Wat rustiger vaarwater

Gisteravond kwam Matthijsje naar beneden. Hij was verdrietig. Hij wilde dat hij ouder was als pappa doodging. Ik vroeg hem: hoe oud denk je dan dat je nu zal zijn als pappa doodgaat? Dat wist hij niet. Maar hij wilde hoe dan ook, toch ouder zijn. Enorme snikkende huilbui. Moeilijk hoor. De pijn wegnemen kan ik niet en zeggen dat het allemaal wel meevalt gaat ook niet. Wel heb ik geprobeerd hem duidelijk te maken dat we echt niet weten hoelang het nog duurt, kan best nog lang zijn en dat eigenlijk geen mens weet hoelang hij nog heeft. Ik vroeg hem hoe zijn favoriete heilige, Jose Maria Escriva,  was omgegaan met het overlijden van zijn zusje. Hij wist het niet. Toch hielp het stellen van de vraag al. We  hebben nog gekieteld en samen met Anne en Astrid die ons hielp, nog wat chips gegeten. Daarna is hij is naar bed gegaan. 23.00 uur. zucht.

Toen ik Stefan vanmorgen sprak, zei hij mij dat hij een verhoogde hartslag had en dat ze daarvoor een scan wilden en een urineonderzoek. Ze waren bang voor een ontsteking. Gelukkig is er niets gevonden. Stefan gaat goed vooruit. Hij heeft een uurtje of 5 geslapen. Dat is niet veel.  'smorgens heeft hij samen met mij en myrthe drie rondjes afdeling gelopen. Stefan begint goed te eten. Hij verheugde zich dan ook erg op de nassi van vanavond. Het viel me wel op dat hij aan tussendoortjes niets vanuit het ziekenhuis krijgt. Ik ben vanmiddag dan ook maar boodschappen gaan doen om hem een beetje bij te voeden. Aardbeien, chocolade, stroopkoeken. Allemaal dingen die hij heel lekker vindt. Als hij snel van die melkachtige zak afgekoppeld mag die in zijn bloedbaan voedsel geeft, kan er over naar huis gaan gedacht worden. Stefan gaf aan al weer zin te hebben in hout hakken. Tja... Alle andere slangen en dingen zijn eraf. Voor het eerst heeft hij zich ook weer helemaal zelf gedoucht en toen ik met de kinderen vanavond kwam, heeft Stefan weer voor het eerst een verhaaltje van de kabouters ploep en pliep verteld. Geweldige verhaaltjes waar de kinderen dol op zijn. Zelfs Anne stiekem nog. Ze genoten. Ook mijn lieve man was weer helemaal zichzelf. Daarna zijn we naar beneden geweest en hebben een potje getafelvoetbald.  Alles leek heerlijk normaal. Daarna was Stefan wel weer doodmoe.

Vandaag ben ik gebeld door iemand van de "nazorg". Het duurde even voor ik helder had wat dat voor een afdeling was. Televisiezenders hebben immers ook nazorg na een indringend tv programma. Dit was echter practisch bedoeld. "Wat moet er gebeuren om Stefan weer thuis te krijgen?" Ze adviseerde een bed in de woonkamer. Ik schrok me suf. ZO slecht was hij er toch niet aan toe. Opa had een bed in de woonkamer toen hij stierf. Stefan komt thuis om op te knappen toch? Wanneer ik echt overtuigd was dat Stefan wel een beetje de trap op kon komen, was een verhoogd bed op onze eigen bovenetage ook goed. Komt goed uit, ons bed is nog verhoogd van de bevalling. Gewoon laten staan dus. Wel dubbel hoor.Verder heb ik vanmiddag wat andere hulpmiddelen bij de thuiszorg gehaald. We zien wel wat er van pas komt. Later dacht ik: "stel je voor een bed in de woonkamer". Er is een open keuken en er rennen doorlopend 4 tot 5 boefjes rond of zitten te computeren of spelletjes te doen. Wel erg druk om op zon bed bij ons in de woonkamer te liggen. Doen we niet dus. Gewoon lekker naast elkaar in ons domein. Ik verheug me er echt op.


Verder is er een hele stapel lieve en bemoedigende kaartjes bezorgd vanmorgen. Iedereen die zo meeleeft heel veel dank.
 
Tot morgen