19 Mei 2014

Nog een keer een blog. Zomaar de tweede deze maand. Gewoon een keer zomaar.
Ook bij ons in het noorden was het de laatste dagen lekker weer. Zonnetje, altijd wat wind -dat heb je hier- dat went. Strand dichtbij en weekend. Wel veel snotneuzen en helaas iets teveel buikpijn patiënten. Een of ander boos virus?
We hebben een nieuwe bewoner; "Pluisje" geloof ik of zoiets.....? Een kleine grijze russische dwerghamster. Staat verplicht bij zijn nieuwe baasje op de slaapkamer. " Ik wil hem niet beneden hebben !"  Heb ik streng gecommuniceerd. Reden is Matthijs onbekend, maar zo kan hij hem gemakkelijk s'nachts knuffen wanneer hij verdrietig wakker ligt. Matthijs is dolblij en superverliefd op zijn pluizenbolletje. Er is vrede en rust. De afgelopen dagen hadden we het zelfs gezellig met elkaar. Er was veel vrolijkheid. Een van de kinderen vertrouwde me toe dat hij/zij nooit verwacht had dat we weer ooit zo plezier zouden kunnen hebben. Ik ben dankbaar en zelf ook wel verbaasd.
Wat vooral de laatste weken hieraan voorafgaand kenmerkt is dat we opnieuw aan het leren zijn geweest, om weer gezin te zijn. De eerste weken na Stefans overlijden konden we min of meer gewoon doorgaan zoals we altijd hadden gefunctioneerd. Alsof ons "voertuig" gewoon doorliep maar nu met een wiel minder. De vaart zat er nog in dus ging alles gewoon door. Tot het moment dat we vaart begonnen te minderen omdat het om ons heen wat rustiger begon te worden. Toen begonnen we samen ons evenwicht te verliezen. Niemand had meer duidelijk wat nu zijn of haar plekje moest zijn. Verwarring! Wat is de rol van mama nu? moeten we nog steeds naar haar luisteren? Wie beslist de dingen in huis? Waar liggen nu de grenzen van wat toegestaan is op allerlei vlak? Mogen de oudste kinderen met alles meedenken of niet? De oudste zoon... wat wordt van hem verwacht en van de oudste dochter? Mama heeft praktische hulp nodig maar wat doe ik wel voor haar en wat niet? Wat vraagt mama van de kinderen? wat overlegt ze wel en wat  vraagt en overlegt ze niet? Waar "zitten" de mensen die komen helpen en die op visite komen? wat is hun plaats in ons voertuig? Ik heb er met veel gebed, goede raad en advies stevig aan getrokken om iedereen naar een nieuw veilig en voorlopig vast plekje binnen het voertuig te begeleiden. Er lijkt een nieuw evenwicht te zijn ontstaan en vele vragen lijken een antwoord te hebben gevonden in de dagelijkse praktijk van ons bestaantje.  We zijn niet gecrasht, niet gebotst en niet omgevallen. We "doen" het nog en zeer ok. Gelukkig hebben we een zeer goede Bestuurder met veel ervaring.
Ook Stefan heeft een soort nieuw plekje gevonden in ons gezin. Hij is niet weg. Hij hoort bij ons. Ik zeg de kinderen regelmatig dat papa trots op ze is wanneer daar aanleiding toe is. Dat hij van ze houdt en hen bijzonder vindt. Ik spreek niet in de verleden tijd omdat hij er is! Vanuit de hemel ziet hij en beleeft mee. We zullen hem weer terug zien. Duurt even, maar hoelang is nu een mensenleven? We zullen er zijn voor we er erg in hebben. Intussen is hij er. De kinderen beleven dat ook zo. Voor hen is hij aanwezig.
Myrthe is in alles een allerschattigst geval apart. Ze banjert uitgelaten als een ongeleid projectiel voortdurend door de porseleinkast van ons voertuig. Valt op de meest onhandige plekken spontaan in slaap; Weet steeds iets om te gooien, stuk te maken en de spellen van de jongetjes in de war te schoppen. (gegil en geschreeuw tot gevolg hebbend) Toch is iedereen gek op haar. Ze knuffelt, troost en kust wat af op een dag. Dan loopt Matthijs een poos met haar rond te dollen en dan is Anne met haar aan de wandel. Ze praat steeds meer; Zegt Mama, Koekkoek (erg belangrijk, dat is alles wat maar enigszins eetbaar is en hamstervoer en -jawel- modder vallen daar volgens haar ook onder). Ook zegt ze zoals ieder klein kindje: "papa". Voor haar is hij er een soort van "gewoon" Op ieder slaapkamer hangt boven het bed een foto van papa. Ze weet ze feilloos overal te vinden en soms staart ze in het niets en roept dan blij: "papa" Geen idee waar ze naar kijkt of wat ze ziet. Heel bijzonder. Papa lijkt volgens haar gewoon alomtegenwoordig. Hij is er gewoon. Ik ben dankbaar dat Stefan zijn "plek" heeft en hoop en vertrouw dat hij die zal houden. Dit alles is fijn en het troost maar het mag duidelijk zijn dat ik onze situatie toch eens stiekem graag anders had gezien.

 Ik heb me de laatste weken proberen te verdiepen in de nieuwe encycliek van paus Franciscus: "Evangelii Gaudium" Over de vreugde van het evangelie. Ik begon vol goede moed en enthousiasme maar pfff, dat ging niet echt eerlijk gezegd. Ik bleef vastlopen. Ik heb hem even terzijde gelegd en heb een gouden oude uit de kast genomen: Apostolische Exhortatie "Salvifici Doloris" van Johannes Paulus II, Over: "De christelijke zin van het menselijke lijden". Opluchting! Dat voegde even veel beter. Echt mooi leerzaam en herkenbaar. Wanneer we met lijden geconfronteerd worden en de "Waarom" vraag stellen, kunnen we er uiteindelijk niet onderuit dat degene aan wie we hem stellen deze vraag beantwoordt vanaf een kruis. Vanuit lijden. Hij vraagt ons, op weg te gaan, ons kruis op te nemen en Hem te volgen. Door zo het lijden (dat kwaad is), in navolging van onze Heer, in liefde en vrijwillige acceptatie te beginnen te dragen en te ondergaan, kunnen we er iets goeds van maken en zal het ons heiligen. We kunnen zo, "aanvullen wat in het lijden van Christus nog ontbreekt" (Koll. 1,20). Ik was geraakt. Zie hier dan het doel dat we als gezin voor ogen hebben. Voorlopig is er werk genoeg te doen. Om in termen van ons voertuigje te spreken: Nog een flinke reis voor de boeg die nog heel wat hobbels zal kennen voor we dit hoge doel bereiken.
Toch raakt het me diep wanneer ik ook de kinderen dapper door zie gaan en weer met vol vertrouwen hun gebeden zie uitspreken naar de Vader die hen zal helpen. Het raakt me en verbaast me. Soms is er boosheid  en verdriet maar het vertrouwen in de liefde van God is nooit weg. Een echt wonder dat aantoont dat Hij werkelijk het kwade heeft overwonnen door zijn vrijwillig lijden.

Gelukkig bidden de kinderen sinds kort ook weer voor "soort van normale"  dingen. Dat het goed weer zal zijn, dat het leuk op school zal zijn en we goed zullen slapen en dat we de caravan van de Lidl zullen winnen. :) Wie weet...? Ben benieuwd hoe onze vakantie eruit ziet...........................


Ik wil iedereen danken voor het vele gebed  Graag nog veel meer gevraagd; We hebben nog even te gaan voor we Stefan weerzien aan tafel bij onze Herder en Heer. We gaan het wel redden. Een gezellig gezin met een papa in de hemel. Het begint er af en toe langzaamaan al wat op te lijken. Dankbaar!

De Heer is mijn herder

3 Mei 2014

Er is veel gebeurd sinds de laatste blog. Heel veel. Te veel om allemaal op te noemen.  Van buiten zien we er -zo zeggen mensen- best goed uit. We doen het heel aardig gezien alles wat er voorgevallen is in ons leven. Ik ben zo trots op mijn kinderen. Ze gaan stoer en dapper door. We hebben ook best plezier met elkaar en de onderlinge liefde groeit doorlopend (tussen de ruzies en knokpartijtjes door :)) Toch, binnen de muren van ons huis en in de levens van ieder van ons is er erg veel turbulentie. Ieder dag heeft wel een paar hindernissen emotioneel gezien. Die variëren van grootte. De klap lijkt nu pas te komen. Tranen zijn er vrijwel dagelijks. We missen Stefan steeds meer. Hij is niet meer knuffelbaar, speelt niet meer met de kinderen, doet geen dingen meer in huis, maakt geen grapjes meer die de sfeer zo heerlijk kunnen breken, praat niet meer met de visite wanneer ik met de kinderen bezig ben of de koffie zet, kan niet met me meedenken of de verantwoordelijkheden van grote keuzes dragen.

Deze week is het meivakantie. De drie oudsten zijn heerlijk op kamp . Ik hoop dat ze even kunnen vergeten en even normaal kind kunnen zijn. De berichten die ik hoor zijn goed; Zijn vrolijk en blij. Anne is survivallen in de Pyreneeën, Matthijs is op kamp in de Ardennen en Edith in Heiloo. Ik ben alleen thuis met de drie jongsten. Raar en kaal en leeg. Maar drie kindjes en mijn grote hulptroepen weg. Gevolg: Ik ben erg moe en de drie kleintjes zijn van slag. Ik zal blij zijn als we weer een soort van compleet zijn. Het zal de kinderen zwaar vallen wanneer ze uit zon vrolijk kamp voor het eerst weer thuis komen. Thuis waar geen pappa meer op ze wacht. Wel een mamma die haar uiterste best zal doen maar die met geen mogelijkheid het gemis kan wegnemen. Graag uw gebed.

Stefan is op het NOS journaal geweest in het kader van de heiligverklaring van Johannes Paulus II. (http://nos.nl/video/640660-tweevoudige-heiligverklaring-trekt-publiek.html)

Ik was tevoren gewaarschuwd. Daar was ik erg dankbaar voor. Ik ben er toch de hele week door "van de leg"  geweest. Ik vond het heel mooi en bijzonder dat zijn overlijden wel genoemd werd. Stefans vriend met wie hij destijds in Rome was, zei  --hoe waar- dat Stefan  nu bij deze heiligverklaring op de beste plaats zat.  Ik had de link van de uitzending  op facebook gezet. Al snel kwamen er reacties.  De meesten concentreerden zich op het feit dat het inderdaad waar was dat Stefan nu inderdaad de beste plaats had. Het was zo raar. Ik werd er zo door geraakt. Ik heb het facebookbericht in zijn geheel verwijderd.  Dagenlang heb ik me afgevraagd wat er nu maakte dat ik zo van slag raakte door deze waarheid. Vandaag heb ik begrepen wat er scheelde. Het is fijn en mooi dat Stefan op zon mooie plaats mag zijn. We hebben daar zo voor gebeden en zo op gehoopt maar de prijs die betaald wordt en betaald is, voor Stefans goede plaats, is zo onnoemelijk ongelofelijk hoog. Bloed zweet en tranen. Veel tranen.

Hoe graag had Stefan deze heiligverklaring vanaf de slechts mogelijke plaats, gewoon met zijn gezin achter de tv willen bekijken? Hoeveel heeft het hem gekost om zichzelf in zon grote overgave aan de Heer beschikbaar te stellen wetend dat hij mij en de kinderen zou moeten achterlaten? Zweet en tranen. Hoe graag had hij het werk van Johannes Paulus II verder bekend gemaakt hier op aarde. Steeds bij iedere tegenslag en bij iedere hoop weer opnieuw, hebben we met Gods hulp gevochten om "Heer Uw wil geschiede" te kunnen blijven zeggen. Het koste ons alles. En dan al de tranen die de kinderen al hebben gehuild en nog zullen huilen. Nog vanavond is er een jongetje snikkend om zijn pappa in mijn armen in slaap gevallen. Mijn eigen hart lijkt soms door zoutzuur overgoten. Bijtende pijn. Slechts met de groots mogelijke moeite verdraag ik het verdriet van de kinderen. Vele, vele tranen. En dan de hoogste prijs waarmee Stefans plaats is betaald; Het bloed van onze Heer zelf. Door Zijn offer is de weg naar de hemel geopend.  Met Zijn bloed is Stefans plaats gekocht. Zijn bloed dat zich in liefdevol meeleven vermengt met de tranen van Stefan, mij, de kinderen en allen die op enigerlei wijze lijden, is de prijs die voor de beste plaatsen betaald moet worden. Duurbetaald. Kostbaar. Pijnlijk!

Stefan heeft de beste plaats. Ik denk echter niet dat er velen zijn die gemakkelijk met Stefan van plaats willen ruilen wanneer ze de kosten in ogenschouw nemen. Toch mogen we vanuit geloof overtuigd zijn dat zijn plaats de hoge betaalde prijs meer dan waard is. Stefan heeft de beste plaats. Waarheid! Een waarheid zomaar even in het NOS journaal. Een waarheid die veel in mij heeft losgemaakt. Hoe goed moet het daar zijn! Hoe zeer moeten we daarnaar uitzien? Hoelang moeten we er nog op wachten en wat zal het nog kosten? 

Weemoed vervult mijn ziel nu ik mij herinner hoe ik meeliep in een dichte stoet en optrok naar het huis van God – een feestende menigte, juichend en lovend.

Wat ben je bedroefd, mijn ziel, en onrustig in mij. Vestig je hoop op God, eens zal ik hem weer loven, mijn God die mij ziet en redt. Ik zie ernaar uit. Ik vraag gebed om kracht en om hernieuwde levensvreugde voor mij en de kinderen.