Het lesgeven is gelukt. Door een denkfout waren we wat te laat op locatie, maar we zijn toch dankbaar. Het was nog even spannend vanochtend, want ik heb door de chemo veel last van buikkramp. We geven Theologie van het Lichaam, en ik moet bekennen dat ik tijdens het voorlezen van een stukje uit Mattheus (19) een brok in mijn keel kreeg. Het was het stuk waarin Jezus zegt dat man en vrouw een zijn, en dat wat God verbonden heeft de mens niet mag scheiden. De spontane gedachte kwam in mij op waarom God dan zo vlug ons liefdesverbond uit elkaar laat gaan. We houden echt heel veel van elkaar, we zijn nog nooit op het idee gekomen uit elkaar te gaan... We vertrouwen erop dat God een plan heeft met het lijden wat nu op ons pad komt, maar ik blijf bidden dat ik net als Simon van Cyrene het kruis weer terug mag geven.
Fysiek gezien laat na de laatste chemo mijn lichaam me veel in de steek. Ik voel me een jaar of 90, conditie is 0, heb veel pijn en slaap belachelijk veel. De chemokuur lijkt meer kwaad dan goed te doen. Ik moet eerlijk zeggen dat een volgende kuur misschien op zichzelf mij de das om zou doen.
Vandaag zei iemand tegen ons dat naarmate de ziekte vordert, een eventueel wonder duidelijker zou worden. Nog steeds hopen en vertrouwen we op God die een God van leven is. En als Hij anders besluit, zullen we dat waarschijnlijk pas aan de andere kant van het weefwerk begrijpen.
We voelen ons erg gesteund door het gebed. Ik ben regelmatig diep geraakt door wat mensen voor ons over hebben.
Lisette: Vanavond was ik doodop. Vanmorgen de kinderen de deur uit geholpen, de kleinste twee naar een vriendin gebracht alles bij elkaar gepakt om samen met Stefan colleges te gaan geven. Na de colleges is Stefan doodmoe naar bed gegaan en heb ik het hele huis opgeruimd en leefbaar gemaakt. De kinderen gezellig ontvangen uit school, hebben we bezoek gehad, gekookt, met 5 kinderen boodschappen wezen doen te voet, een viel; twee teruggedragen en de kinderen naar bed gebracht. Doorlopend werd iedere activiteit die ik ondernam in de war geschopt door een nood bij een van de kinderen. De een viel, de ander liet iets vallen, de volgende maakte ruzie de ander sloeg terug, dan weer iemand op de wc: "Mamma ik ben klaaaaar" Geen enkele actie (koken, Myrthe voeden, iets opruimen) kon ongestoord. Het is me gelukt al biddend vriendelijk te blijven en door al mijn grenzen heen alles te doen wat nu eenmaal moest. Het zijn schatten en sommigen deden echt hun best om zoveel mogelijk te helpen. Ik was erg blij dat Stefan er was om op de achtergrond een extra paar ogen te zijn. Voor hem was het heel moeilijk al de drukte aan te zien maar niet inhoudelijk bij te kunnen dragen. Toen ik me vanavond realiseerde hoe alles zou moeten als hij er eens echt niet meer zou zijn werd het idee me even te groot en te veel. Ik KAN me gewoon niet in tweeën splitsen en praktisch loopt het gewoon helemaal vast in mijn eentje met 6 zulke jonge kinderen.
Ik ben erg moe. Ik ga vroeg naar ben en heb, na een flinke huilbui, besloten dat onze Heer dat ook ziet en weet. Ik probeer me maar geen zorgen te maken en te vertrouwen dat er steeds voor alles oplossingen zullen komen.
Stefan heeft veel bloedverlies. Zijn pols wordt hoger. Ik ben bang dat we nog in het ziekenhuis terecht zullen komen. Vanavond zijn we allebei te moe voor noodacties. Hopelijk geen ambulance nodig vannacht. Morgen zien we wel weer. Deo Volente eerst weer colleges geven..... leuk.
maandag 30 september 2013
zondag 29 september 2013
Zondag 29 september
Ik had gisteren de blog amper af of ik werd al gebeld. Edith en haar vriendinnetje waren zo vreselijk bang samen op zolder. Helemaal panisch en overstuur. Dus werd de logeerpartij afgeblazen en werd ze thuis gebracht. De mallerd. Toen ze in haar eigen bedje lag sliep ze met 5 minuten.
Anne heeft het inderdaad geweldig gehad. Ze is mee geweest naar een theaterworkshop in Utrecht. Echt iets voor haar. Ze was helemaal opgetogen.
Vanmorgen is Stefan niet mee naar de kerk geweest. Hij was weer zo ontzettend ziek. Ik ben met de 5 jongste kinderen geweest. Na de kerk mochten de oudste vier van die 5 in de pastorie blijven spelen. Het was daardoor heerlijk rustig thuis. Alleen Myrthe was er.
Zowel Stefan als ik, zijn aardig bijgekomen. In de middag stelde Stefan, die tot dan toe alleen op de bank kon hangen, een wandelingetje voor. Ik had er een hard hoofd in maar we hebben het geprobeerd. We zijn naar een bevriende heer in de buurt gewandeld. Daar waren we zeer welkom en het was echt even gezellig.
Toen we weer thuis kwamen was al heel snel Anne weer terug met degene die haar zo lief had meegenomen. We hebben gezellig gezamenlijk gegeten. Vervolgens bracht de pastoor de kinderen terug en schoof aan tafel aan. Hij had nog trek en er was genoeg. Ook Froukje kwam. Het werd plots en onverwachts echt heel erg gezellig.
Ik leef helemaal op van dit soort onverwachte bezoekjes. Die zijn eigenlijk alleen maar mogelijk wanneer het even goed met Stefan gaat. Eerder op de dag was dat niet gegaan. Toen was hij nog zwaar ziek. Waarom Stefan zich op het ene moment zo slecht voelt en op het andere zon stuk beter weten we niet. Het lijkt erop dat de hele slechte momenten toch langzaamaan wat minder worden en er wat meer redelijke momenten komen. Wat ons wel zorgen baart is de steeds grotere hoeveelheid bloedverlies. Hopelijk krijgen we geen noodsituatie.
We hopen en bidden dat Stefan morgen wat beter is. Er staan colleges op het programma. Die we samen geven normaal.
Ben benieuwd.
Anne heeft het inderdaad geweldig gehad. Ze is mee geweest naar een theaterworkshop in Utrecht. Echt iets voor haar. Ze was helemaal opgetogen.
Vanmorgen is Stefan niet mee naar de kerk geweest. Hij was weer zo ontzettend ziek. Ik ben met de 5 jongste kinderen geweest. Na de kerk mochten de oudste vier van die 5 in de pastorie blijven spelen. Het was daardoor heerlijk rustig thuis. Alleen Myrthe was er.
Zowel Stefan als ik, zijn aardig bijgekomen. In de middag stelde Stefan, die tot dan toe alleen op de bank kon hangen, een wandelingetje voor. Ik had er een hard hoofd in maar we hebben het geprobeerd. We zijn naar een bevriende heer in de buurt gewandeld. Daar waren we zeer welkom en het was echt even gezellig.
Toen we weer thuis kwamen was al heel snel Anne weer terug met degene die haar zo lief had meegenomen. We hebben gezellig gezamenlijk gegeten. Vervolgens bracht de pastoor de kinderen terug en schoof aan tafel aan. Hij had nog trek en er was genoeg. Ook Froukje kwam. Het werd plots en onverwachts echt heel erg gezellig.
Ik leef helemaal op van dit soort onverwachte bezoekjes. Die zijn eigenlijk alleen maar mogelijk wanneer het even goed met Stefan gaat. Eerder op de dag was dat niet gegaan. Toen was hij nog zwaar ziek. Waarom Stefan zich op het ene moment zo slecht voelt en op het andere zon stuk beter weten we niet. Het lijkt erop dat de hele slechte momenten toch langzaamaan wat minder worden en er wat meer redelijke momenten komen. Wat ons wel zorgen baart is de steeds grotere hoeveelheid bloedverlies. Hopelijk krijgen we geen noodsituatie.
We hopen en bidden dat Stefan morgen wat beter is. Er staan colleges op het programma. Die we samen geven normaal.
Ben benieuwd.
zaterdag 28 september 2013
Zaterdag 28 september
Loodzwaar hier thuis vanmorgen. Wat was Stefan ziek. Uit alle macht probeerde ik 6 kinderen stil te houden zodat hun pappa toch maar zou kunnen slapen. Hoe meer ik mijn best deed, hoe minder het lukte. De situatie werd steeds meer gespannen. Toen ik overtuigd was dat het al minstens 12.00 uur 's middags moest zijn en op de klok keek was het pas 8.30! Toen ik dat ontdekte was het op. Helemaal op. En Stefan was het nog helemaal niet gelukt om te slapen bovendien. Rond 10.30 heb ik om hulp gebeld. Ik zag het niet meer zitten om iedereen de hele dag zo stil te houden. Een lieve dame heeft Laurens, Floris en Edith opgehaald. Froukje heeft Myrthe voor de middag opgehaald en Matthijs en Anne zijn voorlopig thuisgebleven. Matthijs had later op de middag een verjaardagsfeestje. Hij kon met een vriendje mee heen rijden. Edith kreeg het aanbod om bij een vriendinnetje te slapen. Ik heb haar niet meer teug gezien. Morgen in de kerk krijg ik haar weer.
Verder hebben andere lieve mensen van alles voor ons gedaan. Twee lieve mensen doen al weken onze was. Vanmiddag werd die weer thuisgebracht en in mijn kast gedaan. Een lieverd heeft weekboodschappen gebracht. Echt geweldig. en een lieverd die Stefan er wel erg slecht uit vond zien en mij zag tobben heeft voor een heerlijke avondmaaltijd gezorgd.We voelden ons vandaag wel aan alle kanten geholpen, gesteund en gedragen. Het doet ons heel veel dat zovelen veraf en dichtbij ons dragen door praktische hulp en gebed. We zijn heel dankbaar.
Stefan was dus doodziek. Hij kan niet uitleggen hoe hij zich voelt. Het is misselijk en een heel naar gevoel overal in zijn lichaam. Zeer zware diarree, buikkrampen en steken en nog veel meer wat zich niet laat omschrijven als ik het goed begrijp.
Toen de meeste kinderen weg waren hebben we wel even een klein ogenblikje gevonden dat hij zich iets minder slecht voelde en we samen even in de kapel konden bidden. Dat was een bijzonder moment. We hebben God gedankt dat Hij onze Heer is en gezegd dat we Hem vertrouwen en liefhebben tot in de dood die op zo'n moment van zware ziekte altijd zo dichtbij lijkt. Stefan vind het moeilijk ons achter te laten als het zover zal zijn maar verlangt ook bij Hem te zijn. Het was een moment van diepe overgave. Hier zijn we Heer.
"Maar wij dragen deze schat in aarden potten, en zo blijkt dat die overgrote kracht van God komt en niet van ons. Van alle kanten worden wij belaagd maar we zitten niet in het nauw; we zijn radeloos maar niet ten einde raad; we worden opgejaagd maar niet in de steek gelaten; neergeveld maar niet gedood. Altijd dragen wij het sterven van Jezus in ons lichaam mee, opdat ook het leven van Jezus zich in ons lichaam openbaart. Voortdurend worden wij tijdens ons leven aan de dood uitgeleverd omwille van Jezus, opdat ook het leven van Jezus zich in ons sterfelijk bestaan openbaart." 2 Kor. 4, 7-11
Amen!
Vanmiddag heeft Stefan eindelijk geslapen. Uren!. Vanavond was hij iets minder slecht.
Morgen om 10.00 uur de kerk. Anne gaat eerder weg ze wordt opgehaald en zal een hele leuke dag hebben verwachten we. De kinderen mogen, als ze willen op de pastorie blijven spelen morgen. Daar zijn ze graag. Maandag staat lesgeven gepland. Dinsdag ook. Deo Volente. Dat mag duidelijk zijn.
Verder hebben andere lieve mensen van alles voor ons gedaan. Twee lieve mensen doen al weken onze was. Vanmiddag werd die weer thuisgebracht en in mijn kast gedaan. Een lieverd heeft weekboodschappen gebracht. Echt geweldig. en een lieverd die Stefan er wel erg slecht uit vond zien en mij zag tobben heeft voor een heerlijke avondmaaltijd gezorgd.We voelden ons vandaag wel aan alle kanten geholpen, gesteund en gedragen. Het doet ons heel veel dat zovelen veraf en dichtbij ons dragen door praktische hulp en gebed. We zijn heel dankbaar.
Stefan was dus doodziek. Hij kan niet uitleggen hoe hij zich voelt. Het is misselijk en een heel naar gevoel overal in zijn lichaam. Zeer zware diarree, buikkrampen en steken en nog veel meer wat zich niet laat omschrijven als ik het goed begrijp.
Toen de meeste kinderen weg waren hebben we wel even een klein ogenblikje gevonden dat hij zich iets minder slecht voelde en we samen even in de kapel konden bidden. Dat was een bijzonder moment. We hebben God gedankt dat Hij onze Heer is en gezegd dat we Hem vertrouwen en liefhebben tot in de dood die op zo'n moment van zware ziekte altijd zo dichtbij lijkt. Stefan vind het moeilijk ons achter te laten als het zover zal zijn maar verlangt ook bij Hem te zijn. Het was een moment van diepe overgave. Hier zijn we Heer.
"Maar wij dragen deze schat in aarden potten, en zo blijkt dat die overgrote kracht van God komt en niet van ons. Van alle kanten worden wij belaagd maar we zitten niet in het nauw; we zijn radeloos maar niet ten einde raad; we worden opgejaagd maar niet in de steek gelaten; neergeveld maar niet gedood. Altijd dragen wij het sterven van Jezus in ons lichaam mee, opdat ook het leven van Jezus zich in ons lichaam openbaart. Voortdurend worden wij tijdens ons leven aan de dood uitgeleverd omwille van Jezus, opdat ook het leven van Jezus zich in ons sterfelijk bestaan openbaart." 2 Kor. 4, 7-11
Amen!
Vanmiddag heeft Stefan eindelijk geslapen. Uren!. Vanavond was hij iets minder slecht.
vrijdag 27 september 2013
Vrijdag 27 september
"What is the name of.......mothers new partner?" Direct uit school ging Anne aan haar huiswerk. Ze wilde het af hebben en ze vroeg me hulp bij Engels. Bij deze opgave stak mijn hart en prikten mijn ogen om de een of andere reden. Toen Anne begreep wat er stond herhaalde ze de vraag in het Nederlands, "wat is de naam van ...moeders nieuwe partner? ", keek me vragend aan en haalde haar schouders op. In onze cultuur geen vreemde vraag meer.
Bijna 13,5 jaar geleden heb ik me aan Stefan verbonden om lief en leed te delen en om alles samen te doorstaan wat er maar te doorstaan zou zijn. We delen alles samen. Hoe moeilijk en zwaar dat soms ook is. Ook nu zijn weg moeilijk is. Dan is de mijne dat gewoon ook. Als hij pijn heeft, lijdt ik, als ik verdrietig ben, hij ook. Ik heb hem van alles beloofd toen we trouwden en hij mij. Toen hij ziek werd heb ik een extra belofte gedaan; een die er wat ons betreft vanzelfsprekend bijhoort en die we altijd al geleefd hebben zowel Stefan als ik: Ik heb beloofd dat ik hem nooit zal verzorgen. (dat doe je met mensen/dingen die onder je staan. Je verzorgt je hond of kat of je kind.) Ik heb beloofd dat ik hem zal dienen. Respectvol en vol liefde Het is aan hem mijn dienst te accepteren of te kiezen het zelf te doen maar ik ben er om het hem gemakkelijker te maken. Hij is mijn man, ik heb hem lief. Hij heeft dat vele zwangerschappen en een ziekte van pfeiffer lang voor mij gedaan. Ook niet niks!
"What is the name of...... mothers new partner?" Ik moest even slikken maar ik weet welke naam dat is. Hij is geen nieuwe partner. Hij was er altijd al en zal er altijd zijn. Zijn naam is Heer. Zijn liefde bracht Stefan en mij bij elkaar, heeft ons zo voor altijd verbonden. Zijn liefde zal blijven. Hij is het van wie ons huwelijk een afspiegeling is: "Man-en-vrouw naar Zijn beeld en gelijkenis" Een erg mooie en kostbare afspiegeling. Hij heeft ons als geen ander laten zien wat het betekent om te dienen; om jezelf te geven tot het uiterste. Dat is huwelijk!
Met Zijn kracht en naar Zijn voorbeeld trekken we maar gewoon verder op onze weg. Geen idee hoe lang en waarheen, voorlopig gewoon door. Blik op de eeuwigheid.
Wat was het een lekker weer vandaag. Uit school heb ik met de kinderen in het gras gepicknickt. Was heerlijk. Ze hebben een mooie hut in de tuin gemaakt. Myrthe heeft ook op een kleedje in het gras gelegen. Toen ik binnen aan het koken was sloegen de anderen voortdurend alarm omdat ze er vanaf kroop en dreigde gras te eten. Ze had enorme lol. Het was een erg gezellige middag.
Stefan kon daar helaas niet bijzijn. Hij heeft de hele middag op bed doorgebracht. Wat was hij ziek en doodmoe. Vanmorgen zijn we naar het werk geweest. Ik heb hem afgezet en ben bij een vriendin gaan koffiedrinken. Het was niet zon goed plan achteraf gezien. Stefan was zo doodziek toen ik hem weer ophaalde. We hopen dat hij snel weer opknapt. Wel drie keer per dag vraagt Floris: "pappa ben je nog steeds niet lekker?". Steeds met een hoopvolle blik in zijn oogjes. Hij wil treinbaan spelen met zijn papa. Helaas. Misschien volgende week ?
Bijna 13,5 jaar geleden heb ik me aan Stefan verbonden om lief en leed te delen en om alles samen te doorstaan wat er maar te doorstaan zou zijn. We delen alles samen. Hoe moeilijk en zwaar dat soms ook is. Ook nu zijn weg moeilijk is. Dan is de mijne dat gewoon ook. Als hij pijn heeft, lijdt ik, als ik verdrietig ben, hij ook. Ik heb hem van alles beloofd toen we trouwden en hij mij. Toen hij ziek werd heb ik een extra belofte gedaan; een die er wat ons betreft vanzelfsprekend bijhoort en die we altijd al geleefd hebben zowel Stefan als ik: Ik heb beloofd dat ik hem nooit zal verzorgen. (dat doe je met mensen/dingen die onder je staan. Je verzorgt je hond of kat of je kind.) Ik heb beloofd dat ik hem zal dienen. Respectvol en vol liefde Het is aan hem mijn dienst te accepteren of te kiezen het zelf te doen maar ik ben er om het hem gemakkelijker te maken. Hij is mijn man, ik heb hem lief. Hij heeft dat vele zwangerschappen en een ziekte van pfeiffer lang voor mij gedaan. Ook niet niks!
"What is the name of...... mothers new partner?" Ik moest even slikken maar ik weet welke naam dat is. Hij is geen nieuwe partner. Hij was er altijd al en zal er altijd zijn. Zijn naam is Heer. Zijn liefde bracht Stefan en mij bij elkaar, heeft ons zo voor altijd verbonden. Zijn liefde zal blijven. Hij is het van wie ons huwelijk een afspiegeling is: "Man-en-vrouw naar Zijn beeld en gelijkenis" Een erg mooie en kostbare afspiegeling. Hij heeft ons als geen ander laten zien wat het betekent om te dienen; om jezelf te geven tot het uiterste. Dat is huwelijk!
Met Zijn kracht en naar Zijn voorbeeld trekken we maar gewoon verder op onze weg. Geen idee hoe lang en waarheen, voorlopig gewoon door. Blik op de eeuwigheid.
Wat was het een lekker weer vandaag. Uit school heb ik met de kinderen in het gras gepicknickt. Was heerlijk. Ze hebben een mooie hut in de tuin gemaakt. Myrthe heeft ook op een kleedje in het gras gelegen. Toen ik binnen aan het koken was sloegen de anderen voortdurend alarm omdat ze er vanaf kroop en dreigde gras te eten. Ze had enorme lol. Het was een erg gezellige middag.
Stefan kon daar helaas niet bijzijn. Hij heeft de hele middag op bed doorgebracht. Wat was hij ziek en doodmoe. Vanmorgen zijn we naar het werk geweest. Ik heb hem afgezet en ben bij een vriendin gaan koffiedrinken. Het was niet zon goed plan achteraf gezien. Stefan was zo doodziek toen ik hem weer ophaalde. We hopen dat hij snel weer opknapt. Wel drie keer per dag vraagt Floris: "pappa ben je nog steeds niet lekker?". Steeds met een hoopvolle blik in zijn oogjes. Hij wil treinbaan spelen met zijn papa. Helaas. Misschien volgende week ?
donderdag 26 september 2013
Donderdag 26 september
Enkele lichtpunten vandaag. We hebben vanmorgen een aardig blokje gewandeld. We, dat is Stefan, ik Floris en Myrthe in draagdoek. Dat ging. Niet goed maar het ging. Dat is dan alweer beter dan gisteren. Toen zou dat niet gegaan zijn.
Verder heeft Stefan wat kunnen werken vandaag. Min of meer knikkebollend van vermoeidheid, maar wel wat. Erg fijn om voor de Kerk te werken. Erg fijn om onze Heer dienstbaar te kunnen zijn.
Tot slot zijn we heel dankbaar voor onze collega's die vandaag het gebeds- en vasten initiatief voor de gezondheid van Stefan en een andere zieke collega hebben geïnitieerd en voor de vele anderen die zich daarbij hebben aangesloten.
Bijzonder om te mogen weten dat mensen je zo in gebed dragen. Nog steeds krijgen we bemoedigende kaartjes en berichten van lieve mensen die betrokken zijn en voor ons bidden en met ons meedenken. Nog steeds hebben we het gebed en het meeleven hard nodig.
Het nieuws dat ons gezin zo volledig op zijn kop zette is iedere dag wanneer we wakker worden weer aanwezig. Steeds is het gat in ons hart daar. Geen moment bijna, leven we normaal. Zeker niet als Stefan weer een chemo heeft gehad waarvan je je afvraagt of het positief dan wel negatief bijdraagt. Vanavond had Stefan voor het eerst pijn op zijn hoofd. Dat betekent dat hij binnenkort zijn haren zal gaan verliezen. Hij zal zijn mooie dikke haardos, waar ik zo graag doorheen woel, kwijtraken. Geen idee of hij er lang genoeg zal zijn om het weer aan te groeien. We zien er toch wat tegenop. Nu kon hij nog overal komen zonder dat hij gelijk DE patiënt was. Dat zal straks moeilijker gaan.
Zoals Stefan al eerder schreef, van alles wordt ons gevraagd afstand te nemen. Er blijft menselijk gezien steeds minder over. Alleen de essentie blijft: Hij!
Steeds weer leggen we ons leven in de handen van de Heer en steeds weer hernieuwen we ons vertrouwen in Zijn liefde en goedheid voor ons en onze kinderen.
We plannen ons leven, maken wat afspraken maar zeggen er altijd bij: "Deo Volente"; Als God het wil. Als Hij het wil zullen we werken, Als Hij het wil zullen we leven. Als Hij het wil... Wij weten het niet. Hij wel. We wachten af en vertrouwen en hopen en vertrouwen.
Verder heeft Stefan wat kunnen werken vandaag. Min of meer knikkebollend van vermoeidheid, maar wel wat. Erg fijn om voor de Kerk te werken. Erg fijn om onze Heer dienstbaar te kunnen zijn.
Tot slot zijn we heel dankbaar voor onze collega's die vandaag het gebeds- en vasten initiatief voor de gezondheid van Stefan en een andere zieke collega hebben geïnitieerd en voor de vele anderen die zich daarbij hebben aangesloten.
Bijzonder om te mogen weten dat mensen je zo in gebed dragen. Nog steeds krijgen we bemoedigende kaartjes en berichten van lieve mensen die betrokken zijn en voor ons bidden en met ons meedenken. Nog steeds hebben we het gebed en het meeleven hard nodig.
Het nieuws dat ons gezin zo volledig op zijn kop zette is iedere dag wanneer we wakker worden weer aanwezig. Steeds is het gat in ons hart daar. Geen moment bijna, leven we normaal. Zeker niet als Stefan weer een chemo heeft gehad waarvan je je afvraagt of het positief dan wel negatief bijdraagt. Vanavond had Stefan voor het eerst pijn op zijn hoofd. Dat betekent dat hij binnenkort zijn haren zal gaan verliezen. Hij zal zijn mooie dikke haardos, waar ik zo graag doorheen woel, kwijtraken. Geen idee of hij er lang genoeg zal zijn om het weer aan te groeien. We zien er toch wat tegenop. Nu kon hij nog overal komen zonder dat hij gelijk DE patiënt was. Dat zal straks moeilijker gaan.
Zoals Stefan al eerder schreef, van alles wordt ons gevraagd afstand te nemen. Er blijft menselijk gezien steeds minder over. Alleen de essentie blijft: Hij!
Steeds weer leggen we ons leven in de handen van de Heer en steeds weer hernieuwen we ons vertrouwen in Zijn liefde en goedheid voor ons en onze kinderen.
We plannen ons leven, maken wat afspraken maar zeggen er altijd bij: "Deo Volente"; Als God het wil. Als Hij het wil zullen we werken, Als Hij het wil zullen we leven. Als Hij het wil... Wij weten het niet. Hij wel. We wachten af en vertrouwen en hopen en vertrouwen.
woensdag 25 september 2013
Woensdag 25 september
Terwijl ik de blog van gisteren lees vraag ik me af wanneer dat is geweest. Het lijkt wel van weken geleden. Vanmorgen ging het goed. Ik wist dat het woensdag was en ik de kinderen naar school zou brengen. Ik heb onthouden dat Matthijs vanmiddag uit school met me mee naar de kapper zou gaan en we vanmiddag bezoek zouden ontvangen en verder was ik helemaal de dag kwijt. Geen idee meer dat het woensdag was en wat ik al zei, de blog van gisteren lijkt alweer weken geleden. Het is zo'n rare tijd waarin we leven.
Stefan is goed ziek. Heel misselijk en stilletjes. Hij kan echt helemaal niets ondernemen. Kan zich moeilijk concentreren en is dood-doodmoe. We hopen dat hij toch snel weer wat zal opknappen. Wanneer hij probeert te slapen proberen wij stil te zijn. Valt niet mee op een woensdagmiddag. Valt niet mee voor mij en de kinderen hem zo ziek te zien.
Met de kinderen gaat het verder ok. Anne is vandaag "ziek" thuis geweest. Soms is haar alles een beetje teveel. Edith lijkt het naar haar zin te hebben in haar nieuwe klas. Matthijs gaat ok, Laurens geniet volop van de speeltjes die hij met zijn verjaardag heeft gekregen en Floris verveelt zich helaas vaak een beetje. Myrthe is de vloer van onze woonkamer aan het ontdekken. Af en toe zit ze klem ergens tussen een tafelpoot en een stoelpoot en moet ik haar redden waarna ze vrolijk verder tijgert. Vandaag heeft ze haar eerst toetje op. Matthijs heeft het haar gegeven.
Verder weinig nieuws vandaag. Morgen weer een blog.
Stefan is goed ziek. Heel misselijk en stilletjes. Hij kan echt helemaal niets ondernemen. Kan zich moeilijk concentreren en is dood-doodmoe. We hopen dat hij toch snel weer wat zal opknappen. Wanneer hij probeert te slapen proberen wij stil te zijn. Valt niet mee op een woensdagmiddag. Valt niet mee voor mij en de kinderen hem zo ziek te zien.
Met de kinderen gaat het verder ok. Anne is vandaag "ziek" thuis geweest. Soms is haar alles een beetje teveel. Edith lijkt het naar haar zin te hebben in haar nieuwe klas. Matthijs gaat ok, Laurens geniet volop van de speeltjes die hij met zijn verjaardag heeft gekregen en Floris verveelt zich helaas vaak een beetje. Myrthe is de vloer van onze woonkamer aan het ontdekken. Af en toe zit ze klem ergens tussen een tafelpoot en een stoelpoot en moet ik haar redden waarna ze vrolijk verder tijgert. Vandaag heeft ze haar eerst toetje op. Matthijs heeft het haar gegeven.
Verder weinig nieuws vandaag. Morgen weer een blog.
dinsdag 24 september 2013
Dinsdag 24 september
De nacht zijn we best behoorlijk doorgekomen. Geen rare verdere complicaties of malle dingen gelukkig. Ik heb zelf goed geslapen, 9 uur aan een stuk. Wat fijn dat Myrthe uit logeren was. Stefan heeft twee keer 2 uurtjes geslapen met slaapmedicatie bovendien. Het was niet dat hij veel last had van van alles. Hij kon gewoon niet in slaap vallen.
Vanmorgen toen de kinderen voor school werden opgehaald hebben we Myrthe en Floris teruggekregen. Allebei waren ze vandaag aanhankelijker dan anders. Ik heb veel tijd doorgebracht met knuffelen. Myrthe die normaal graag uren op de grond ronddweilt en hele stukken al tijgerend en half kruipend aflegt wilde nu vooral bij mij in de draagdoek hangen. Floris was wat bozig en had maar wat graag lieve aandacht. Ze hadden ons duidelijk gemist.
We hebben een poging gedaan om vanmorgen samen naar de kerk te gaan. Stefan kon er zijn, wel misselijk en beroerd. Voor mij was het vooral de dappere poging die meetelde. Myrthe is erg communicatief geworden. Als ze Floris ziet, krijst ze van pure vreugde alles bij elkaar. Ik heb de hele tijd in de aangrenzende kerk heen en weer gelopen. We zullen moeten wachten tot ze ouder is. We gingen graag.
Stefan ziet er goed uit. Schijn bedriegt hij voelt zich erg slecht. Hij zit een aardig deel van de dag stilletjes in de stoel in de hoek van de kamer. Hij is misselijk en erg moe ondanks een flinke tijd middagslaap. Ik vind het moeilijk hem zo stil te zien zitten. Niets voor hem. Helemaal niets. Een paar keer heeft hij de energie gehad om even wat te ondernemen gelukkig. Dan ziet het leven er gelijk helemaal anders uit. Hopelijk zijn de bijwerkingen van deze chemo snel voorbij en is er wel de werking dit keer. We blijven hopen en vertrouwen.
Het is nog vrij vroeg. Ik ga zo toch maar vast slapen. Ik ben zelden zo moe geweest.
Vanmorgen toen de kinderen voor school werden opgehaald hebben we Myrthe en Floris teruggekregen. Allebei waren ze vandaag aanhankelijker dan anders. Ik heb veel tijd doorgebracht met knuffelen. Myrthe die normaal graag uren op de grond ronddweilt en hele stukken al tijgerend en half kruipend aflegt wilde nu vooral bij mij in de draagdoek hangen. Floris was wat bozig en had maar wat graag lieve aandacht. Ze hadden ons duidelijk gemist.
We hebben een poging gedaan om vanmorgen samen naar de kerk te gaan. Stefan kon er zijn, wel misselijk en beroerd. Voor mij was het vooral de dappere poging die meetelde. Myrthe is erg communicatief geworden. Als ze Floris ziet, krijst ze van pure vreugde alles bij elkaar. Ik heb de hele tijd in de aangrenzende kerk heen en weer gelopen. We zullen moeten wachten tot ze ouder is. We gingen graag.
Stefan ziet er goed uit. Schijn bedriegt hij voelt zich erg slecht. Hij zit een aardig deel van de dag stilletjes in de stoel in de hoek van de kamer. Hij is misselijk en erg moe ondanks een flinke tijd middagslaap. Ik vind het moeilijk hem zo stil te zien zitten. Niets voor hem. Helemaal niets. Een paar keer heeft hij de energie gehad om even wat te ondernemen gelukkig. Dan ziet het leven er gelijk helemaal anders uit. Hopelijk zijn de bijwerkingen van deze chemo snel voorbij en is er wel de werking dit keer. We blijven hopen en vertrouwen.
Het is nog vrij vroeg. Ik ga zo toch maar vast slapen. Ik ben zelden zo moe geweest.
maandag 23 september 2013
Maandag 23 september
Ik schreef gisteren: "we zien er (chemo) tegenop als tegen een executie" Nou ik heb Stefan weer levend mee naar huis gekregen maar dat is dan ook ongeveer wel waar de verschillen ophouden. Zelfs het verplegend personeel vond dat hij er wel heel erg op reageerde. We hadden echt alle mogelijke bijwerkingen te pakken en ook de bijwerkingen van de medicijnen die de bijwerkingen op zouden moeten heffen. Hij is uiteindelijk werkelijk doodziek naar de auto gemarcheerd met zijn blik op oneindig aan mijn arm, puur op wilskracht.
Omdat we er om 9.30 al moesten zijn en het infuus toedienen max. 1,5 uur zou duren, had ik echt verwacht ruim op tijd voor de kinderen weer thuis te zijn. Niet dus. Ik had niet veel telefoonnummers bij me. Van een aantal moeders van school. Een moeder gebeld en zij heeft rondgebeld en gezorgd dat iedereen onder dak kwam. Echt geweldig lief. Ik voelde me wel rot dat ik van tevoren niet had bedacht dat ik een noodplan moest hebben. Nu moest iedereen plots zijn programma voor ons aanpassen. Ook Anne heb ik op school gebeld om door te geven dat ze uit school beter niet naar huis kon komen. Ook zij kon terecht. De kinderen konden overal blijven eten (zo hartelijk dank!) en Floris en Myrthe zijn bij hun oppasplekje opgehaald. Ze konden daar in verband met werk niet langer blijven. Nu zijn ze met een moeder mee waar ze beiden eerder waren. Ze blijven er slapen. Floris schijnt nog wel bezorgd te hebben gevraagd of zijn mamma hem dan nu wel zou kunnen terugvinden. Hij liet zich geruststellen.
Voordat we vanmorgen besloten inderdaad voor de chemo te gaan, hadden we nog serieus twijfels of we er helemaal wel aan moesten beginnen. Vele vele vragen. De verpleegkundige begreep het helemaal en heeft de behandelend arts bereid gevonden om nog wat meer info te geven.
Het plan is nu dat Stefan eerst een keer deze chemo doet om te kijken of hij hem verdraagt. Als het goed gaat dan krijgt hij hem drie keer (om de drie weken) en dan een scan. Werkte de vorige chemo bij wel 85% van de patiënten (niet bij Stefan dus helaas), deze chemo heeft een kans van 50 % om iets goeds te doen. Het maximale wat we ervan medisch gezien mogen verwachten is dat de tumorgroei stopt of dat het zelfs iets afneemt. De kans bij dit middel is wel minder, maar je zal er maar bijzitten. Wanneer dit middel niet werkt is er nog een medicijn dat net is goedgekeurd en waarover een paar weken terug in "de Telegraaf" nog een artikel stond, en daarna houdt het op en is er niets meer dan afwachten.
Toen Stefan dus vanmorgen zo heftig reageerde dat er een arts bij moest komen en het infuus werd stilgelegd, waren we als de dood dat hij het middel niet meer verder zou mogen hebben. Dan zouden we nog maar 1 nieuwe mogelijkheid overhebben die ze alleen toepassen wanneer het andere niet meer werkt. Klinkt wel heel vreselijk hopeloos in het perspectief van dit aardse leven.
Eigenlijk weten we al vanaf het allereerste begin dat onze hoop niet in de medische wetenschap ligt. Ook vandaag hebben we alles weer in Zijn handen gelegd. Hij alleen is onze hoop. Hoe dan ook.
Luister Heer naar mijn bidden en smeken
Luister naar mijn roep om medelijden
Ik roep U aan in dit uur van mijn nood
Ik weet U zult mij verhoren
Ps. 86, 6-7
Ik ben benieuwd hoe we de nacht doorkomen.
Omdat we er om 9.30 al moesten zijn en het infuus toedienen max. 1,5 uur zou duren, had ik echt verwacht ruim op tijd voor de kinderen weer thuis te zijn. Niet dus. Ik had niet veel telefoonnummers bij me. Van een aantal moeders van school. Een moeder gebeld en zij heeft rondgebeld en gezorgd dat iedereen onder dak kwam. Echt geweldig lief. Ik voelde me wel rot dat ik van tevoren niet had bedacht dat ik een noodplan moest hebben. Nu moest iedereen plots zijn programma voor ons aanpassen. Ook Anne heb ik op school gebeld om door te geven dat ze uit school beter niet naar huis kon komen. Ook zij kon terecht. De kinderen konden overal blijven eten (zo hartelijk dank!) en Floris en Myrthe zijn bij hun oppasplekje opgehaald. Ze konden daar in verband met werk niet langer blijven. Nu zijn ze met een moeder mee waar ze beiden eerder waren. Ze blijven er slapen. Floris schijnt nog wel bezorgd te hebben gevraagd of zijn mamma hem dan nu wel zou kunnen terugvinden. Hij liet zich geruststellen.
Voordat we vanmorgen besloten inderdaad voor de chemo te gaan, hadden we nog serieus twijfels of we er helemaal wel aan moesten beginnen. Vele vele vragen. De verpleegkundige begreep het helemaal en heeft de behandelend arts bereid gevonden om nog wat meer info te geven.
Het plan is nu dat Stefan eerst een keer deze chemo doet om te kijken of hij hem verdraagt. Als het goed gaat dan krijgt hij hem drie keer (om de drie weken) en dan een scan. Werkte de vorige chemo bij wel 85% van de patiënten (niet bij Stefan dus helaas), deze chemo heeft een kans van 50 % om iets goeds te doen. Het maximale wat we ervan medisch gezien mogen verwachten is dat de tumorgroei stopt of dat het zelfs iets afneemt. De kans bij dit middel is wel minder, maar je zal er maar bijzitten. Wanneer dit middel niet werkt is er nog een medicijn dat net is goedgekeurd en waarover een paar weken terug in "de Telegraaf" nog een artikel stond, en daarna houdt het op en is er niets meer dan afwachten.
Toen Stefan dus vanmorgen zo heftig reageerde dat er een arts bij moest komen en het infuus werd stilgelegd, waren we als de dood dat hij het middel niet meer verder zou mogen hebben. Dan zouden we nog maar 1 nieuwe mogelijkheid overhebben die ze alleen toepassen wanneer het andere niet meer werkt. Klinkt wel heel vreselijk hopeloos in het perspectief van dit aardse leven.
Eigenlijk weten we al vanaf het allereerste begin dat onze hoop niet in de medische wetenschap ligt. Ook vandaag hebben we alles weer in Zijn handen gelegd. Hij alleen is onze hoop. Hoe dan ook.
Luister Heer naar mijn bidden en smeken
Luister naar mijn roep om medelijden
Ik roep U aan in dit uur van mijn nood
Ik weet U zult mij verhoren
Ps. 86, 6-7
Ik ben benieuwd hoe we de nacht doorkomen.
zondag 22 september 2013
Zondag 22 september
Anne is weer terug van Kisifeest. Wat heeft ze het supergeweldig gehad. Ze was gewoon verdrietig weer terug te zijn in het gewone leven. Begrijpelijk. Ik vertelde haar van Mozes die op de berg de heerlijkheid van de Heer mocht zien en dan ook weer terug ging naar het gewone leven. Ze begreep het. Ook zij moet weer van de berg naar beneden om dat wat haar zo geraakt heeft in het gewone leven te leven. In een leven dat haar een flink kruis geeft bovendien. "O mamma" zei ze met een verlegen grijns. "Ik heb geloof ik het verkeerde lied meegezongen" Ik kijk haar vragend aan; "JA IK WIL". Ik: "Nee he, en heb je zo hard gezongen dat Hij het gehoord heeft?" "Ehh ja ik ben bang van wel". Die Anne, grapjas, we hebben er allebei om gelachen. (Ik heb haar toestemming om dit te bloggen overigens)
Morgen is het voor een aantal van ons gezin een bijzondere dag.
Laurens is 5 geworden en mag voor het eerst zijn verjaardag in de klas vieren en trakteren. Echt sneu dat Stefan of ik er niet bij kunnen zijn. Juf weet ervan. Het zal toch best leuk worden. Het is niet anders. Edith heeft de dagen afgeteld. Er is besloten om haar naar de andere groep 3 over te zetten. Een diep gekoesterde wens gaat daarmee geloof ik in vervulling. Ze is er helemaal vol van. We verwachten dat ze een stuk beter in die groep zal aarden omdat bijna al de meisjes met wie ze graag omgaat daarin zitten. Wel sneu voor 1 vriendinnetje die ze in de andere klas achterlaat. Vond Edith ook. Ze heeft voor haar gebeden dat ze toch blij zal zijn.
Ook voor ons is het een bijzondere dag. Op een duidelijk minder vreugdevolle manier. We zien er tegenop als tegen een executie. Niets minder. De nieuwe chemo waarvan we niet weten dus, wat die met Stefan zal doen. Helemaal geen idee wat voor een rampscenario's we kunnen gaan verwachten. Geen idee of het iets positiefs zal uithalen. Dat er wat moet gebeuren staat vast. Stefan wordt per dag zieker en vermoeider.
De kinderen hebben we ingelicht dat we niet weten hoe papa er morgenmiddag aan toe zal zijn. We weten het ook echt niet. Met Matthijs nog een gesprekje gevoerd voor het slapengaan. Hij vroeg zich af waarom dit hem nu moest overkomen. Iedereen heeft een papa en hij straks misschien niet.... Nog maar eens over zijn favoriete heilige verteld die zijn vader op zijn 23 e verloor. "Ja" vulde Matthijs aan, "en toen hij zo oud was als ik, zijn zusjes en broertje". "Hij bleef alleen met zijn moeder en een zusje dat geboren was kort voor zijn vader doodging" mmm Net als onze Myrthe dus. Uitgelegd dat iedereen in zijn leven een kruis te dragen heeft. Dat het onze best zwaar is, maar dat God ook de kracht zal geven. Uitgelegd dat de Heer natuurlijk niet wil dat we leiden maar als het er toch is, en we er goed mee omgaan, uiteindelijk aan onze heiliging zal bijdragen. God vraagt ons wel om heilig te worden zoals Hij heilig is. Het zou toch geweldig zijn als we elkaar straks in de hemel in eeuwigheid mogen zien? Pfff wat een klus. Hij begreep het en voelde zich zowaar ook getroost..... 8 jaar nog maar.
We hopen en bidden dat het definitieve oordeel nog even uit blijft. Dat de kinderen allemaal toch wat ouder zijn wanneer het gevreesde gebeuren zal, en bovenal hopen en bidden we nog steeds dat deze beker voorbij mag gaan, maar niet onze wil............. (au)
Morgen is het voor een aantal van ons gezin een bijzondere dag.
Laurens is 5 geworden en mag voor het eerst zijn verjaardag in de klas vieren en trakteren. Echt sneu dat Stefan of ik er niet bij kunnen zijn. Juf weet ervan. Het zal toch best leuk worden. Het is niet anders. Edith heeft de dagen afgeteld. Er is besloten om haar naar de andere groep 3 over te zetten. Een diep gekoesterde wens gaat daarmee geloof ik in vervulling. Ze is er helemaal vol van. We verwachten dat ze een stuk beter in die groep zal aarden omdat bijna al de meisjes met wie ze graag omgaat daarin zitten. Wel sneu voor 1 vriendinnetje die ze in de andere klas achterlaat. Vond Edith ook. Ze heeft voor haar gebeden dat ze toch blij zal zijn.
Ook voor ons is het een bijzondere dag. Op een duidelijk minder vreugdevolle manier. We zien er tegenop als tegen een executie. Niets minder. De nieuwe chemo waarvan we niet weten dus, wat die met Stefan zal doen. Helemaal geen idee wat voor een rampscenario's we kunnen gaan verwachten. Geen idee of het iets positiefs zal uithalen. Dat er wat moet gebeuren staat vast. Stefan wordt per dag zieker en vermoeider.
De kinderen hebben we ingelicht dat we niet weten hoe papa er morgenmiddag aan toe zal zijn. We weten het ook echt niet. Met Matthijs nog een gesprekje gevoerd voor het slapengaan. Hij vroeg zich af waarom dit hem nu moest overkomen. Iedereen heeft een papa en hij straks misschien niet.... Nog maar eens over zijn favoriete heilige verteld die zijn vader op zijn 23 e verloor. "Ja" vulde Matthijs aan, "en toen hij zo oud was als ik, zijn zusjes en broertje". "Hij bleef alleen met zijn moeder en een zusje dat geboren was kort voor zijn vader doodging" mmm Net als onze Myrthe dus. Uitgelegd dat iedereen in zijn leven een kruis te dragen heeft. Dat het onze best zwaar is, maar dat God ook de kracht zal geven. Uitgelegd dat de Heer natuurlijk niet wil dat we leiden maar als het er toch is, en we er goed mee omgaan, uiteindelijk aan onze heiliging zal bijdragen. God vraagt ons wel om heilig te worden zoals Hij heilig is. Het zou toch geweldig zijn als we elkaar straks in de hemel in eeuwigheid mogen zien? Pfff wat een klus. Hij begreep het en voelde zich zowaar ook getroost..... 8 jaar nog maar.
We hopen en bidden dat het definitieve oordeel nog even uit blijft. Dat de kinderen allemaal toch wat ouder zijn wanneer het gevreesde gebeuren zal, en bovenal hopen en bidden we nog steeds dat deze beker voorbij mag gaan, maar niet onze wil............. (au)
zaterdag 21 september 2013
Zaterdag 21 september
Feestje!!!
Na een doorwaakte nacht (Myrthe heeft nu plots 4 tandjes. Dat is drie meer dan eergisteren) Werd ik rond 7.45 uit een klein dutje wakker gezongen door Floris. Hij was al begonnen uit volle borst zijn versie van "lang zal die leven" te zingen (zingt nog steeds vrolijk "lang overleden" ach...). Vol blijdschap en verwachting nam Laurens dankbaar de obade van zijn broertje in ontvangst. Op de jongentjeskamer was de feestvreugde blijkbaar al volop losgebarsten. Ik heb Stefan gewekt en de andere kinderen kwamen er ook al aan. We hebben ons bij Floris aangesloten met de originele versie van het lied. Het werd een gezellige boel voor de kinderen. Alsof er niets aan de hand was. Ze hebben daarna de hele ochtend superlief samen met het nieuwe speelgoed gespeeld. Vanmiddag is er visite geweest en vanavond mocht Laurens kiezen wat we aten. Pizza dus.
Stefan en ik zijn langzaamaan weer wat uit het dal aan het klimmen. Vanmorgen was het echt een poosje gezellig. Stefan wordt wel steeds zieker. Dat is duidelijk te merken. Hij kan minder, is steeds sneller moe. Vanmorgen is hij gelukkig in de gelegenheid geweest ook wat te werken. Dat was heel fijn.
Een verjaardagsfeestje is wel gezellig maar heeft toch voor ons iets dubbels. Het foto's maken gaat wat minder spontaan. Het blijkt voor mij belangrijk te zijn dat Stefan er goed opstaat. Liefst met alle kinderen een keer. Bij alles wat we doen is een diepere betekenis. Niets is meer gewoon of zomaar. Wat er hier gebeurt gaat steeds iets dieper. Wat betreft emotie en wat betreft betekenis. Steeds denken we dat we op de bodem zijn en dan blijkt er nog een verdieping of wat onder te zitten.
We zijn dankbaar voor de vele gebedsinitiatieven waar we van horen. Het doet ons goed en het is meer nodig dan ooit.
Het is nog vroeg maar we gaan slapen. Uit-ge-put. Allebei.
Na een doorwaakte nacht (Myrthe heeft nu plots 4 tandjes. Dat is drie meer dan eergisteren) Werd ik rond 7.45 uit een klein dutje wakker gezongen door Floris. Hij was al begonnen uit volle borst zijn versie van "lang zal die leven" te zingen (zingt nog steeds vrolijk "lang overleden" ach...). Vol blijdschap en verwachting nam Laurens dankbaar de obade van zijn broertje in ontvangst. Op de jongentjeskamer was de feestvreugde blijkbaar al volop losgebarsten. Ik heb Stefan gewekt en de andere kinderen kwamen er ook al aan. We hebben ons bij Floris aangesloten met de originele versie van het lied. Het werd een gezellige boel voor de kinderen. Alsof er niets aan de hand was. Ze hebben daarna de hele ochtend superlief samen met het nieuwe speelgoed gespeeld. Vanmiddag is er visite geweest en vanavond mocht Laurens kiezen wat we aten. Pizza dus.Stefan en ik zijn langzaamaan weer wat uit het dal aan het klimmen. Vanmorgen was het echt een poosje gezellig. Stefan wordt wel steeds zieker. Dat is duidelijk te merken. Hij kan minder, is steeds sneller moe. Vanmorgen is hij gelukkig in de gelegenheid geweest ook wat te werken. Dat was heel fijn.
Een verjaardagsfeestje is wel gezellig maar heeft toch voor ons iets dubbels. Het foto's maken gaat wat minder spontaan. Het blijkt voor mij belangrijk te zijn dat Stefan er goed opstaat. Liefst met alle kinderen een keer. Bij alles wat we doen is een diepere betekenis. Niets is meer gewoon of zomaar. Wat er hier gebeurt gaat steeds iets dieper. Wat betreft emotie en wat betreft betekenis. Steeds denken we dat we op de bodem zijn en dan blijkt er nog een verdieping of wat onder te zitten.
We zijn dankbaar voor de vele gebedsinitiatieven waar we van horen. Het doet ons goed en het is meer nodig dan ooit.
Het is nog vroeg maar we gaan slapen. Uit-ge-put. Allebei.
vrijdag 20 september 2013
Vrijdag 20 september
Onze "reis" had de afgelopen dagen behoorlijk wat turbulentie te verduren. Van allerlei soort. We hebben het een weekje redelijk rustig gehad en wat leuke dingen kunnen doen. Stefan steeds op zijn tandvlees. We hoopten zo dat zijn "zich slecht voelen" vooral door de chemo kwam en dat er vooruitgang zou zijn of misschien meer. Dat weekje duurde precies tot woensdag. Die hoop is toen aardig de bodem ingeslagen. Stefan voelt zich erg ziek en we weten nu waardoor dat komt. Ronduit zorgwekkend.
Het is eerlijk gezegd niet gemakkelijk weer een evenwicht te vinden. Je gaat je toch weer vragen stellen waarvan je dacht dat je het antwoord allang gevonden had.
- Er hebben zoveel mensen gebeden hoort Hij het dan niet?
- Hebben we misschien iets verkeerd gedaan?
- Ik begrijp het niet; een vader van 6 kinderen!
- Moeten we soms Aramees leren? (Jezus' taal)
Door heel ons leven heen hebben we ervaren dat Zijn oplossing en Zijn wegen betere uiteindelijke uitkomsten opleveren dan we ooit zelf hadden durven dromen. Ik kan vele voorbeelden noemen. We weten het, we hebben het ervaren en we zullen ons daaraan vasthouden. We begrijpen er nu even helemaal niets van. Ik zie het niet. En dat is nu precies waar "geloven" begint. Daar waar het "zien" ophoudt. Dat is waar "vertrouwen" op aankomt en dat is weer waar de hoop vandaan komt. We begrijpen er niets van en toch.... toch houden we ons vast aan wat we weten en ervaren hebben. God is en blijft een liefhebbende Vader en wij zullen begrijpen en zien op Zijn tijd. Dus...we blijven bibberend vertrouwen. Met tranen en regelmatig onder protest. Dat wel! Het blijft zwaar, eerlijk is eerlijk.
- Hij hoort onze gebeden! We bidden stug door. Hij zal weten wat onze wens is! maar Zijn wil geschiede.
- Ja we hebben ontzettend veel verkeerd gedaan. Iedere dag weer. Hij blijft een liefhebbende vergevende Vader. Daar zal het niet aan liggen.
- Ik begrijp het ook niet. Hij weet dat we 6 kinderen hebben, vertrouwen.
- Aramees leren? Gaaf plan! waar? :)
Anne is net opgehaald. Ze gaat naar het Kisi-feest in Tilburg
Morgen is het Laurens verjaardag, We vieren een bescheiden feestje. Hij heeft er zo veel zin in.
Zondag even afwachten hoe Stefan zich voelt
Maandag een nieuwe chemo. Nieuwe bijwerkingen, alles weer opnieuw uitvinden. Bidden dat deze wel wat goeds doet.
Op verzoek van een paar lieve betrokken collega's van de dienst Geloofsopbouw het volgende bericht:
Wij zouden graag a.s. donderdag 26 september voor jullie & voor Wim en zijn gezin (red. zeer gewaardeerde vergelijkbaar zieke collega) speciaal willen bidden en vasten (we zijn dan allemaal op het bisdom).
Ons plan is om 12.30 uur het rozenhoedje te binnen met deze intenties. Misschien willen nog meer mensen zich hierbij aansluiten, ook met het bidden van het rozenhoedje of een ander gebed om 12.30 uur in de middag. Zouden jullie dit op jullie weblog willen bekend maken.
Het is eerlijk gezegd niet gemakkelijk weer een evenwicht te vinden. Je gaat je toch weer vragen stellen waarvan je dacht dat je het antwoord allang gevonden had.
- Er hebben zoveel mensen gebeden hoort Hij het dan niet?
- Hebben we misschien iets verkeerd gedaan?
- Ik begrijp het niet; een vader van 6 kinderen!
- Moeten we soms Aramees leren? (Jezus' taal)
Door heel ons leven heen hebben we ervaren dat Zijn oplossing en Zijn wegen betere uiteindelijke uitkomsten opleveren dan we ooit zelf hadden durven dromen. Ik kan vele voorbeelden noemen. We weten het, we hebben het ervaren en we zullen ons daaraan vasthouden. We begrijpen er nu even helemaal niets van. Ik zie het niet. En dat is nu precies waar "geloven" begint. Daar waar het "zien" ophoudt. Dat is waar "vertrouwen" op aankomt en dat is weer waar de hoop vandaan komt. We begrijpen er niets van en toch.... toch houden we ons vast aan wat we weten en ervaren hebben. God is en blijft een liefhebbende Vader en wij zullen begrijpen en zien op Zijn tijd. Dus...we blijven bibberend vertrouwen. Met tranen en regelmatig onder protest. Dat wel! Het blijft zwaar, eerlijk is eerlijk.
- Hij hoort onze gebeden! We bidden stug door. Hij zal weten wat onze wens is! maar Zijn wil geschiede.
- Ja we hebben ontzettend veel verkeerd gedaan. Iedere dag weer. Hij blijft een liefhebbende vergevende Vader. Daar zal het niet aan liggen.
- Ik begrijp het ook niet. Hij weet dat we 6 kinderen hebben, vertrouwen.
- Aramees leren? Gaaf plan! waar? :)
Anne is net opgehaald. Ze gaat naar het Kisi-feest in Tilburg
Morgen is het Laurens verjaardag, We vieren een bescheiden feestje. Hij heeft er zo veel zin in.
Zondag even afwachten hoe Stefan zich voelt
Maandag een nieuwe chemo. Nieuwe bijwerkingen, alles weer opnieuw uitvinden. Bidden dat deze wel wat goeds doet.
Op verzoek van een paar lieve betrokken collega's van de dienst Geloofsopbouw het volgende bericht:
Wij zouden graag a.s. donderdag 26 september voor jullie & voor Wim en zijn gezin (red. zeer gewaardeerde vergelijkbaar zieke collega) speciaal willen bidden en vasten (we zijn dan allemaal op het bisdom).
Ons plan is om 12.30 uur het rozenhoedje te binnen met deze intenties. Misschien willen nog meer mensen zich hierbij aansluiten, ook met het bidden van het rozenhoedje of een ander gebed om 12.30 uur in de middag. Zouden jullie dit op jullie weblog willen bekend maken.
Hartelijk dank voor jullie mooie initiatief en bij deze geplaatst.
donderdag 19 september 2013
Donderdag 19 september
Na de storm van gisteren, wat verdrietig en moe. Vandaag even geen blog. Morgen wel weer gewoon.
Zoveel dank voor de vele steun en de beloften voor gebed.
Zoveel dank voor de vele steun en de beloften voor gebed.
woensdag 18 september 2013
Woensdag 18 augustus
Vrijdag geen chemo. Aanstaande maandag is het geworden, dan gaat Stefan een andere chemo krijgen dan hij tot noch toe had. We zijn benieuwd wat die zal uitwerken. We blijven vast op onze Heer vertrouwen. Hij weet wat Hij doet al snappen wij er niets van. Het zal voor ons bestwil zijn ook al zien we dat af en toe zelf niet zo helder. De ct scan heeft helaas niet het gewenste resultaat van deze chemo laten zien. Dat is bepaald geen goed nieuws. Voor het wonder waar we op hopen zullen we met elkaar nog even verder moeten bidden.
Het was fijn dat we de kinderen niet hadden vanmiddag. We hadden inderdaad de tijd even hard nodig om van het nieuws te bekomen. Stefan voelde zich al steeds misselijker worden en we waren hier al wat bang voor maar we hadden de hoop dat alle nare dingen anders te verklaren zouden zijn. Helaas.
De uitzaaiingen in de lever zijn iets meer en iets groter geworden. Stefans cea waarde in zijn bloed is veel te hoog. 124 (hoort onder de 3 te zijn begreep ik).
Emotie? Vele:
Bij mij: Eerst, bij de arts binnen, nuchter en gelaten, daarna, in de auto nog nuchter en nog overtuigd dat er eigenlijk niets veranderd is. Ons leven ligt immers nog steeds in Gods hand. Ik rijdt auto dus moet me concentreren maar de eerste paar tranen prikken al. Dan leegte. 10 minuten later dringt de uitslag wat meer door en krijg ik het gevoel dat een afscheid misschien toch wel dichterbij is dan we hadden gedacht. Dan angst voor wat komen zal. Gevolgd door diep diep verdriet en dan weer overgave en vertrouwen op God maar wel met tranen in mijn ogen. We blijven bidden voor het wonder en voor kracht. Er gaat nog veel meer zwaar weer komen.
Bij Stefan: Eerst bij de arts binnen, een soort van knock out geslagen. Vervolgens verdriet. Veel verdriet en leegte. Angst voor de toekomst en zoveel liefde voor mij en de kinderen dat het weer verdriet deed.
Thuis zijn we eerst wat gaan slapen. We waren doodmoe. Ik ben nu net wakker en het is rond 19.00 uur. Ik heb Froukje gebeld. Ze komt eraan. Zo komen de kinderen thuis en ik ben blij dat ze er is. Dan merken ze het misschien niet. Eigenlijk is er ook niets veranderd toch?. We zullen de kinderen zeggen dat pappa nog niet beter is en dat ze een ander spulletje gaan proberen. Het heeft geen zin ze met meer te belasten.
Eerst nog een vrij weekend. geen chemo! dat dan weer wel :)
Graag uw gebed gevraagd.
Het was fijn dat we de kinderen niet hadden vanmiddag. We hadden inderdaad de tijd even hard nodig om van het nieuws te bekomen. Stefan voelde zich al steeds misselijker worden en we waren hier al wat bang voor maar we hadden de hoop dat alle nare dingen anders te verklaren zouden zijn. Helaas.
De uitzaaiingen in de lever zijn iets meer en iets groter geworden. Stefans cea waarde in zijn bloed is veel te hoog. 124 (hoort onder de 3 te zijn begreep ik).
Emotie? Vele:
Bij mij: Eerst, bij de arts binnen, nuchter en gelaten, daarna, in de auto nog nuchter en nog overtuigd dat er eigenlijk niets veranderd is. Ons leven ligt immers nog steeds in Gods hand. Ik rijdt auto dus moet me concentreren maar de eerste paar tranen prikken al. Dan leegte. 10 minuten later dringt de uitslag wat meer door en krijg ik het gevoel dat een afscheid misschien toch wel dichterbij is dan we hadden gedacht. Dan angst voor wat komen zal. Gevolgd door diep diep verdriet en dan weer overgave en vertrouwen op God maar wel met tranen in mijn ogen. We blijven bidden voor het wonder en voor kracht. Er gaat nog veel meer zwaar weer komen.
Bij Stefan: Eerst bij de arts binnen, een soort van knock out geslagen. Vervolgens verdriet. Veel verdriet en leegte. Angst voor de toekomst en zoveel liefde voor mij en de kinderen dat het weer verdriet deed.
Thuis zijn we eerst wat gaan slapen. We waren doodmoe. Ik ben nu net wakker en het is rond 19.00 uur. Ik heb Froukje gebeld. Ze komt eraan. Zo komen de kinderen thuis en ik ben blij dat ze er is. Dan merken ze het misschien niet. Eigenlijk is er ook niets veranderd toch?. We zullen de kinderen zeggen dat pappa nog niet beter is en dat ze een ander spulletje gaan proberen. Het heeft geen zin ze met meer te belasten.
Eerst nog een vrij weekend. geen chemo! dat dan weer wel :)
Graag uw gebed gevraagd.
dinsdag 17 september 2013
Dinsdag 17 augustus
Wat gezellige en ontspannen momenten gehad vandaag. We hebben voor het eerst van ons leven bij de Bijenkorf in Amsterdam wat geluncht. Stefan, ik, Floris en Myrthe. Was gezellig. Daarna weer naar huis gegaan. De kinderen kwamen uit school maar ik had geen koekjes in huis. Ze vonden mijn oplossing niet erg :) pannenkoekjes gebakken. Ook een vriendin bleef gezellig met haar twee dochters mee-eten. Stefan heeft de hele schuur leeggehaald en opgeruimd. De stort /kraak komt morgen langs en ik ben met de meeste kinderen wat noodzakelijke inkopen wezen doen. Daarna vliegensvlug gekookt en samen gegeten. Stefan voelde zich best redelijk (ok misselijk en wat buikpijn).
Morgen de uitslag van de ct scan van afgelopen donderdag. De kleinste kinderen gaan bijtijds weg. De andere kinderen gaan uit school allemaal bij iemand spelen en zullen tot na het eten blijven. Zo hebben wij, wat ook de uitslag is, morgen even de tijd om na te denken en te bidden over: "hoe verder?".
Stefan schreef het gisteren: "Mijn hart vindt geen rust tot het rust in U, God" Vandaag weer een goede ontmoeting gehad met onze biechtvader en leidsman. Veel geleerd en ons leven opnieuw weer gericht op Degene om wie ons leven draait. Met een gerust hart gaan we slapen ondanks dat we morgen de uitslag krijgen.
Stefan omschreef het heel mooi vanmiddag in de auto. Hij zei: "Wat bijzonder; het ene moment ervaar je je situatie totaal als een gevangenis waaruit je niet kan ontsnappen en muurvast zit en het andere moment, in het perspectief van God ervaar je precies dezelfde situatie in rust en vrijheid."
Het is al laat, net 10-minutengesprekken gehad op school. De kinderen zijn zichzelf gebleven ondanks de veranderde en soms wat gespannen thuissituatie. Goed om te horen dat ze zich op school veilig weten en thuis mogen zijn.We zijn dankbaar voor deze school en al de mensen erin en omheen.
Snel wat slaap pakken. We zullen vast wat kracht nodig hebben morgen
Vrijdag: al dan niet chemo?
Zaterdag: Laurens jarig, vieren of klein vieren? afhankelijk van al dan niet chemo
Hele weekend KISI feest! Gaan of niet gaan en wie? afhankelijk van al dan niet chemo.
Alles afhankelijk van morgen; uitslag ct scan
Zijn wil geschiede. We zijn benieuwd.
Morgen de uitslag van de ct scan van afgelopen donderdag. De kleinste kinderen gaan bijtijds weg. De andere kinderen gaan uit school allemaal bij iemand spelen en zullen tot na het eten blijven. Zo hebben wij, wat ook de uitslag is, morgen even de tijd om na te denken en te bidden over: "hoe verder?".
Stefan schreef het gisteren: "Mijn hart vindt geen rust tot het rust in U, God" Vandaag weer een goede ontmoeting gehad met onze biechtvader en leidsman. Veel geleerd en ons leven opnieuw weer gericht op Degene om wie ons leven draait. Met een gerust hart gaan we slapen ondanks dat we morgen de uitslag krijgen.
Stefan omschreef het heel mooi vanmiddag in de auto. Hij zei: "Wat bijzonder; het ene moment ervaar je je situatie totaal als een gevangenis waaruit je niet kan ontsnappen en muurvast zit en het andere moment, in het perspectief van God ervaar je precies dezelfde situatie in rust en vrijheid."
Het is al laat, net 10-minutengesprekken gehad op school. De kinderen zijn zichzelf gebleven ondanks de veranderde en soms wat gespannen thuissituatie. Goed om te horen dat ze zich op school veilig weten en thuis mogen zijn.We zijn dankbaar voor deze school en al de mensen erin en omheen.
Snel wat slaap pakken. We zullen vast wat kracht nodig hebben morgen
Vrijdag: al dan niet chemo?
Zaterdag: Laurens jarig, vieren of klein vieren? afhankelijk van al dan niet chemo
Hele weekend KISI feest! Gaan of niet gaan en wie? afhankelijk van al dan niet chemo.
Alles afhankelijk van morgen; uitslag ct scan
Zijn wil geschiede. We zijn benieuwd.
maandag 16 september 2013
Maandag 16 september (door Stefan)
Een wat onrustige nacht. Vreemde nachtmerries, vooral over mijn medische status. Onbewust speelt de uitslag a.s. woensdag blijkbaar toch een grote rol. In de nacht ook flink misselijk geweest.
Lisette heeft de jongste kinderen vanochtend naar vrienden gebracht, waarna we naar Utrecht gingen om lezingen te geven over ons vakgebied, de Theologie van het Lichaam. Het was heel fijn om weer eens normaal te mogen werken. Voor de diagnose deden we dat zeer regelmatig, en dat maakt dat het ook wel een beetje moeilijk was. We doen het erg graag, samen inleidingen geven. We hadden juist de indruk dat we op dat vlak steeds meer naar elkaar toe groeiden. Jaren geleden was het echt nodig met elkaar af te spreken wie welk gedeelte van een inleiding deed, maar tegenwoordig loopt dat soepeler. We kunnen afwisselen wanneer we maar willen. Dat maakt het ook een beetje pijnlijk. Net nu we veel meer op elkaar afgestemd zijn, is het misschien in de toekomst niet meer mogelijk om samen inleidingen of lessen te verzorgen.
Soms lijkt het alsof God van ons vraagt overal afstand van te nemen, om alles terug in zijn handen te leggen. Afstand van onszelf: door de ziekte van mijzelf of doordat Lisette nauwelijks meer tijd heeft voor haarzelf. Maar ook afstand van bezittingen: in het licht van een naderend einde verliest alles zijn waarde. Afstand ook van ons werk dat we zo graag samen doen en misschien zelfs afstand van elkaar. Op een bepaalde manier brengt ons dat ook wel weer tot de kern van ons bestaan. Zoals H. Augustinus het zegt: "ons hart vind geen rust tot het rust vindt in U, Heer". Maar ik moet er wel bij zeggen dat het voor mij erg moeilijk is om mijn hart tot rust te brengen, omdat ik ook mijn verantwoordelijkheden op deze wereld zo duidelijk zie. Als ik de kinderen zie spelen en besef dat zij echt nog een vader nodig hebben, kan ik mijn tranen amper bedwingen. Het enige dat me gerust stelt is dat ik weet dat God dat ook weet, en we proberen dan ook ons vertrouwen op Hem te blijven stellen. We blijven hopen dat Hij zijn grootheid laat zien.
Lisette heeft de jongste kinderen vanochtend naar vrienden gebracht, waarna we naar Utrecht gingen om lezingen te geven over ons vakgebied, de Theologie van het Lichaam. Het was heel fijn om weer eens normaal te mogen werken. Voor de diagnose deden we dat zeer regelmatig, en dat maakt dat het ook wel een beetje moeilijk was. We doen het erg graag, samen inleidingen geven. We hadden juist de indruk dat we op dat vlak steeds meer naar elkaar toe groeiden. Jaren geleden was het echt nodig met elkaar af te spreken wie welk gedeelte van een inleiding deed, maar tegenwoordig loopt dat soepeler. We kunnen afwisselen wanneer we maar willen. Dat maakt het ook een beetje pijnlijk. Net nu we veel meer op elkaar afgestemd zijn, is het misschien in de toekomst niet meer mogelijk om samen inleidingen of lessen te verzorgen.
Soms lijkt het alsof God van ons vraagt overal afstand van te nemen, om alles terug in zijn handen te leggen. Afstand van onszelf: door de ziekte van mijzelf of doordat Lisette nauwelijks meer tijd heeft voor haarzelf. Maar ook afstand van bezittingen: in het licht van een naderend einde verliest alles zijn waarde. Afstand ook van ons werk dat we zo graag samen doen en misschien zelfs afstand van elkaar. Op een bepaalde manier brengt ons dat ook wel weer tot de kern van ons bestaan. Zoals H. Augustinus het zegt: "ons hart vind geen rust tot het rust vindt in U, Heer". Maar ik moet er wel bij zeggen dat het voor mij erg moeilijk is om mijn hart tot rust te brengen, omdat ik ook mijn verantwoordelijkheden op deze wereld zo duidelijk zie. Als ik de kinderen zie spelen en besef dat zij echt nog een vader nodig hebben, kan ik mijn tranen amper bedwingen. Het enige dat me gerust stelt is dat ik weet dat God dat ook weet, en we proberen dan ook ons vertrouwen op Hem te blijven stellen. We blijven hopen dat Hij zijn grootheid laat zien.
zondag 15 september 2013
Zondag 15 augustus
Myrthe is weer terug. Ze heeft het goed gehad. Het spook heeft van 23.00 uur tot 7.00 uur doorgeslapen........ Als ze dat hier nu ook eens deed. Ik heb wat tips gehad. Vanavond uitproberen.
Zelf hebben we een verder rustige dag gehad. Zoals gepland om 11.30 naar de kerk geweest, daarvoor een kalm ontbijtje en vanmiddag allemaal wat aangerommeld in huis.
Vanavond heeft Stefan een verhaaltje voor het slapengaan verteld aan de vijf oudste kinderen en daar ben ik traditiegetrouw niet bij. Myrthe sliep al en ik heb op Annes kamer ons eigen geschreven boekje nog eens zitten doorlezen ter voorbereiding op de inleidingen die we morgen gaan geven. Onze eerste publicatie. Het valt me op dat ik niet eens meer weet of kan ontdekken, wie van ons welk deel heeft geschreven. Het is echt helemaal samen gemaakt. Het is net zo vervlochten als we als echtpaar zijn geworden. We zijn verschillend maar zo in elkaar vergroeid geraakt de afgelopen 20 jaar. Wat en wie zal er van ons overblijven als.......
Ik werd wat melancholisch en vroeg me af, of er een tweede boekje .......ooit?
Na het verhaaltje kwam Anne haar kamer binnen en was verrast me daar te zien. Met een hoofdknik naar het boekje zei ik: "Pappa en mamma samen geschreven". Ze begreep de lading en hield me vast. Toen kwamen heel stil tranen. Bij haar en bij mij. Het was een leuk verhaaltje geweest dat pappa had verteld en Anne vroeg zich af of ook Myrthe......ooit....pappa's verhaaltjes zou meemaken? en of Floris het zich zou herinneren........?
We weten het niet. Anne is nu in de kapel. Ik denk dat ik weet wat ze daar vraagt.
Ik heb me nog nooit zo afhankelijk gevoeld van onze Heer terwijl Hij toch eigenlijk altijd al ons leven in Zijn hand heeft gehad. Zijn wil geschiede. Hij weet wat het beste voor ons uiteindelijk zijn zal en Hij kent onze voorkeur.
"Heer we vertrouwen ons aan U toe. U weet....U kent.....U bent Heer!"
Ik strek mijn handen naar U uit
als een land dat hunkert naar regen.
Antwoord mij snel, Heer, ik bezwijk;
wend toch uw gelaat niet van mij af
of ik ben als dood en begraven.
Laat mij vroeg in de ochtend uw liefde vernemen,
want ik stel mijn vertrouwen in U.
Wijs mij de weg die ik moet gaan:
naar U gaat mijn verlangen uit.
Ps. 143,6-8
Zelf hebben we een verder rustige dag gehad. Zoals gepland om 11.30 naar de kerk geweest, daarvoor een kalm ontbijtje en vanmiddag allemaal wat aangerommeld in huis.
Vanavond heeft Stefan een verhaaltje voor het slapengaan verteld aan de vijf oudste kinderen en daar ben ik traditiegetrouw niet bij. Myrthe sliep al en ik heb op Annes kamer ons eigen geschreven boekje nog eens zitten doorlezen ter voorbereiding op de inleidingen die we morgen gaan geven. Onze eerste publicatie. Het valt me op dat ik niet eens meer weet of kan ontdekken, wie van ons welk deel heeft geschreven. Het is echt helemaal samen gemaakt. Het is net zo vervlochten als we als echtpaar zijn geworden. We zijn verschillend maar zo in elkaar vergroeid geraakt de afgelopen 20 jaar. Wat en wie zal er van ons overblijven als.......
Ik werd wat melancholisch en vroeg me af, of er een tweede boekje .......ooit?
Na het verhaaltje kwam Anne haar kamer binnen en was verrast me daar te zien. Met een hoofdknik naar het boekje zei ik: "Pappa en mamma samen geschreven". Ze begreep de lading en hield me vast. Toen kwamen heel stil tranen. Bij haar en bij mij. Het was een leuk verhaaltje geweest dat pappa had verteld en Anne vroeg zich af of ook Myrthe......ooit....pappa's verhaaltjes zou meemaken? en of Floris het zich zou herinneren........?
We weten het niet. Anne is nu in de kapel. Ik denk dat ik weet wat ze daar vraagt.
Ik heb me nog nooit zo afhankelijk gevoeld van onze Heer terwijl Hij toch eigenlijk altijd al ons leven in Zijn hand heeft gehad. Zijn wil geschiede. Hij weet wat het beste voor ons uiteindelijk zijn zal en Hij kent onze voorkeur.
"Heer we vertrouwen ons aan U toe. U weet....U kent.....U bent Heer!"
Ik strek mijn handen naar U uit
als een land dat hunkert naar regen.
Antwoord mij snel, Heer, ik bezwijk;
wend toch uw gelaat niet van mij af
of ik ben als dood en begraven.
Laat mij vroeg in de ochtend uw liefde vernemen,
want ik stel mijn vertrouwen in U.
Wijs mij de weg die ik moet gaan:
naar U gaat mijn verlangen uit.
Ps. 143,6-8
zaterdag 14 september 2013
Zaterdag 14 september
Ik heb een behoorlijke spooknacht achter de rug. Myrthe, en Floris en Laurens hadden allemaal wel een paar keer iets. Vannacht mag ik slapen. Myrthe is uit logeren. Ze had er zin in...denk ik. Morgen gaat ze mee naar de crèche van de gereformeerde kerk heb ik begrepen. Ik vermoed dat het er niet heel ander is dan in de crèche van de katholieke kerk. Ik zal het wel niet van haar horen :). In ieder geval ben ik erg dankbaar dat de schat bij lieve mensen mag overnachten en dat ik ook een nachtje slapen mag.
Stefan heeft vandaag een heel normale dag gehad. Vanmorgen met de kinderen op harde muziek staan dansen.....:), helpen de hele meute in de auto laden, samen de hele Ikea doorkruist, daar gezellig geluncht, geslenterd. Vervolgens meegeweest Myrthe naar haar oppasadres brengen en weer naar huis. Toen was zijn pap op. Daar baalde hij van. Voor Stefan is het steeds tanden op elkaar en doorgaan. Hij wil zo graag en dan lukt er ook veel. Gemakkelijk is het niet. Het gaat. Hij is dankbaar dat het gaat. En ik, ik was helemaal opgetogen dat dit allemaal ging.
De kinderen hebben genoten. Voor hen was het allerbelangrijkste dat ze gezellig met ons door die grote winkel konden dwalen, overal konden rondkijken en overal kartonnen ringetjes en vormpjes van inpakmaterialen konden verzamelen. Thuisgekomen hadden we een hele doos vol kartonnen vormpjes en na het eten hebben ze de grote tafel in de woonkamer omgedoopt tot knutseltafel. Supergezellig. Iedereen knutselde mee. Verven, plakken, bouwen en construeren. Ook Stefan was weer wat op krachten en schoof aan.
Al met al hebben we een hele gezellige dag gehad. Soms kunnen we zelf bijna niet geloven wat er ons gebeurt. Soms lijkt het net even een boze droom die weer voorbij lijkt.... Soms kunnen we echt even gezin zijn. Vandaag was het een beetje zo'n soms. Ik hoop dat er nog vele volgen. We vertrouwen onze Heer en God. Hij kent ons verlangen! Wij danken Hem!
Stefan heeft vandaag een heel normale dag gehad. Vanmorgen met de kinderen op harde muziek staan dansen.....:), helpen de hele meute in de auto laden, samen de hele Ikea doorkruist, daar gezellig geluncht, geslenterd. Vervolgens meegeweest Myrthe naar haar oppasadres brengen en weer naar huis. Toen was zijn pap op. Daar baalde hij van. Voor Stefan is het steeds tanden op elkaar en doorgaan. Hij wil zo graag en dan lukt er ook veel. Gemakkelijk is het niet. Het gaat. Hij is dankbaar dat het gaat. En ik, ik was helemaal opgetogen dat dit allemaal ging.
De kinderen hebben genoten. Voor hen was het allerbelangrijkste dat ze gezellig met ons door die grote winkel konden dwalen, overal konden rondkijken en overal kartonnen ringetjes en vormpjes van inpakmaterialen konden verzamelen. Thuisgekomen hadden we een hele doos vol kartonnen vormpjes en na het eten hebben ze de grote tafel in de woonkamer omgedoopt tot knutseltafel. Supergezellig. Iedereen knutselde mee. Verven, plakken, bouwen en construeren. Ook Stefan was weer wat op krachten en schoof aan.
Al met al hebben we een hele gezellige dag gehad. Soms kunnen we zelf bijna niet geloven wat er ons gebeurt. Soms lijkt het net even een boze droom die weer voorbij lijkt.... Soms kunnen we echt even gezin zijn. Vandaag was het een beetje zo'n soms. Ik hoop dat er nog vele volgen. We vertrouwen onze Heer en God. Hij kent ons verlangen! Wij danken Hem!
vrijdag 13 september 2013
Vrijdag 13 september
Even een dagje heel had gewerkt. Stefan is heel echt naar het werk geweest en belde zowaar op dat hij wat later thuiskwam omdat hij het anders niet helemaal afkreeg en hier thuis is een lieve vriendin gekomen die samen met mij goed heeft huisgehouden :) Alles gezogen, gedweild, enz enz. Nu liggen alle kindjes in een schoon kamertje, in een schoon bedje en zitten Stefan en ik in een opgeruimde en schone woonkamer. Volkomen uitgeput van vandaag maar wel tevreden.
Een paar keer heb ik het even moeilijk gehad. Het wiegje van Myrthe waar ze al niet meer inpast, stond nog steeds op de kamer van de twee jongetjes omdat ik het niet over mijn hart kreeg hem uit elkaar te schroeven. Steeds als ik hem zag staan werd ik verdrietig. We hebben zo heerlijk vaak, vol liefde, samen in het wiegje staan kijken, hoe daar weer een nieuw wondertje in lag te slapen. Dit was de laatste keer dat er ons kindje in lag. De laatste keer.......
Ik zie weer voor me hoe Anne en Matthijs hem, een paar dagen voor de bevalling, samen naar de ouderkamer op zolder hebben gebracht, in elkaar hebben gezet en opgetogen en blij hebben opgemaakt voor hun nieuwe zusje. Het deed me verdriet dat ik het niet zelf kon (te zwanger) en het ook niet aan Stefan kon vragen omdat die er de kracht niet voor had. Toen hadden we eigenlijk al kunnen weten dat er iets helemaal niet goed zat........tja.....
Verder heb ik vandaag veel kleertjes uitgezocht. Ook allemaal kleertjes die Myrthe nog te groot zijn maar o zo schattig. Steeds speelde de vraag door mijn hoofd of Stefan haar er nog in zou zien rondlopen. Ik was erg blij met de lieve vriendin die gewoon doorging en het van me overnam als het te lastig werd. Tegenwoordig heeft iedere kleine handeling een diepere emotie. Erg vermoeiend. Ik weet het. Het is in Gods hand en Hij is almachtig.
Voordat Stefan vandaag naar het werk vertrok was hij behoorlijk misselijk en toen hij weer terugkwam vanavond, ook. Vreemd genoeg tussendoor niet. Halverwege belde hij om me te laten weten dat het goed ging. We hebben al langer de indruk onze Heer van ons vraagt gewoon voor Hem te blijven werken en te doen wat we doen moeten. Vandaag is het werk erg gezegend.
Morgen zaterdag. Er staat niets gepland. Alleen Myrthe heeft iets op haar agenda :). Ze gaat uit logeren voor een nachtje. Rond 15.00 wordt ze gehaald en de volgende dag rond dezelfde tijd weer terugbezorgd. Dit zodat haar mamma een nachtje kan doorslapen en even haar handen vrij heeft. Ik kijk er naar uit. Zondag familieviering in de kerk. Erg leuk en lekker uitslapen. Is pas om 11.30!! Maandag samen werken. Twee inleidingen verzorgen tijdens een verdiepingsdag. Dat is even geleden we kijken er naar uit.
Een paar keer heb ik het even moeilijk gehad. Het wiegje van Myrthe waar ze al niet meer inpast, stond nog steeds op de kamer van de twee jongetjes omdat ik het niet over mijn hart kreeg hem uit elkaar te schroeven. Steeds als ik hem zag staan werd ik verdrietig. We hebben zo heerlijk vaak, vol liefde, samen in het wiegje staan kijken, hoe daar weer een nieuw wondertje in lag te slapen. Dit was de laatste keer dat er ons kindje in lag. De laatste keer.......
Ik zie weer voor me hoe Anne en Matthijs hem, een paar dagen voor de bevalling, samen naar de ouderkamer op zolder hebben gebracht, in elkaar hebben gezet en opgetogen en blij hebben opgemaakt voor hun nieuwe zusje. Het deed me verdriet dat ik het niet zelf kon (te zwanger) en het ook niet aan Stefan kon vragen omdat die er de kracht niet voor had. Toen hadden we eigenlijk al kunnen weten dat er iets helemaal niet goed zat........tja.....
Verder heb ik vandaag veel kleertjes uitgezocht. Ook allemaal kleertjes die Myrthe nog te groot zijn maar o zo schattig. Steeds speelde de vraag door mijn hoofd of Stefan haar er nog in zou zien rondlopen. Ik was erg blij met de lieve vriendin die gewoon doorging en het van me overnam als het te lastig werd. Tegenwoordig heeft iedere kleine handeling een diepere emotie. Erg vermoeiend. Ik weet het. Het is in Gods hand en Hij is almachtig.
Voordat Stefan vandaag naar het werk vertrok was hij behoorlijk misselijk en toen hij weer terugkwam vanavond, ook. Vreemd genoeg tussendoor niet. Halverwege belde hij om me te laten weten dat het goed ging. We hebben al langer de indruk onze Heer van ons vraagt gewoon voor Hem te blijven werken en te doen wat we doen moeten. Vandaag is het werk erg gezegend.
Morgen zaterdag. Er staat niets gepland. Alleen Myrthe heeft iets op haar agenda :). Ze gaat uit logeren voor een nachtje. Rond 15.00 wordt ze gehaald en de volgende dag rond dezelfde tijd weer terugbezorgd. Dit zodat haar mamma een nachtje kan doorslapen en even haar handen vrij heeft. Ik kijk er naar uit. Zondag familieviering in de kerk. Erg leuk en lekker uitslapen. Is pas om 11.30!! Maandag samen werken. Twee inleidingen verzorgen tijdens een verdiepingsdag. Dat is even geleden we kijken er naar uit.
donderdag 12 september 2013
Donderdag 12 september
We zijn niet ziek geworden van de worst!!! Alleen Anne was vandaag helemaal niet lekker. Ze was al dagen misselijk in de ochtend maar ging toch steeds naar school. Vandaag was het op. Ze is thuisgebleven en heeft de hele ochtend voor pampus gelegen op een bank.
Vanmorgen kwam een vriendin op de koffie. Zij en Stefan hebben me min of meer naar bed gestuurd. Ik vond het niet erg en ze heeft voor de kinderen gezorgd terwijl ik sliep. Stefan was helaas weer helemaal niet zo lekker. We maken ons toch wel zorgen.
We waren de hele dag toch nogal gespannen in verband met de scan van vanmiddag. Alle kinderen hadden een liefdevol heenkomen. Floris en Myrthe zijn opgehaald en de anderen hadden allemaal uit school een plekje bij vriendjes waar ze graag speelden. We zijn zo dankbaar dat we steeds op lieve ouders van school mogen terugvallen. Ook zo dankbaar dat we door hen zo bemoedigd mogen worden. Als ik bij het halen of brengen van een van de kinderen naar hun oppasplaats of op school mijn zorg uitspreek, mag ik altijd horen dat ze voor ons bidden en dat ze geloven dat een wonder mogelijk is. We hebben immers een almachtige God. Zo dankbaar dat we destijds deze school hebben gevonden waar geloof in de levende God zo normaal is. Zo dankbaar voor alle lieve mensen om ons heen, dichtbij en veraf, die ons dragen in gebed en ons bemoedigen.
Rond 14.00 uur vertrokken we naar Amsterdam voor de scan. Eerst hadden we een behoorlijke tijd samen gebeden. Stefan wordt steeds misselijker en de tekenen zijn niet goed. Ik las een stuk in de bijbel en kwam juist uit bij de tekst in de Romeinenbrief waarin staat dat Abraham geloofde dat de Heer hem een zoon zou schenken ook al waren de omstandigheden daar helemaal niet naar. Hij was al oud en Sara, zijn vrouw was al in de overgang geweest. Toch geloofde Abraham God toen die hem een zoon beloofde. Hij geloofde Hem vast. Er staat dat dat geloof hem als gerechtigheid werd aangerekend en hij dus een zoon kreeg. Voor mij betekende dit dat we moeten blijven vertrouwen op God en met het risico te worden teleurgesteld toch mogen blijven geloven dat de Heer kan ingrijpen en het tij kan keren. We hebben nog maar een keer echt voor genezing gebeden en hebben besloten te geloven dat het echt kan zijn.
Toen Stefan de vorige keer in het scanapparaat lag. Was hij goed benauwd voor de uitslag en bleef maar bidden. Nu was het anders. Hij had rust en vrede en het gevoel dat het goed zou zijn. Hoe dan ook, goed.
Volgende week woensdag pas de uitslag
Vanmorgen kwam een vriendin op de koffie. Zij en Stefan hebben me min of meer naar bed gestuurd. Ik vond het niet erg en ze heeft voor de kinderen gezorgd terwijl ik sliep. Stefan was helaas weer helemaal niet zo lekker. We maken ons toch wel zorgen.
We waren de hele dag toch nogal gespannen in verband met de scan van vanmiddag. Alle kinderen hadden een liefdevol heenkomen. Floris en Myrthe zijn opgehaald en de anderen hadden allemaal uit school een plekje bij vriendjes waar ze graag speelden. We zijn zo dankbaar dat we steeds op lieve ouders van school mogen terugvallen. Ook zo dankbaar dat we door hen zo bemoedigd mogen worden. Als ik bij het halen of brengen van een van de kinderen naar hun oppasplaats of op school mijn zorg uitspreek, mag ik altijd horen dat ze voor ons bidden en dat ze geloven dat een wonder mogelijk is. We hebben immers een almachtige God. Zo dankbaar dat we destijds deze school hebben gevonden waar geloof in de levende God zo normaal is. Zo dankbaar voor alle lieve mensen om ons heen, dichtbij en veraf, die ons dragen in gebed en ons bemoedigen.
Rond 14.00 uur vertrokken we naar Amsterdam voor de scan. Eerst hadden we een behoorlijke tijd samen gebeden. Stefan wordt steeds misselijker en de tekenen zijn niet goed. Ik las een stuk in de bijbel en kwam juist uit bij de tekst in de Romeinenbrief waarin staat dat Abraham geloofde dat de Heer hem een zoon zou schenken ook al waren de omstandigheden daar helemaal niet naar. Hij was al oud en Sara, zijn vrouw was al in de overgang geweest. Toch geloofde Abraham God toen die hem een zoon beloofde. Hij geloofde Hem vast. Er staat dat dat geloof hem als gerechtigheid werd aangerekend en hij dus een zoon kreeg. Voor mij betekende dit dat we moeten blijven vertrouwen op God en met het risico te worden teleurgesteld toch mogen blijven geloven dat de Heer kan ingrijpen en het tij kan keren. We hebben nog maar een keer echt voor genezing gebeden en hebben besloten te geloven dat het echt kan zijn.
Toen Stefan de vorige keer in het scanapparaat lag. Was hij goed benauwd voor de uitslag en bleef maar bidden. Nu was het anders. Hij had rust en vrede en het gevoel dat het goed zou zijn. Hoe dan ook, goed.
Volgende week woensdag pas de uitslag
woensdag 11 september 2013
Woensdag 11 september
Het was een drukke dag vandaag. Stefan voelde zich zo na het stoppen van zijn medicatie wat beter dan gisteren. Hij is nog wel steeds verontrustend veel misselijk. Zelf ben ik helemaal niet lekker. Geen idee waarom. Misschien een stom virusje ofzo. Hopelijk gauw weer over. Myrthe houdt er 'snachts geen rekening mee hoe ik me voel ;)
Morgen de ct scan. Over een week pas de uitslag. We hebben veel gebeden de laatste tijd. Veel tijd samen in de kapel doorgebracht. Gevraagd en gesmeekt om genezing. Gevraagd en gesmeekt om kracht. Een aantal maal hebben we veel troost mogen ervaren. We zijn niet alleen. Velen, merken we, bidden met ons mee en onze Heer is dichtbij, soms heel dichtbij. Het zal allemaal op een of andere manier voor ons bestwil zijn dat dit alles ons overkomt.
Waar ik me op dit moment eerlijk gezegd de meeste acute zorgen over maak is onze maaltijd van vanavond en de mogelijke gevolgen die die kan hebben. Na het eten (smaakte overigens heerlijk op de vacuüm verpakte BBQ-worstjes na, die waren een beetje vreemd) ontdekten we dat de worstjes een maand over datum waren........ Ik heb me nog nooit zo schuldig en rot gevoeld. De lieverds zeiden allemaal dat dat iedereen had kunnen gebeuren. Niet dus, ik ben degene die tegenwoordig kookt.
Hopelijk worden we vannacht niet massaal doodziek. Ik ben al zo moe. Als het wel het geval is, gaat straks de hele scan morgen niet door. En wat dan???
Stomme worstjes, stomme ik! We hopen er het beste van.
Morgen de ct scan. Over een week pas de uitslag. We hebben veel gebeden de laatste tijd. Veel tijd samen in de kapel doorgebracht. Gevraagd en gesmeekt om genezing. Gevraagd en gesmeekt om kracht. Een aantal maal hebben we veel troost mogen ervaren. We zijn niet alleen. Velen, merken we, bidden met ons mee en onze Heer is dichtbij, soms heel dichtbij. Het zal allemaal op een of andere manier voor ons bestwil zijn dat dit alles ons overkomt.
Waar ik me op dit moment eerlijk gezegd de meeste acute zorgen over maak is onze maaltijd van vanavond en de mogelijke gevolgen die die kan hebben. Na het eten (smaakte overigens heerlijk op de vacuüm verpakte BBQ-worstjes na, die waren een beetje vreemd) ontdekten we dat de worstjes een maand over datum waren........ Ik heb me nog nooit zo schuldig en rot gevoeld. De lieverds zeiden allemaal dat dat iedereen had kunnen gebeuren. Niet dus, ik ben degene die tegenwoordig kookt.
Hopelijk worden we vannacht niet massaal doodziek. Ik ben al zo moe. Als het wel het geval is, gaat straks de hele scan morgen niet door. En wat dan???
Stomme worstjes, stomme ik! We hopen er het beste van.
dinsdag 10 september 2013
Dinsdag 10 September
Arme Anne, vanmorgen was er een hozende stortbui en Anne moest erdoorheen op de fiets. Voor het eerst door de regen naar school. Ze heeft het er verder erg naar haar zin gelukkig.
Myrthe en Floris zijn bij een vriendin geweest vandaag. De anderen gewoon op school. Stefan en ik hebben wat gewerkt. Aanstaande maandag zullen we (D.V.) tijdens een dag twee inleidingen verzorgen. Wat hebben we er zin in. We hebben daarvoor vandaag wat voorbereid.
Later op de ochtend hadden we een afspraak. Erg opbouwend, goede raad gehad, vergeving ontvangen en veel geleerd.Wat een zegen!
Stefan is jammer genoeg erg misselijk vandaag. Ook heeft hij sinds gisteren opbouwende buikpijn. Door de dag heen werd het steeds erger. Dat hebben we eerder meegemaakt. Toen zijn we uiteindelijk in het ziekenhuis beland. Vanavond hebben we dus toch maar even het ziekenhuis opgebeld. Stefan moest stoppen met zijn chemo-medicatie. Hij had donderdagavond pas moeten stoppen eigenlijk en mist nu dus 4 doses. We vermoeden dat hij een te hoge dosis infuus heeft gehad en dat dat in combinatie met de pillen zijn buikslijmvliezen aantast. We hopen dat hij nu hij de pillen stopt weer wat gaat opknappen.
We zijn er rustig en relaxed onder. Aanstaande donderdag de ct scan dat is wel spannend. Waarschijnlijk woensdag volgende week de uitslag. Graag uw gebed.
Myrthe en Floris zijn bij een vriendin geweest vandaag. De anderen gewoon op school. Stefan en ik hebben wat gewerkt. Aanstaande maandag zullen we (D.V.) tijdens een dag twee inleidingen verzorgen. Wat hebben we er zin in. We hebben daarvoor vandaag wat voorbereid.
Later op de ochtend hadden we een afspraak. Erg opbouwend, goede raad gehad, vergeving ontvangen en veel geleerd.Wat een zegen!
Stefan is jammer genoeg erg misselijk vandaag. Ook heeft hij sinds gisteren opbouwende buikpijn. Door de dag heen werd het steeds erger. Dat hebben we eerder meegemaakt. Toen zijn we uiteindelijk in het ziekenhuis beland. Vanavond hebben we dus toch maar even het ziekenhuis opgebeld. Stefan moest stoppen met zijn chemo-medicatie. Hij had donderdagavond pas moeten stoppen eigenlijk en mist nu dus 4 doses. We vermoeden dat hij een te hoge dosis infuus heeft gehad en dat dat in combinatie met de pillen zijn buikslijmvliezen aantast. We hopen dat hij nu hij de pillen stopt weer wat gaat opknappen.
We zijn er rustig en relaxed onder. Aanstaande donderdag de ct scan dat is wel spannend. Waarschijnlijk woensdag volgende week de uitslag. Graag uw gebed.
maandag 9 september 2013
Maandag 9 augustus
Aanstaande donderdagmiddag krijgt Stefan een ct-scan. Wanneer we de uitslag ervan krijgen weten we nog niet. Deze scan is voor ons erg belangrijk. Voor het eerst zullen we weten wat de tussenstand is van de westrijd chemo-effect versus tumor-groei (of is er misschien Anders ingegrepen? ???) Eerlijk gezegd begint het naderen van de donderdag al wat spanningen te geven. Het ene moment leven we op hoop het andere op berusting (die er maar niet in slaagt echt berustend te zijn). Van de uitslag hangt wat ons betreft af welke keuzes voor vervolgbehandeling we gaan nemen. Aan de uitslag denken we iets meer indruk van levensverwachting te zullen krijgen. Graag gebed voor rust en vrede en kracht voor acceptatie wat de uitslag ook zal zijn.
Ik heb gemerkt dat we in onze wedloop zonder finish steeds hetzelfde rondje rennen.
Wanneer we er in slagen om echt in berusting te leven en met ons hele hart accepteren dat "Zijn wil geschiede"en dat alles wat uit Gods hand komt goed zal zijn, dan hebben we weer een leven. We kunnen genieten van elkaar als man en vrouw en als gezin en zijn redelijk onbezorgd. Wat zijn zal doet er niet toe. Het is aan Hem. We leven!
Dat bevalt vervolgens zo goed dat we gaan hopen dat het zal blijven duren. We hebben elkaar zo lief en verlangen naar meer van elkaar en langer, we gaan weer vragen om een wonder en hopen dat de Heer ingrijpt. Daarmee is de berusting weer door onze vingers geglipt en is het onbezorgde leven voorbij.
Weer overnieuw zien we ons voor hetzelfde rondje in het stadion geplaatst en weer moeten we de pijnlijke weg van groei in berusting en acceptatie afleggen. Loslaten en overgave aan Zijn plan. Zodra die slag met Zijn genade weer gestreden is, is er weer leven totdat we er teveel aan gaan hechten en dan is het weer weg ook.
Heel vermoeiend maar we komen er niet uit. Ik denk dat het blijven zal. God is erbij. Hij troost ons en rent hele stukken met ons mee. Wij trainen om steeds beter te rennen en hopen de wedloop die voor ons ligt ten einde toe te volbrengen. (Hebr 12,1) Hoeveel rondjes dat ook nog mogen zijn.
Wees mij genadig God, wees mij genadig, ik wil bij U schuilen
schuilen onder de schaduw van Uw vleugels, tot het gevaar is geweken.
Tot God roep ik, tot de allerhoogste, de God die voor mijn opkomt:
zend uit de hemel uw hulp en uw redding, beschaam wie op mij jaagt;
dat God zijn liefde en trouw zal zenden.
Ps 57, 2-4
Vandaag een maandag, de eerste dag van de week. Inderdaad was iedereen moeilijk wakker te krijgen vanmorgen. Het is uiteindelijk gelukt. Ik ga ze zo weer naar bed brengen in de hoop dat het wekken morgen minder moeizaam verloopt:)
Ik heb gemerkt dat we in onze wedloop zonder finish steeds hetzelfde rondje rennen.
Wanneer we er in slagen om echt in berusting te leven en met ons hele hart accepteren dat "Zijn wil geschiede"en dat alles wat uit Gods hand komt goed zal zijn, dan hebben we weer een leven. We kunnen genieten van elkaar als man en vrouw en als gezin en zijn redelijk onbezorgd. Wat zijn zal doet er niet toe. Het is aan Hem. We leven!
Dat bevalt vervolgens zo goed dat we gaan hopen dat het zal blijven duren. We hebben elkaar zo lief en verlangen naar meer van elkaar en langer, we gaan weer vragen om een wonder en hopen dat de Heer ingrijpt. Daarmee is de berusting weer door onze vingers geglipt en is het onbezorgde leven voorbij.
Weer overnieuw zien we ons voor hetzelfde rondje in het stadion geplaatst en weer moeten we de pijnlijke weg van groei in berusting en acceptatie afleggen. Loslaten en overgave aan Zijn plan. Zodra die slag met Zijn genade weer gestreden is, is er weer leven totdat we er teveel aan gaan hechten en dan is het weer weg ook.
Heel vermoeiend maar we komen er niet uit. Ik denk dat het blijven zal. God is erbij. Hij troost ons en rent hele stukken met ons mee. Wij trainen om steeds beter te rennen en hopen de wedloop die voor ons ligt ten einde toe te volbrengen. (Hebr 12,1) Hoeveel rondjes dat ook nog mogen zijn.
Wees mij genadig God, wees mij genadig, ik wil bij U schuilen
schuilen onder de schaduw van Uw vleugels, tot het gevaar is geweken.
Tot God roep ik, tot de allerhoogste, de God die voor mijn opkomt:
zend uit de hemel uw hulp en uw redding, beschaam wie op mij jaagt;
dat God zijn liefde en trouw zal zenden.
Ps 57, 2-4
Vandaag een maandag, de eerste dag van de week. Inderdaad was iedereen moeilijk wakker te krijgen vanmorgen. Het is uiteindelijk gelukt. Ik ga ze zo weer naar bed brengen in de hoop dat het wekken morgen minder moeizaam verloopt:)
zondag 8 september 2013
Zondag 8 augustus
Pittig evangelie vandaag in de kerk: Luc 14, 25-33 "Als iemand naar Mij toekomt, die zijn vader en moeder, zijn vrouw en kinderen, zijn broers en zusters, ja zelfs zijn eigen leven niet haat, kan hij mijn leerling niet zijn. Als iemand zijn kruis niet draagt en Mij niet volgt, kan hij mijn leerling niet zijn (...) Zo kan niemand van u mijn leerling zijn, als hij zich niet losmaakt van al wat hij bezit."
Boodschap duidelijk: "loslaten en leven in overgave" Pittig maar erg mooi.
Na de kerk was er koffiedrinken. Altijd erg gezellig. Ik was zo dankbaar dat we konden blijven. De kinderen vinden het ook altijd geweldig. Stefan voelde zich er goed genoeg voor. Wel heeft hij een poos rustig in de kapel doorgebracht. Thuis is hij even gaan rusten. Hij heeft nog steeds veel last van het afgelopen infuus. De kinderen hebben intussen heerlijk gespeeld, ik mocht een hele tijd zonder storing in onze eigen kapel zijn.
.jpg)
Toen iedereen weer uitgerust, uitgespeeld en beneden was zijn we met elkaar iets geweldigs gaan ondernemen waar we altijd enorm van genieten als we het eens doen. In Castricum is een bos waar je hutten mag bouwen en we zijn met elkaar heerlijk "los" gegaan.
Het is vandaag echt gelukt om te leven. De kerk was goed om te zijn, koffiedrinken gewoon gezellig, huttenbouwen en pannenkoeken achteraf, helemaal geweldig en nu ligt iedereen volstrekt uitgeput op bed. We zijn helemaal dankbaar. Morgen bij het wekken zal ik wel minder dankbaar zijn. Iedereen is vast erg moe.
Boodschap duidelijk: "loslaten en leven in overgave" Pittig maar erg mooi.
Na de kerk was er koffiedrinken. Altijd erg gezellig. Ik was zo dankbaar dat we konden blijven. De kinderen vinden het ook altijd geweldig. Stefan voelde zich er goed genoeg voor. Wel heeft hij een poos rustig in de kapel doorgebracht. Thuis is hij even gaan rusten. Hij heeft nog steeds veel last van het afgelopen infuus. De kinderen hebben intussen heerlijk gespeeld, ik mocht een hele tijd zonder storing in onze eigen kapel zijn.
.jpg)
Toen iedereen weer uitgerust, uitgespeeld en beneden was zijn we met elkaar iets geweldigs gaan ondernemen waar we altijd enorm van genieten als we het eens doen. In Castricum is een bos waar je hutten mag bouwen en we zijn met elkaar heerlijk "los" gegaan.
Stefan heeft altijd de meest waanzinnig grote bouwwerken in zijn hoofd en Anne doet niet voor hem onder. Matthijs, Edith en Laurens deden enthousiast mee en Floris heeft er een "slaapkamer" voor zichzelf ingebouwd. Ook ik en Myrthe hebben een handje geholpen. Echt heerlijk genoten met elkaar.
Het is vandaag echt gelukt om te leven. De kerk was goed om te zijn, koffiedrinken gewoon gezellig, huttenbouwen en pannenkoeken achteraf, helemaal geweldig en nu ligt iedereen volstrekt uitgeput op bed. We zijn helemaal dankbaar. Morgen bij het wekken zal ik wel minder dankbaar zijn. Iedereen is vast erg moe.
zaterdag 7 september 2013
Zaterdag 7 september
Net bezoek gehad. Gezellig, fijn om te delen, samen gebeden ook erg goed. Wel wat laat en ze moesten nog een heel eind rijden.
Het was een beetje een drukke dag. We hebben als gezin van alles rond en om het huis gedaan in verschillende samenstellingen. Sommigen hebben wat gewandeld, we hebben verschillende mensen op bezoek gehad, boodschappen gedaan en de kinderen hebben door het hele huis heen en buiten en deels bij buren, gespeeld.
Het was ook een wat emotioneel geladen dag op de een of andere manier. Stefan voelde zich echt wat minder vandaag. Moe en misselijk. Toch heeft hij nog wat kleine dingen rondom het huis gedaan. Het kostte hem veel moeite. Eigenlijk zou hij nu al wat meer opgeknapt moeten zijn. Dan ga je je al gemakkelijk wat zorgen maken. De angst ontstaat dat de ziekte misschien aan het doorbreken is. Het moet eigenlijk niet uitmaken. We zijn in de hand van de Heer en Zijn wil geschiede. Toch, het is niet gemakkelijk om doorlopend in dit vertrouwen te leven. We groeien er wel in maar we blijven mensen met onze hoop en voorkeur.
We gaan zo onze nachtrust nemen wanneer ik tenminste die lastige mug in de kamer van de jongetjes kan vinden............
Het was een beetje een drukke dag. We hebben als gezin van alles rond en om het huis gedaan in verschillende samenstellingen. Sommigen hebben wat gewandeld, we hebben verschillende mensen op bezoek gehad, boodschappen gedaan en de kinderen hebben door het hele huis heen en buiten en deels bij buren, gespeeld.
Het was ook een wat emotioneel geladen dag op de een of andere manier. Stefan voelde zich echt wat minder vandaag. Moe en misselijk. Toch heeft hij nog wat kleine dingen rondom het huis gedaan. Het kostte hem veel moeite. Eigenlijk zou hij nu al wat meer opgeknapt moeten zijn. Dan ga je je al gemakkelijk wat zorgen maken. De angst ontstaat dat de ziekte misschien aan het doorbreken is. Het moet eigenlijk niet uitmaken. We zijn in de hand van de Heer en Zijn wil geschiede. Toch, het is niet gemakkelijk om doorlopend in dit vertrouwen te leven. We groeien er wel in maar we blijven mensen met onze hoop en voorkeur.
We gaan zo onze nachtrust nemen wanneer ik tenminste die lastige mug in de kamer van de jongetjes kan vinden............
vrijdag 6 september 2013
vrijdag 6 september
Zowel Stefan als ik waren doodmoe na een nacht waarin we beiden om een of andere reden niet konden slapen. Bij mij kan je langzaamaan van uitputting gaan spreken.Vanmorgen heeft Stefan zich opgeofferd en is opgestaan toen Myrthe wakker werd zodat ik nog een uurtje kon slapen. Wat was ik moe! Een vriendin was later bij ons en Stefan heeft zich weer opgeofferd door zelf niet naar bed te gaan. Ik mocht weer. Helaas wilde de slaap niet komen. Ik ben moe gebleven en Stefan ook.
Deze week heb ik een vreemde ervaring gehad.
Het begin van deze week werd opvallend genoeg gekenmerkt door een soort dagenlange "radiostilte" op alle fronten ik bedoel: Geen berichten. Geen mail, geen post, geen telefoon geen enkel teken dat er ook maar iemand op deze aardbol ooit van Stefan en Lisette had gehoord. (niet zielig zal zo blijken) Heel nieuw was dat. Ook als ik zelf iemand belde of mailde ging er iets mis of kreeg ik geen antwoord. Het was net in in de duisterste periode van de week ook. Nadat ik een keer zo verwonderd in de kapel was terechtgekomen stuitte ik op de bijbeltekst: "Ik alleen ben Jahwe en een redder buiten mij is er niet" Hij was de enige bij wie ik in die dagen wel gehoor vond.
Later in de week normaliseerde het contact met de wereld gelukkig weer.
Het was een duidelijke les. Het gaat om Hem. Alleen bij Hem is redding. Bij Hem is de troost. Hij wil de Heer van ons leven zijn. Helder.
"Net als onze oude auto pap, we rijden je helemaal op" zei Anne een tig-tal blogs geleden. Nou vandaag is pappa goed uitgeleefd. Ze hebben hun best gedaan! Pappa heeft zich voor mamma opgeofferd wat betreft slaap en is heel druk in huis geweest (ondanks vermoeidheid en misselijkheid en buikpijn). Hij heeft vanavond de houtkachel binnen gezellig aangestoken (we wonen immers in het noorden :)) en toen moest en zou er een verhaaltje komen, en dus heeft pappa een uitgebreid verhaaltje verteld. Op een gegeven moment merkte Stefan op: "he rustig aan met een oude auto moet je geen 160 gaan rijden hoor" Nu nog meer moe dan eerst.
\
De houtkachel is bijna uit. Gelukkig was toch wel wat warm. We hopen zo wat bij te slapen
Deze week heb ik een vreemde ervaring gehad.
Het begin van deze week werd opvallend genoeg gekenmerkt door een soort dagenlange "radiostilte" op alle fronten ik bedoel: Geen berichten. Geen mail, geen post, geen telefoon geen enkel teken dat er ook maar iemand op deze aardbol ooit van Stefan en Lisette had gehoord. (niet zielig zal zo blijken) Heel nieuw was dat. Ook als ik zelf iemand belde of mailde ging er iets mis of kreeg ik geen antwoord. Het was net in in de duisterste periode van de week ook. Nadat ik een keer zo verwonderd in de kapel was terechtgekomen stuitte ik op de bijbeltekst: "Ik alleen ben Jahwe en een redder buiten mij is er niet" Hij was de enige bij wie ik in die dagen wel gehoor vond.
Later in de week normaliseerde het contact met de wereld gelukkig weer.
Het was een duidelijke les. Het gaat om Hem. Alleen bij Hem is redding. Bij Hem is de troost. Hij wil de Heer van ons leven zijn. Helder.
"Net als onze oude auto pap, we rijden je helemaal op" zei Anne een tig-tal blogs geleden. Nou vandaag is pappa goed uitgeleefd. Ze hebben hun best gedaan! Pappa heeft zich voor mamma opgeofferd wat betreft slaap en is heel druk in huis geweest (ondanks vermoeidheid en misselijkheid en buikpijn). Hij heeft vanavond de houtkachel binnen gezellig aangestoken (we wonen immers in het noorden :)) en toen moest en zou er een verhaaltje komen, en dus heeft pappa een uitgebreid verhaaltje verteld. Op een gegeven moment merkte Stefan op: "he rustig aan met een oude auto moet je geen 160 gaan rijden hoor" Nu nog meer moe dan eerst.
\
De houtkachel is bijna uit. Gelukkig was toch wel wat warm. We hopen zo wat bij te slapen
donderdag 5 september 2013
donderdag 5 september
Vanavond een late blog en een korte om die reden. Stefan is er weer min of meer. Hoewel hij misselijk en beroerd was, heeft hij vandaag bijna alles kunnen doen wat hij wilde. Hij heeft met Anne een flinke wandeling gemaakt, is met vier kinderen naar de plantjeswinkel geweest en heeft wat in het huishouden gedaan.
Vanmorgen hebben we bezoek gehad. Een bijzonder en liefdevol echtpaar uit onze parochie is op ons verzoek gekomen om met ons te bidden voor kracht en voor genezing. Het heeft ons erg goed gedaan. Een stukje opstandigheid en boosheid dat bij ons aan het ontstaan was is weer omgebogen naar overgave. Vanavond hadden we een afspraak die ons ook erg goed heeft gedaan en weer perspectief en vertrouwen heeft gegeven. Veel "geestelijke regen" voor een dag. Maar het was nodig na dagen droogte en strijd. Het was goed zo.
We zijn erg geraakt en dankbaar dat een aantal mensen ons vandaag via verschillende wegen heeft laten weten dat zij nog steeds bidden om volledige genezing. We hebben een almachtige God. We blijven hopen en vertrouwen. Vertrouwen dat dat wat zal zijn, goed is. Zijn wil geschiede maar slechts een woord is genoeg om ons verlangen te vervullen.
" De Heer is mijn erfdeel, mijn levensbeker, mijn lotsbestemming ligt in Uw handen." Ps 16,5
Vanmorgen hebben we bezoek gehad. Een bijzonder en liefdevol echtpaar uit onze parochie is op ons verzoek gekomen om met ons te bidden voor kracht en voor genezing. Het heeft ons erg goed gedaan. Een stukje opstandigheid en boosheid dat bij ons aan het ontstaan was is weer omgebogen naar overgave. Vanavond hadden we een afspraak die ons ook erg goed heeft gedaan en weer perspectief en vertrouwen heeft gegeven. Veel "geestelijke regen" voor een dag. Maar het was nodig na dagen droogte en strijd. Het was goed zo.
We zijn erg geraakt en dankbaar dat een aantal mensen ons vandaag via verschillende wegen heeft laten weten dat zij nog steeds bidden om volledige genezing. We hebben een almachtige God. We blijven hopen en vertrouwen. Vertrouwen dat dat wat zal zijn, goed is. Zijn wil geschiede maar slechts een woord is genoeg om ons verlangen te vervullen.
" De Heer is mijn erfdeel, mijn levensbeker, mijn lotsbestemming ligt in Uw handen." Ps 16,5
woensdag 4 september 2013
Woensdag 4 september
Vandaag de 100ste blog. Het lijkt gisteren dat deze nachtmerrie begon. Maar het is al meer dan 100 dagen geleden. We hebben de diagnose gehad, de operatie en nu alweer aan de vierde chemo. Het is een tijd geweest waarin we zo ontzettend veel steun en hulp hebben gehad van mensen dichtbij en veraf. Iedereen zo hartelijk bedankt. Het is nodig geweest. Juist ook deze week die wat mij betreft bij een van de zwaardere hoort, heb ik weer gezien dat we zonder hulp, zowel praktisch als in gebed, nergens zouden zijn.
Stefan is gelukkig weer een beetje uit het dal aan het klimmen. Hij heeft alweer aardig wat kunnen ondernemen. Het gras in de voortuin gemaaid en een klein wandelingetje met de kinderen gemaakt. Steeds is hij misselijk en heeft hij pijn. Ik kan daar niet aan wennen en raak dan gemakkelijk van slag. Zelf ben ik oververmoeid geraakt. De nachten dat Stefan zo ziek was en daarbij nog drie keer opstaan voor Myrthe waren best zwaar. Steeds wanneer ik weer gewekt werd door een van mijn gezinsleden bad ik om kracht en een heleboel geduld terwijl ik moeizaam opstond. Dit werd gelukkig steeds verhoord.
Vandaag was het een woensdag. De kinderen noemen het een korte dag. Ik had lekkere worstebroodjes voor ze in de oven toen ze thuiskwamen. Dat werd zeer gewaardeerd. De hele middag hebben ze gezellig met elkaar gespeeld in de tuin en op de trampoline. Ook Myrthe had in tegenstelling tot de afgelopen dagen weer iets van rust en een ritme. Ze huilde niet doorlopend. Alles bij elkaar hebben we best nog een gezellige dag gehad. De storm gaat langzaam weer liggen. Kijken wat de schade is en weer verder. Zo eerst weer naar bed.
We hebben een brief gehad van het AMC: de 12e een ct scan. Spannend.
Stefan is gelukkig weer een beetje uit het dal aan het klimmen. Hij heeft alweer aardig wat kunnen ondernemen. Het gras in de voortuin gemaaid en een klein wandelingetje met de kinderen gemaakt. Steeds is hij misselijk en heeft hij pijn. Ik kan daar niet aan wennen en raak dan gemakkelijk van slag. Zelf ben ik oververmoeid geraakt. De nachten dat Stefan zo ziek was en daarbij nog drie keer opstaan voor Myrthe waren best zwaar. Steeds wanneer ik weer gewekt werd door een van mijn gezinsleden bad ik om kracht en een heleboel geduld terwijl ik moeizaam opstond. Dit werd gelukkig steeds verhoord.
Vandaag was het een woensdag. De kinderen noemen het een korte dag. Ik had lekkere worstebroodjes voor ze in de oven toen ze thuiskwamen. Dat werd zeer gewaardeerd. De hele middag hebben ze gezellig met elkaar gespeeld in de tuin en op de trampoline. Ook Myrthe had in tegenstelling tot de afgelopen dagen weer iets van rust en een ritme. Ze huilde niet doorlopend. Alles bij elkaar hebben we best nog een gezellige dag gehad. De storm gaat langzaam weer liggen. Kijken wat de schade is en weer verder. Zo eerst weer naar bed.
We hebben een brief gehad van het AMC: de 12e een ct scan. Spannend.
dinsdag 3 september 2013
Dinsdag 3 september (door Stefan)
Vannacht werd ik rond 02.30 uur wakker. Kotsmisselijk en pijn in mijn buik. Ik zal de details besparen, maar rond 04.30 uur ging het weer, en konden we de slaap hervatten. Naast de lichamelijke ziekte valt het mij zwaar om Lisette zo te belasten. Ik wou haar niet wakker maken, maar op een bepaald moment ging het niet meer. Lisette raakt steeds meer uitgeput. We waren dan ook erg blij met lieve vrienden die vandaag op onze kleinsten konden passen (na een oproep op deze blog), waardoor Lisette wat bij kon slapen. Persoonlijk vind ik het een kwelling om momenteel niet bij te kunnen dragen aan de opvoeding of het huishouden. Het voelt machteloos, ik zou zo graag willen, maar het lukt echt niet. Ik heb eigenlijk de indruk dat de kuur van afgelopen vrijdag een te hoge dosis bevatte, in ieder geval was de dosis hoger dan de vorige keer.
God roept ons op vertrouwen te hebben. Het is echt een blindelings vertrouwen, en eerlijk gezegd valt me dat niet gemakkelijk. Zeker in tijden dat ik me zo ziek voel als nu is het moeilijk om mijn hoofd erbij te houden, te vertrouwen, te bidden. Het is een kwestie van tanden op elkaar en wachten op betere tijden. Ik probeer het wel vaak te zeggen: "ik vertrouw op U", maar mijn hart is er niet bij. Te moe, te ziek. Ik merk dat - door de vermoeidheid van Lisette - zij ook met een soortgelijk probleem zit.
Dit schrijven vergt me ook een hoop, dus vanavond houd ik het kort. Juist nu zouden we graag willen bouwen op het gebed van anderen. Morgen hoop ik weer een beetje uit het dal te kruipen.
God roept ons op vertrouwen te hebben. Het is echt een blindelings vertrouwen, en eerlijk gezegd valt me dat niet gemakkelijk. Zeker in tijden dat ik me zo ziek voel als nu is het moeilijk om mijn hoofd erbij te houden, te vertrouwen, te bidden. Het is een kwestie van tanden op elkaar en wachten op betere tijden. Ik probeer het wel vaak te zeggen: "ik vertrouw op U", maar mijn hart is er niet bij. Te moe, te ziek. Ik merk dat - door de vermoeidheid van Lisette - zij ook met een soortgelijk probleem zit.
Dit schrijven vergt me ook een hoop, dus vanavond houd ik het kort. Juist nu zouden we graag willen bouwen op het gebed van anderen. Morgen hoop ik weer een beetje uit het dal te kruipen.
maandag 2 september 2013
Maandag 2 september
Stefan heeft gelukkig ok geslapen vannacht. Myrthe en ik helaas niet. Ik begin erg oververmoeid te raken. Stefan is wat betreft gezondheid vergelijkbaar met gisteren. Alleen nu zijn we een dag verder en dan wordt het voor ons allebei moeilijker om geduld te hebben tot het weer over is. Stefan voelt zich voortdurend ziek. We weten dat het nu van de chemo komt maar er zal een keer komen...Moeilijk voor hem om dat van zich af te zetten wanneer hij zo beroerd is. Voor mij is dat toch gemakkelijker.
Vanavond stond er opeens een collecte voor de deur. Ieder jaar komen die en die zijn dan van een of andere ziekte. Deze was ook van een of andere ziekte; van de kankerbestrijding.... plots dus niet meer een of andere ziekte. Plots een collecte voor iets dat belangrijk en erg verdrietig en pijnlijk voor ons is. Erg confronterend. Ik was echt even van slag.
Er is nog rust en vrede in huis maar het begint wat barstjes te vertonen. Graag gebed dat we het deze keer ook weer volhouden.
zondag 1 september 2013
Zondag 1 September
Mee naar de kerk is gelukt. Na een ontbijt waar Stefan ook bij was, zijn we met zijn allen gegaan. Helaas is Stefan daarna langzaamaan erg ingezakt. Vanmiddag heeft hij op bed gelegen, Hij kon niet mee-eten, drinken gaat bijna niet, buikpijn, misselijk en af en toe weigeren spieren dienst of krampen.
De kinderen hebben vanmiddag gezellig een film gekeken en we hebben samen geprobeerd zo stil mogelijk te zijn. Dat lukte aardig.
We verduren het met zijn allen kalm en rustig moet ik zeggen. We weten dat het vast weer voorbij zal gaan en ook Stefan draagt zijn pijn dapper. Mij lukt het al biddend kalm te blijven en het zo gezellig mogelijk te houden.
We klagen niet. Zitten de storm uit en wachten weer op de betere tijd.
"De Heer is God Hij heeft ons gemaakt, wij behoren Hem toe, wij, Zijn volk en de kudde door Hem geweid."
Ps. 100, 3
De kinderen hebben vanmiddag gezellig een film gekeken en we hebben samen geprobeerd zo stil mogelijk te zijn. Dat lukte aardig.
We verduren het met zijn allen kalm en rustig moet ik zeggen. We weten dat het vast weer voorbij zal gaan en ook Stefan draagt zijn pijn dapper. Mij lukt het al biddend kalm te blijven en het zo gezellig mogelijk te houden.
We klagen niet. Zitten de storm uit en wachten weer op de betere tijd.
"De Heer is God Hij heeft ons gemaakt, wij behoren Hem toe, wij, Zijn volk en de kudde door Hem geweid."
Ps. 100, 3
Abonneren op:
Posts (Atom)