zei dat het zo goed was om te bidden, dat we dat vooral moesten doen. Ze was ook christen en was na veel gebed van kanker genezen 15 jaar geleden.  Plots "was" God er. Hij "liet zich zien". Helder en duidelijk. Stefan moest opeens naar de wc. Alles kwam los. We zijn zo dankbaar. Weg pijn. Stefan weer terug.

De artsen kwamen met een somber gezicht. "Ja dit gaat niet vanzelf oplossen we zullen moeten opereren en u krijgt een stoma."

Nou ik dacht het niet ....

Pffff. Net op tijd. Gered.

 We zijn dankbaar met deze knipoog. We weten dat het gevaar niet geweken is. We zitten hier nu thuis op de bank en Stefan heeft toch buikpijn. Opereren lijkt ons niets.  De uitzaaiingen in de lever zijn behoorlijk toegenomen. Misschien redden we Duitsland niet. We weten niets op dit moment. We leven van uur tot uur. Het directe gevaar is voorlopig even geweken. We wachten af.

We zijn zo verdrietig en toch ook dankbaar. Een rare combi. We hebben onze biechtvader gebeld. Zijn woorden waren een zegen. Heiligen in je omgeving zijn onmisbaar in zo'n situatie. Gelukkig kennen we er nu velen. Weer een reden tot dankbaarheid. We wachten en bidden. Zijn wil geschiede.

Zovelen hebben gebeden en hebben meegeleefd. Zoveel dank. God luistert naar onze gebeden, soms duurt het even en soms krijg je niet helemaal wat je vraagt.

Wat is de beker bitter aan het worden. Nog niet op de bodem. Misschien niet tot op de bodem. We hopen, we bidden. Hij is bij ons.