Intro

Beste allen,

Welkom op dit blog

Stefan en ik zijn dankbaar voor de aandacht en het vele gebed dat we van zo velen krijgen. Ook zijn velen begonnen ons te helpen op allerlei manieren. Het helpt ons door deze moeilijke tijd heen.  Graag willen we iedereen die meeleeft en meebidt hartelijk danken en op de hoogte houden maar niet alle telefoons en mails kan ik beantwoorden. Ik heb zo heel veel aan mijn hoofd en ben zo moe. Toch heb ik alle aandacht nodig om mijn bootje en dat van de kinderen een beetje door de storm te loodsen. Er komt zo veel op ons af. Anne zei het heel treffend na dit weekend. Ze ging maandag weer gewoon naar school en ze zei: "mam het lijkt wel of er twee jaar voorbij zijn gegaan" Daarom ben ik dit blog begonnen. Wie wil weten hoe het met Stefan gaat of met mij en de kinderen kan hier kijken. Ik hoop ook dat ik nog wel wat gemaild en gebeld wordt maar soms kan ik niet antwoorden en soms kan ik niet opnemen. Met vragen mag je mij best benaderen het gemakkelijkst is mail maar als je echt op je hart hebt om te bellen, gewoon doen. Ik zal aangeven als het niet gaat.

Ik ben ook zo dankbaar dat bijna iedereen practisch wil bijspringen. Het is echt nodig. Nu maar ook in de toekomst. Het hulpaanbod is echt overweldigend en ik zal in het wilde weg om mij heen van deze hulp ook gebruik maken. Wanneer je hulp hebt aangebonden maar ik kom maar niet, betekent dat niet dat ik het niet wil of anderen liever heb. Ik heb nu alleen geen overzicht. Ook weet ik niet zo goed wat ik aan wie moet vragen. Hulpaanbod kan het beste zo concreet mogelijk. Ik heb ook hierin momenteel geen overzicht. Het steunt en helpt ons echt dat dingen uit handen worden genomen en ik ben jullie zeer dankbaar.

Ik heb van enkelen vragen gekregen over, ja eigenlijk "hoe met ons om te gaan" wanneer je een van ons tegenkomt. Op het schoolplein, op straat, of in de winkel ofzo. Je mag best op mij afstappen om gezellig te praten of ook om te vragen hoe het gaat. Ik hoop namelijk niet dat iedereen mij nu gaat mijden en alleen laat staan en ook niet dat iedereen tegelijk bovenop mij springt. Alles daartussen is goed.
Wat betreft de kinderen, Die hebben het het liefst nergens over. Ze willen spelen en vergeten. Ik heb ze geleerd dat als iemand ze naar pappa vraagt ze best mogen zeggen dat ze aan het spelen zijn en dat mamma die vraag beter kan beantwoorden.

Maar nu, voor wie weten wil wat er nu precies aan de hand is:

Sinds anderhalf jaar voelt Stefan zich niet lekker. Buikkramp, diarree, moe moe moe. Hij heeft enkele onderzoeken gehad waar steeds niets uitkwam. We dachten aan spastische darm, lactoseintolerantie, overgevoeligheid voor een e-waarde, eigenlijk van alles omdat uit medisch onderzoek niets bleek. Tweede paasdag is hij met enorme buikpijn en spierkramp in het ziekenhuis opgenomen. Hij leek verstopt. Met verdoving en laxeermiddellen is hij weer naar de wc geweest en hij is zonder diagnose weer naar huis gestuurd. Er bleef een dun poliklinisch lijntje om een vreemde bloedwaarde (te hoge calcium) verder uit te zoeken.

Afgelopen donderdag avond had hij weer die pijn en krampen. De tweede arts die die nacht bij ons thuis kwam heeft hem met een ambulance laten ophalen.

Zaterdag is er een scan van stefans buik gemaakt en daaruit kwam volledig vernietigend nieuws. Een darmtumor met uitzaaiingen in de lever. Dat betekent in ieder geval dat medisch gezien genezing niet mogelijk is. Alle grond was onder onze voeten weg en ik heb geen enkele beschrijving. Stefan en ik waren samen toen we het hoorden. We hadden zoveel plannen. Met het werk, prive en Myrthe is pas 11 weken en Anne gaat volgend jaar naar de middelbare school.......We hebben gehuild en gebeden.  Later die dag hebben we het de oudste kinderen verteld, Anne en Matthijs. Mijn hart brak toen ik hun volledige wanhoop zag. Nadat ze een beetje gekalmeerd waren en Stefan weer wat loslieten hebben we samen gebeden. We hebben in ons verdriet God onze Heer gezocht en om troost en vrede gevraagd. Tot slot hebben we "op U stel ik mijn vertrouwen" gezongen. Het leven is in Zijn hand hoe het ook zal gaan en wat artsen ook zeggen.

Zaterdagavond is Pastoor Domen geweest en heeft Stefan de ziekenzalving toegediend. Ik en Matthijs en Anne waren daarbij aanwezig. O ja, en Myrthe.

Stefan moest geopereerd worden en wel met spoed om de blokkade in zijn darm (ter hoogte van de aansluiting met de dunne darm) op te heffen. Zondag is Stefan geopereerd, We zijn dankbaar met de Chirurg die ons was toebedeeld. Een accurate perfectionistische jonge mevrouw. Het was heel bijzonder dat ik vooraf met haar mocht bidden.  Veel hing van de operatie af. Deze is gelukkig zo goed als maar mogelijk is verlopen.

Geen stoma, behalve de lever geen verder uitzaaiingen gevonden, technisch alles in orde.

Nu is Stefan aan het herstellen. Gisteren voor het eerst gedoucht en wat gewandeld (nog erg pijnlijk) Ergens komende week verwachten we dat hij naar huis mag. Donderdag zal er een familiegesprek zijn om verdere stappen duidelijk te krijgen. Vermoedelijk moet hij zsm aan de chemo omdat de uitzaaiingen snelgroeiend blijken. Ze zijn in 5 maanden gekomen. (blijkt uit vergelijking van 2 mri scans).
Stefans levensverwachting hangt af van het aanslaan van de chemo. Stefan zelf is er goed onder. We hebben veel samen gepraat, hand in hand stil naast elkaar gezeten, (Altijd met Myrthe erbij) We hebben samen gehuild en onze angsten gedeeld. We hebben veel samen gebeden en kracht ontvangen van de Heer die ons leven tot nu toe zo gezegend en geleid heeft. We hebben vertrouwen dat Hij ons ook nu weer zal bijstaan en over onze kinderen zal waken wat er ook gebeuren zal.

Intussen blijven we bidden voor een wonder. We zijn erg verdrietig maar we houden hoop. Voor nu even hartelijke groet, Ik zal spoedig weer schrijven.