emotionele dag.

Wat een rare dag. Veel emotiewisseling Sommige mensen houden je wanhoop en uitzichtloosheid voor, anderen gelukkig hoop. Daarover zo meer.

 Nu eerst Stefans medische conditie:
 Er is tot noch toe geen enkele complicatie waar we van af weten. Stefan heeft vandaag anderhalf rondje "afdeling" gelopen, dus dat gaat vooruit en hij heeft wat vis gegeten. Stefans spijsvertering komt gelukkig weer op gang en de pijn wordt ietsje minder. Allemaal positieve zaken. Stefans vermoedelijke ontslagdatum is aanstaande maandag geworden. Het gesprek dat morgen zou zijn, is naar dinsdag verplaatst.
We zien er naar uit om weer samen te zijn. Onze lieve Floris (2,5) bad zondag dat pappa weer met ons mee zou eten. Heerlijk, de eenvoudige wensen van kinderen. Ik denk dat zijn gebedje wel verhoord wordt zonder dat daarvoor een groot wonder nodig is.

Weet je, er bestaan twee groepen mensen. OK wel meer maar nu even in deze indeling maar 2. Sommigen denken in "halflege glazen", andere in " halfvolle"  Er zit evenveel in maar het is net even anders. Bij "halfleeg" had je ergens recht op, maar dat is weggenomen. Vaak overheersen verdriet en teleurstelling over wat er wegvalt. Bij " halfvol" had je niets maar aanvaard je al het extra in dankbaarheid. We zijn zelf begonnen met het voorgeschoteld krijgen van een "halflege glas visie" op onze situatie. In het eerste gesprek werd echt alle hoop volstrekt de grond in geboord. Max. nog 1,5 jaar begrepen we eruit. Later pas begrepen we, dat als de operatie goed zou gaan, er een tweede stap zou volgen, chemo, en dat daar alles van af hangt. We weten het dus nog niet. Het kan ook inderdaad 1,5 jaar worden, maar ook korter of langer. Het glas is halfvol. Ook vandaag hebben we veel mensen ontmoet met de "halflege glas" visie op onze situatie. Velen zijn diep geschokt en ikzelf kan me in ons leven ook maar weinig situaties voorstellen die nog beroerder zijn, dus ik snap het ook wel. Maar wat helpt het om alle hoop te laten varen en alle tijd die we hebben, al in rouw te zijn?

Om even concreet te zijn, hier een van de vele kleine dingetjes van vandaag: Iemand noemde naar mij toe, Stefan een "patient met een slechte prognose". Het glas is minder dan halfleeg. Hij zal best, statistisch gezien, een slechte prognose hebben, maar ik werd er gelijk weer helemaal verdrietig van. Bovendien is ons door iemand anders ook gezegd dat dit op deze jonge leeftijd zo zeldzaam is en dat Stefan het voordeel van zijn goede conditie heeft. Bovendien, zo zei weer iemand anders, zouden jonge mensen vaak beter op een chemo reageren. Feitelijk hangt zoals ik schreef, Stefans levensverwachting af, van het aanslaan van de chemo. We weten dus nog niets. Helemaal niets. We leven nu en wachten af. Ik moest mezelf, na de confrontatie, aan mijn eigen haar weer uit het moeras tillen.

Wij willen een "halfvol glas" leven. Toen ik Stefan zaterdag  bedroefd aankeek en zei: "...., in goede en in slechte tijden", keek hij mij recht aan en antwoordde: "Lisette, we maken hier "goede tijden"  van!" Mooi he?  Hij heeft gelijk. We zijn dankbaar nog tijd met elkaar te hebben en tijd samen, is zelden zo diep en geestelijk intiem geweest als nu. We gaan dag voor dag.
Een halfvol glas. De inhoud is hetzelfde, nog steeds "half" maar het smaakt minder bitter. Er is hoop.

We bidden veel samen. We geloven vast dat een wonder kan, het zou mooi meegenomen zijn, extra. Er is hoop. Maar we vragen ook om Zijn kracht voor onszelf en onze kinderen, om als het anders is, in dezelfde hoop het halfvolle glas tot te bodem te kunnen drinken.....

Ik kan niet uitleggen hoe diep Gods liefde voor ons in deze tijd indringt en troost. We ervaren Zijn liefde voor ons, Zijn vrede, steun en kracht tot nu toe ook echt. Ook de kinderen hebben recht op die hoop. We bidden ook voor dezelfde rust en een goede verwerking bij de kinderen. We doen er ook alles praktisch aan om de weg voor hen zo begaanbaar mogelijk te houden. Maar we zien ze de kinderen opleven wanneer we hen de hoop voorleven.
Ons glas is halfvol! Er is rust, hoop en vertrouwen. Hoe de weg ook gaan zal. We merken dat God ons nabij is.

We zijn zo dankbaar dat er ook vandaag gelukkig ook mensen op bezoek kwamen die ons moed inspraken en de hoop en het vertrouwen deelden. We vragen om jullie gebed voor ons en de kinderen.

Morgen hopelijk een wat kalmere dag, Zowel Stefan als ik zijn er doodmoe van geworden, welterusten.