Deze week is het een jaar geleden dat we bij de blauwe zusters verbleven, de paus hebben ontmoet, dat Stefan en Anne samen in een musical van de Kisikids optraden. Toen hadden we nog de hoop dat er een wonder zou gebeuren of dat Stefan zoals sommige anderen met dezelfde diagnose minstens nog een aantal jaar bij ons zou zijn. Myrthe is al een tijd geleden 1 jaar geworden, Ze wordt zo grappig. Ze kletst honderduit, houdt erg van zingen, weet zinnen van 3 tot 4 woordjes te maken is een erg pittige tante. Floris is vier geworden en gaat naar school, Anne en Matthijs zijn jarig geweest en Matthijs heeft een hele serieuze beugel gekregen. Vijf van de zes kinderen zijn met muziekles begonnen. Laurens en Floris met kleutervioolles. Ik kreeg de tip om ze goed uit te leggen dat het een strijkinstument was. Geen slag....instrument. (Gouden tip pa).
Zelf ben ik ben al weer vier maanden voorbij het ontstaan van mijn gezondheids problemen. De tijd gaat snel.
Wanneer de kinderen over de lijn van hun leven praten vallen er een paar zaken op. Er is een "toen pappa nog leefde" en een " daarna" en er is een "toen mama nog gezond was" en een "daarna" Als ik meer pijn lijk te hebben, zijn ze bezorgd. Als ik vooruit lijk te gaan wordt dat blij opgemerkt. Laatst tilde ik eventjes kort Floris weer een keertje op. Helemaal gelukkig werd hij ervan: "Oh mam je wordt weer beter je kan mij al tillen wat goed van je" Het was helaas voorlopig duidelijk een eenmalige actie (au).
Bij het horen van een ambulance reageren ze allemaal hetzelfde: Stress!
mam alles ok?" "Nee jongens deze is voor iemand anders" Gevolgd door duidelijke opluchting bij hen.
Zelf begin ik me maar net te realiseren hoe genadig ik er vanaf gekomen ben. De meesten met mijn aandoening (Caudasyndroom) hebben een stuk meer problemen; zijn incontinent en moeten in het gunstigste geval een aangepaste auto rijden. Ik heb zo geluk gehad. Ook met Fieke in huis ben ik zo blij. Hoe had ik anders voor mijn kinderen kunnen blijven zorgen?
Gelukkig lijk ik in totaal iij steeds iets vooruit te gaan. Mijn been doet t soms en soms slecht. Ik wordt over het algemeen wel steeds mobieler. Ik kan al afstanden auto rijden en stukken lopen. Ik kan sinds anderhalve maand een tijd rechtop zitten en dat gaat best goed. Er is momenteel nog steeds fors veel hulp vanuit de thuiszorg en Fieke draag ook flink bij. Een dag zelfstandig voor mijn kinderen en huishouden zorgen maakt dat ik twee dagen daarna flink rustiger aan moet doen. Mijn lichaam trekt dat niet; pijn. Nog steeds staat er een bed in de woonkamer en de laatste weken heb ik hem weer meer nodig . Wanneer ik hem niet gebruik liggen de kinderen erop een boek te lezen of te spelen.
Sinds drie weken is er eindelijk een revalidatietraject opgestart dat steeds meer vorm begint te krijgen. Twee dagen per week ga ik naar een revalidatiekliniek en doe mijn best er bovenop te komen. Het is doodvermoeiend om steeds pijn te hebben, doodvermoeiend om af en toe zo slecht te kunnen voortbewegen en ook doodvermoeiend om Stefan in dit alles zo te missen.
Ik werk wat op "therapeutische basis" en ik vind het heerlijk om af en toe "spreekster" "lerares" of "teamlid" te zijn. Ik hoop langzaamaan weer wat meer op te bouwen.
Soms, als ik terugkijk, krijg ik het nog benauwd. Het is net of ik een hele enge achtbaan heb gereden waarvan ik tijdens en vooraf niet had bedacht wat er allemaal helemaal verkeerd had kunnen gaan. Nu kijk ik terug en zie waardoorheen we het laatste half jaar zijn gegaan en wat er allemaal als gevolg had kunnen gebeuren...... Soms stokt me dan de adem in mijn keel en raak ik alsnog bijna in paniek. Ik heb de laatste tijd ook regelmatig aan God gevraagd: Heer waar laat u ons doorheen gaan? wat is dit voor een halsbrekende route? Wat is de zin, wat is het doel, waarom? Ik heb me op een bepaald punt gerealiseerd dat ik beter niet teveel kan omkijken, dat ik beter niet teveel kan vooruitkijken. Alles is immers naar en eng. Ik moet maar geloven en vertrouwen dat Hij niet meer te dragen geeft dan we aankunnen. We moeten maar gewoon per dag leven en kijken naar het moois dat er is. Zulke lieve kinderen, goede sfeer thuis, gezelligheid. Ik heb me gerealiseerd dat Hij dan inderdaad niet meer te dragen geeft dan we aankunnen maar dat er een ander is die er nog een schepje bovenop wil doen. Iemand die wil dat we het niet redden. Iemand die bovenop de zware situatie ook nog angst en twijfel zaaien wil. Angst komt niet van God en twijfel al helemaal niet. Boven op alles nog bang zijn en twijfelen aan Gods goedheid gaat me teveel worden. Dan kan ik het niet meer volhouden. Wanneer ik blijf doorgaan en noch achterom noch vooruit kijk maar mijn ogen, met Zijn kracht, vertrouwvol op Hem gericht blijf houden, maak ik met mijn gezin de meeste kans ons bootje zo goed mogelijk door de voortdurende storm te loodsen. Bovendien heb ik ook alle reden Hem te vertrouwen wanneer ik er goed over nadenk. Hij heeft ons bijgegestaan en de oplossingen gegeven. Hij heeft zich trouw betoond. Redenen voldoende om te vertrouwen al was de reis nog zo zwaar en eng tot noch toe. Toch wel waar dus nog steeds; Soms echt met moeite, Soms met overgave: "De Heer is mijn herder" .....
Mogelijk later weer eens een blog. dank voor het lezen.
Lisette
