zaterdag 31 augustus 2013

Zaterdag 31 augustus

Vanavond voor het eerst sinds tijden weer met het hele gezin "gebedsgroep" gehouden. De kleintjes waren duidelijk gegroeid. Ze deden echt mee. Zelfs toen ik had gezegd dat er deze keer geen snoep achteraf zou zijn omdat ze het er anders om zouden doen. Floris (3) begon spontaan met vrij gebed "sorry" te zeggen dat hij iemand "gepest had". Die iemand zei toen weer "sorry"omdat hij Floris teruggepest had en toen begon het pas goed. Ieder bleek wel iemand iets te hebben gedaan. Vele sorry's zijn uitgewisseld. We stonden te kijken wat mooi. Toen iemand begon te bidden dat de Heer de ander zou helpen om inderdaad niet weer zo stom te doen, hebben we even ingegrepen om een nieuwe ruzie te voorkomen. Floris dankte vervolgens uitgebreid dat pappa beter was geworden en Stefan en ik hopen met ons hele hart dat hij de gave van profetie heeft :) Een heerlijke avond.

Stefan gaat redelijk ok. Na de verkeerde start van gisteren gaat het nu naar omstandigheden niet slecht. Hij is niet doorlopend zwaar ziek. Af en toe is hij uit bed. Zelfs aangekleed en doet af en toe al wat dingetjes in huis. Zijn tandpijn is even wonderlijk verdwenen als hij gekomen was. Verder, buien van misselijkheid kramp op de meest idiote plaatsten (keel bij drinken, lastig als je dorst hebt), overal spierpijn.

Ik ben blij en dankbaar dat de oudste twee af en toe kunnen inspringen met het passen op de kleintjes. Niet erg lang en wanneer ik in de buurt ben maar het scheelt toch echt. Ook Myrthe kan me aardig helpen. Wanneer ik haar tussen haar twee kibbelende broertjes leg, raken zij in een "ach wat schattig"-bui en stopt de onenigheid want hier zijn ze het over eens. Met Myrthe gaan ze om als met een kostbaar en kwetsbaar speeltje en Myrthe gedijt goed bij alle aandacht.

Morgen zondag. Hopelijk kan Stefan mee naar de kerk. ?!

vrijdag 30 augustus 2013

Vrijdag 30 augustus

Lisette:
De dag van de vierde chemo alweer. Omdat Myrthe uit logeren was heb ik een magische 7 uur aan een stuk geslapen. Raar dat je je juist na 1 nacht goede slaap uitgeputter voelt dan ooit. Helaas is Stefan wel vaak wakker geworden. Hij was nog erg vermoeid.Vanmorgen voor we vertrokken hebben we eerst een ruime tijd samen in de kapel doorgebracht. Samen bij onze Heer gezeten en Hem ook deze dag van ons leven gegeven. Steeds meer zien we dat God deze tijd gebruikt om ons meer met Hem te verbinden. Naar wie zouden we anders gaan? Waar zouden we troost en kracht kunnen vinden? Dit is ons leven. De weg die we gaan. Het is goed. Nog steeds geen flauw benul waarheen.

We zijn vertrokken met meer rust dan ooit. Stefan reed. Terug reed ik. Stefan was hondsberoerd. Ze wilden hem nog even een poosje houden om in de gaten te houden. Stefan wilde naar huis. Samen zijn we werkelijk naar de auto gestrompeld. pfff, Ik ben blij dat ik hem thuis heb gekregen. Toch was er ondanks dat het erg zwaar viel, rust en vrede. Nadat Stefan een aantal uren had geslapen was hij gelukkig wel weer in staat een paar keer beneden te zijn.

Stefan:
Deze chemo begint niet goed. Ik ben er meteen goed ziek van. Op een bepaalde manier heb ik de indruk dat God van mij vraagt mijn lijden te aanvaarden en misschien zelfs "lief te hebben". Niet zozeer om het fijn te vinden, want dat is het niet; ik ben misselijk, alles beweegt spontaan in mijn lichaam en heb regelmatig pijn in mijn buik. Het is om juist meer verbonden te zijn met Zijn Zoon, ook in het lijden. Maar o, wat is het moeilijk om het zo te beleven, mijn lichaam protesteert, klaagt en zeurt en ik ben doodmoe. Het zwaarste is het perspectief van mijn eigen vaderschap. Waarom moeten anderen meelijden? Maar goed, het voelt als een gegeven, als iets dat mij gegeven is. Het is aan mij - om met Zijn Genade - hier goed mee om te gaan.

Lisette:
Even iets luchtigs: Myrthe: Iedereen is nog steeds dol op haar. Ze zat zowaar op handen en knieƫn vanmiddag. De anderen waren haar aan het aanmoedigen en deden voor hoe ze moest kruipen. Tot ik ze uitlegde dat hun speelgoed niet meer veilig zou zijn als Myrthe echt zou gaan kruipen. Hun enthousiasme smolt als sneeuw voor de zon. Vanavond was er een verdere ontwikkeling. Ze zei bwoeaa -bwoeaa. Ergens heel ver zou je kunnen hebben gedacht dat ze misschien iets van "pappa" zei ??? Stefan was in ieder geval erg enthousiast :)

donderdag 29 augustus 2013

Donderdag 29 augustus

Ik begin maar niet over onze nachtrust te vertellen. Die was er namelijk amper. Vanmorgen hebben we enerverend bezoek gehad. Een interview. Een emotionele drain. Vanmiddag zijn we naar het AMC geweest. Het is toch steeds weer spannend de uitslagen van het bloedonderzoek te horen. Biddend zitten we daar in de wachtkamer en ik probeer me op alle mogelijke uitkomsten voor te bereiden. Wordt het richting leven of richting dood deze keer?  Ja, Stefan voelt zich ok en ziet er goed uit maar toch... Voor vandaag mogen we tevreden en dankbaar zijn. Alle bloed- en leverwaarden waren ongeveer genormaliseerd.

De chemo gaat morgen gewoon door. Praktisch is alles geregeld. Laurens en Floris zijn uit logeren en Myrthe is met hen mee !!! Dat wordt voor ons vannacht bijslapen dus :) Matthijs, en Edith gaan morgen gewoon naar school en Anne ook weer. Om 8.00 uur moeten ook wij van huis. Morgenavond wordt er voor ons gekookt.

Stefan ziet erg tegen de chemo op. Terecht denk ik. Vooral het begin van de vorige chemo was erg zwaar. Stefan was zo ziek dat we dachten dat hij misschien beter de behandeling kon stoppen. Het was dat de bijwerkingen van de pillen meevielen waardoor het de laatste twee weken nog zeer draaglijk werd. Ook ik zie er tegenop. Minder dan de vorige keer omdat we deze keer niet in het ziekenhuis zijn beland en omdat we geen rare complicaties hebben gehad. We hebben deze chemo een leven gehad. Ik ben erg dankbaar.

Wat me vandaag raakte en opviel is dat we onder elkaar de "pilvrije week" steeds de "goede week" noemen. Iedere keer op vrijdag in deze zogenaamde "goede week" heeft Stefan de chemo. Nu is voor ons katholieken de "goede week" de week voorafgaand aan de kruisiging van Christus op goede vrijdag. Het viel me vandaag pas op. Steeds mogen we dus zo met onze Heer meelijden en weer ons kruis opnemen. We zijn niet alleen. Hij draagt met ons mee. Een troostvolle gedachte.

woensdag 28 augustus 2013

Woensdag 28 augustus

Met Stefan zijn kiespijn is het anders gelopen dan ik gisteren bij het schrijven van de blog verwacht had. Hij is naar een spoedtandarts geweest. Het deed zo zeer. Deze durfde de vermoedelijke dader (verstandskies) niet te trekken omdat Stefan bloedverdunning heeft. Hij heeft daarom een halve wortelkanaalbehandeling gehad. Die zou moeten helpen. Vannacht had hij echter weer enorme pijn. Vanmorgen om 11.00 uur is Stefan naar zijn afspraak met onze eigen tandarts gegaan en deze kon eigenlijk ook niet vinden waaraan het lag. Stefan heeft er dus gewoon nog een pijn bij die blijkbaar onoplosbaar is. Soms vraag je je af waarom? Is kanker met dodelijke uitzaaiingen en bijbehorend lijden niet erg genoeg?
We bedachten dat onze eigen Heer van wie wij volgeling willen zijn, tot de dood veroordeeld werd. Hij werd bespuugd de hele nacht getreiterd en gegeseld. Was alleen kruisiging dan niet genoeg? Een echt antwoord is het niet maar de gedachte hieraan maakte ons mopperen wel weer stil.
Ik heb wel echt met Stefan te doen. Ik vind hem zo dapper. Hij is ondanks de pijn die hij zichtbaar (voor mij dan) heeft, nog steeds geduldig en liefdevol voor mij en de kinderen.
Vanmorgen heb ik zelf de kinderen naar school gebracht. Was fijn. De kinderen waardeerden het erg. Nog voor ik vertrok ging Anne weer met veel plezier op de fiets naar de middelbare.

Zowel Stefan als ik zijn erg moe en Stefan heeft voortdurend her en der pijn. Ik voel me nog steeds erg emotioneel maar het lukt om het droog te houden. Ik ben naar de huisarts geweest omdat ik vermoed dat iets fysieks hiervan de oorzaak zou kunnen zijn. Dat zou dan mogelijk opgelost kunnen worden. Dat zou prettig zijn. Het wordt nader onderzocht.

Vanmiddag is Stefan met een paar kinderen uit geweest. Het was rustig in huis en ik heb eindelijk weer een hele poos aaneengesloten zonder storingen in de kapel door kunnen brengen. Heerlijk. Ik was aan het bidden en lofprijzen met mijn gitaar en toen kwam zomaar een van de kinderen erbij en hebben we samen gebeden, God geprezen met onze muziek en gedankt voor al het goede in ons leven. Gedankt dat Stefan er nog is, dat de kinderen het allemaal zo naar hun zin hebben op school, en vele andere dingen. Mooi om te merken dat er zelfs in een loodzware tijd met stormen en pijn toch nog zoveel is om ook dankbaar voor te zijn. Wat een genade zo als moeder en kind geloof samen te kunnen vieren. Echt bijzonder. Later vanmiddag had Stefan een vergelijkbaar spontaan moment met twee andere kinderen.

Morgenmiddag gaan we naar het AMC bloed prikken en afspraak met een andere oncoloog in verband met vakantie. Vrijdag weer chemo.....

Voor het weekend en volgende week staat niets gepland. Afwachten weer. Ons leven is in Gods hand.





dinsdag 27 augustus 2013

Dinsdag 27 augustus

Helaas hebben we een extreem slechte nacht gehad. Ik ben uren op muggenjacht geweest. Wat zijn die beestjes moeilijk te vinden op een gegranolde muur. Ik kreeg echt mijn mannetjes van 3 en 4 jaar niet overtuigd dat het geen bij was die zo zoemde. Ik moest het bewijzen door het zoemende exemplaar dood te slaan en te tonen.

Myrthe sliep goed door maar was om 5.15 klaar wakker. Na een half uurtje rondwandelen sliep ze weer in.

Vandaag hadden we een werkgerelateerd overleg. Daarna hebben we nog wat met collega's doorgepraat. Na zo'n vermoeiende nacht viel het alles niet mee.

Zelf ben ik doorlopend verdrietig en op de meest ongelegen momenten huil ik spontaan. Af en toe midden in een gesprek. Tijdens de vergadering had ik er gelukkig even geen last van. Voldoende afleiding om geen verdrietige gedachte te krijgen.  Ik ervaar onze situatie op het ogenblik als erg zwaar. Ik heb even de kalender naast de blogs gelegd en heb wel ontdekt dat ik erg regelmatig zo'n paar dagen heb. Ik wacht maar af totdat het weer beter gaat. Intussen heb ik gelukkig goede raad ontvangen hoe ik er beter mee om zou kunnen gaan.

Stefan vertelde me dat hij vanmorgen voor hij opstond dacht: "Maar God waarom laat U zich toch niet zien?" Hij stond op,  liep de trap af en stuitte daar op een lieve breedlachende blije Myrthe. "Ah daar bent U" concludeerde hij.

Morgen gaat Stefan naar de tandarts. Hopelijk kan die hem van zijn kiespijn afhelpen. Donderdag hebben we meerdere afspraken waaronder bloedprikken en een afspraak met de oncoloog. Vrijdag weer chemo. We zien het met tegenzin tegemoet. Graag vragen we uw gebed om kracht en uithoudingsvermogen. Het is een erg lange wedstrijd waar we blijkbaar voor zijn ingeschreven geraakt :) Natuurlijk ook nog voor genezing.

maandag 26 augustus 2013

Maandag 26 augustus

Druk druk druk,  een echte maandag. Myrthe hield zich redelijk vannacht. Ik hoefde er maar 1x voor haar uit maar ze was wel weer vroeg vanmorgen. Daardoor heb ik 's morgens tegenwoordig wel de tijd om kalm wakker te worden. Met Myrthe op mijn arm luister ik naar mooie opwekkingsliederen en bid ik wat, terwijl ik met haar heen en weer loop door de kamer. Ik zet het ontbijt voor de basisschool kinderen klaar en alles voor het vullen van hun overblijftassen. Dat vullen mogen ze zelf doen. Dan komt de eerste beneden, hoor ik de volgende naar de kapel gaan om daar de dag te beginnen en begint het leven. Zo ook vanmorgen. Geheel volgens ritueel. Alleen was vanmorgen voor het eerst dit schooljaar ook Anne present. Ze had zich vergist en dacht dat om 9.00 uur op school moest zijn en was helemaal middelbareschoolproof aangekleed en klaar.

De kinderen werden opgehaald. Lieve ouders van school hebben voor een rijrooster gezorgd. Volgende week heeft Stefan weer chemo dus dan vooral ook gaat het waarschijnlijk weer heel erg echt nodig zijn. Nu is het heel fijn. Het leven lijkt hier nu wel normaal en ik stel me graag voor dat het normaal is, maar dat is het niet.

Ik ben vanmorgen met Anne mee naar haar nieuwe school gefietst. Ze kreeg haar rooster en een kluisje en samen zijn we daarna weer gezellig teruggefietst. Ik was natuurlijk de enige moeder, maar van haar klas heeft niemand gemerkt dat ik er rondhing en Anne kan het niets schelen. Ze gaat gewoon haar eigen gang en heeft besloten gewoon Anne te zijn. Zij vond het leuk dat ik meefietste. Ik wilde graag zien wat de route was die ze nemen moest en wat ze bakte van het naar school fietsen. Ik moet eerlijk zeggen dat ik me nu nog iets meer zorgen maak dan eerst. Ik hoop dat ze beter op het verkeer let als ik er niet bij ben.....Extra gebedspunt!

Stefan is naar het werk vertrokken na een heel gedoe omdat de sleutel in de auto opgesloten was geraakt. De ANWB heeft hem gered.

Het is zo gek dat Stefan zo goed is. Nu ging het vandaag ietsje minder dan gisteren maar al met al nog heel geweldig. Wanneer mensen me vragen hoe het gaat heb ik het idee dat ik blij zou moeten zijn dat het zo goed gaat. Ben ik ook wel, echt wel, maar het gekke is dat ik zo in de war raak. Ik had een hele moeilijke weg afgelegd waarin ik me bijna zou kunnen voorstellen alleen met de kinderen door te gaan zonder Stefan en nu wordt het ondenkbaar dat hij er ooit niet meer zal zijn omdat we het zo gezellig en goed hebben met elkaar. Beter dan ooit.We hebben elkaar alleen maar meer lief. Hij wordt steeds weer meer de pappa en we genieten als gezin zo van elkaar. Steeds komt echter zijn ziekte een beetje om het hoekje kijken en herinnert me eraan dat dit (zonder groot wonder) niet blijven zal. Zonder wonder komt er het moment dat ik weer helemaal opnieuw moet leren loslaten en weer afscheid moet nemen. Ik zou graag gewoon blij zijn met wat er is en dankbaar aanvaarden dat het nu goed is. Maar ik ben gewoon verdrietig en bang.
Nog steeds bid ik "Uw wil geschiede", nog steeds vol vertrouwen, maar ik begrijp er vooralsnog steeds minder van.

zondag 25 augustus 2013

25 augustus (door Stefan)

Een heerlijke dag. Vanochtend naar de kerk en vanmiddag heb ik de voortuin onder handen genomen. Het is vreemd; ik voel me prima. Dat is nu al een dag of 10 zo. We zijn er allemaal erg dankbaar voor.

De kinderen hebben in de tuin salamanders (of zijn het hagedissen?) gevangen en er een kooi voor gemaakt. 17 beestjes maar liefs! Even op internet gekeken wat ze eten, en nu hopen dat ze morgenvroeg nog steeds rondrennen :)

In deze periode van (relatieve) gezondheid heeft Lisette het nodig om het een en ander wat ons is overkomen te verwerken. Dat is voor haar vrij emotioneel. Het is natuurlijk ook moeilijk te plaatsten om te zien dat ik na een vrij lange periode van ziek-voelen plotseling weer dingen doe die ik voor de diagnose ook deed. Aan de andere kant kunnen we nu ook God danken voor al deze mooie dagen. Hoe kostbaar is de tijd eigenlijk die ons gegeven wordt! Ik ben me steeds meer daarvan bewust. Zoals ik al eerder zei zie ik steeds meer in hoeveel tijd voorbij ging zonder een goede invulling. Al die tijd dat ik te weinig aandacht schonk aan de ander of aan God... Ik hoop dat - hoe dit verhaal ook afloopt - ik wat meer de genade krijg om mezelf minder belangrijk te vinden, al ben ik soms bang dat dat moeilijk kan worden als ik fysiek weer heel ziek wordt.

Vanavond hebben we bezoek gehad. Het was heel gezellig, maar ook rokerig door een slecht werkende Zweedse fakkel :)

Morgen gaat onze Anne voor het eerst naar de middelbare school. Spannend, we zijn benieuwd.
We proberen ook weer wat te gaan werken, en dat kan ook niet anders want er staan een aantal afspraken in de agenda. Die agenda loopt zelfs een beetje vol. Het is nu zaak om te kijken wat we nog kunnen en wat niet. Ik ben bang dat dat iets is dat we proefondervindelijk moeten vaststellen.




zaterdag 24 augustus 2013

Zaterdag 24 augustus

Een echte zaterdag vandaag. We zijn thuis gebleven, hebben wat klusjes gedaan en het was gezellig. Stefan heeft pech. Nu hij zich vandaag alweer beter voelt gooit zijn verstandskies roet in het eten. Die doet pijn. Maandag de tandarts maar eens bellen.

Morgen weer een wat langer blog.

vrijdag 23 augustus 2013

Vrijdag 23 augustus

Vandaag had Stefan weer een goede dag. Als je hem bezig ziet lijkt er helemaal niets aan de hand. Heel raar. Het haalt bij mij herinneringen naar boven aan ons leven voor de fatale diagnose. Voor mij lijkt het de laatste dagen net of we een boze droom hebben gehad en nu weer wakker worden. Voor Stefan is het anders. Hij voelt de hele dag herinneringen in zijn lichaam van de boze droom die toch stiekem werkelijkheid is. Soms misselijkheid, soms die rare pijn onder in zijn buik soms doodmoe.

Ik weet niet meer wat ik ervan moet denken of hoe ik me moet voelen. Het blijft moeilijk om met de dag te leven. Het lukt om dankbaar te zijn met wat we nu hebben en nog steeds is er zoveel extra waarvoor we dankbaar zijn. Extras die er voor de diagnose niet waren. Wat betreft gebedsleven en diepgang.

Nu alles in wat rustiger en stabieler vaarwater lijkt te komen, begin ik wat toe te komen aan verwerking van wat er allemaal gebeurd is. Dat is wel lastig omdat het zo vreselijk veel in zon korte tijd is, omdat we er eigenlijk ook nog middenin zitten en omdat het zo groot is dat het bijna niet te plaatsen is. Af en toe overvalt me opeens een diep verdriet. Gelukkig niet steeds. Dan kijk ik stil voor me uit en vraagt een van de kinderen wat er is. Ik antwoord: "ach ik ben erg moe". Meestal is dat ook waar. Een goede nachtrust helpt dan veel.

Morgen zaterdag, weekend. Als Stefan zo blijft gaan we vast wat gezelligs met elkaar ondernemen. Maandag begint Anne aan de middelbare school. Voortaan zal ze in de weekends wel huiswerk hebben. Om de route naar school nog eens te oefenen is Stefan vandaag met Anne naar haar school gefietst. Ze hadden het erg gezellig gehad. Alleen was Stefan daarna doodop. Dat viel hem wat tegen.

Maandag heeft Stefan een bespreking op het werk ter voorbereiding van een vergadering die we dinsdag hebben en waar we samen naartoe gaan. Ik heb er zin in.




donderdag 22 augustus 2013

Donderdag 22 augustus

De kop is eraf nog een dag en de eerste schoolweek zit er weer op. Het is erg prettig dat er daardoor ook voor ons weer wat extern ritme is. Vorige week heeft Stefan ondanks dat hij zich beroerd voelde besloten te gaan werken. Met veel ijver heeft hij een project opgepakt dat hij altijd al had willen beginnen. Het lijkt wel bijzonder gezegend te worden. Sindsdien voelt hij zich tot noch toe met de dag beter. Het vreemde is dat hij nog in de week zit dat hij pillen slikt. Deze keer hebben we zelfs helemaal niet aan een ziekenhuis hoeven denken. Ik wordt er met de dag vrolijker van. Het was hier helemaal gezellig vandaag.

Alleen arme Floris vraagt de hele dag wanneer zijn broertjes  nu thuis komen omdat hij zo graag met ze wil spelen (bedoelt ook Edith daarmee). Als ze dan thuis komen hebben ze al zoveel sociaal contact gehad dat ze liever alleen spelen. Echt zielig voor Floris. Bron van vele kleine ergenisjes bij de kinderen onderling.

Stefan heeft gisteren de hele dag op het werk doorgebracht en kwam toch wel doodmoe thuis. Vannacht heeft hij slecht geslapen (ik ook trouwens, Myrthe was om 6.00 uur klaarwakker en schattig) en vandaag is hij thuisgebleven. Wel heeft hij hier vanalles en nogwat aan kleine klusjes gedaan, heeft boodschappen voor het eten gehaald, samen met Anne een lekkere rijsttafel gekookt en voor mij een accuschroevendraaier gekocht zodat ik Annes bureautafel verder af kan maken. (Lakken, zagen en schroeven met een baby op de arm: Uitdaging :))

Het gaat hier nu dus eigenlijk helemaal goed.

Als Stefan zo goed is, is het niet voor te stellen dat hij iets heeft. Zelf heeft hij wel regelmatig pijn op die ene plek onder in zijn buik (contact met de arts gehad, gaat tzt onderzocht worden) maar verder voelt hij zich ok. Ook voor hem raar. Hij heeft een gezonde kleur, kan echt alles weer, is alleen iets sneller moe. Het is in zo'n situatie heel gemakkelijk om te gaan denken aan een genezing. We hebben besloten om dag voor dag dankbaar te zijn als het goed gaat en iedere dag in Gods hand te leggen hoe het ook gaat. We houden hoop en dat is in de huidige situatie gemakkelijker dan toen Stefan zo ziek was, maar we blijven nadrukkelijk ook bidden (en menen het) dat Zijn wil geschiede en niet de onze. Ik geloof vast dat Hij een plan heeft. Geen idee welk. Ik verbaas me er de laatste tijd over dat we gezondheid en voorspoed altijd zo vanzelfsprekend hebben gevonden. We leven duidelijk in een wereld die niet zo goed is als die oorspronkelijk bedoeld is en dus is het veel voor de hand liggender dat dingen moeizaam gaan en pijnlijk zijn. Alles wat wel goed gaat is eigenlijk mooi meegenomen en reden om dankbaar te zijn. We zijn een heel stuk dankbaarder geworden. en vandaag vrolijk op de koop toe.

woensdag 21 augustus 2013

woensdag 21 augustus (door Stefan)

Vandaag was het een mooie dag. Lisette is met Anne schoolspullen wezen kopen; volgende week begint haar middelbare-school-periode. Anne vertelde dat ze het heel gezellig heeft gevonden.

Zelf ben ik naar het werk gegaan, om ook daadwerkelijk te werken :) Het koste me wel een paar uur alvorens ik inhoudelijk bezig kon zijn. Er waren zoveel lieve collega's die zich afvroegen hoe het met ons ging, dat ik pas in de middag aan de slag kon. Het was heerlijk om de collega's te spreken en ook om weer aan onze gezamenlijke roeping voor de Kerk gestalte te geven. Ik ben God heel dankbaar voor de laatste tijd, waarin ik alleen geplaagd wordt door wat vermoeidheid en misselijkheid, maar daarbij nog goed kan functioneren.

Gisteren las ik tijdens de eucharistieviering de eerste lezing voor, en ik moet zeggen dat ik tijdens het lezen regelmatig een brok in mijn keel kreeg. De lezing ging over Gideon die een bezoek kreeg van een engel van God. Gideon spreekt de engel vrij openhartig aan als hij zegt:  "Neem me niet kwalijk, heer: als de HEER inderdaad met ons is, waarom is ons dit alles dan overkomen? Waar zijn de wonderen waarover onze voorvaderen ons verteld hebben". Dat waren precies vragen die ik mezelf en God ook stelde. En even later stelt Gideon de engel de vraag: "Als ik genade heb gevonden in uw ogen, geef mij dan een teken dat U het bent, die met mij spreekt." Ik moet eerlijk zeggen dat toen ik vorige week maandag zo ziek in bed lag, ook heb gevraagd om een teken van zijn Aanwezigheid. Met m'n hoofd kan ik een hoop dingen begrijpen, maar als mijn lichaam niet meewerkt en mijn gevoel opstandig wordt, helpt redeneren niet meer. Ik voelde me heel verlaten en vroeg me af waar Hij nu was. Een paar dagen later begreep ik dat misschien juist in die donkere momenten mijn geloof beproefd wordt en ook gezuiverd. Het komt er dan echt op aan: geloof ik omdat het goed voelt, of vertrouw ik op Hem doorheen de bittere werkelijkheid? Het gaat natuurlijk om het laatste, maar ik moet er wel bij zeggen dat me dat niet gemakkelijk valt.

Ondertussen maken we ons een beetje zorgen om pijn aan de rechter onderzijde van mijn buik. Het is duidelijk iets aan mijn darmen, ik hoop dat daar niet nog een (primaire) tumor zit. We proberen al contact op te nemen met de specialist, maar dat is tot nu toe nog niet gelukt.


Vanavond hebben we spontaan bezoek gekregen van vrienden. Het was gezellig. 

Misschien dat ik morgen weer probeer naar het werk te gaan; er is nog een hoop te doen, dus geen tijd te verliezen...

dinsdag 20 augustus 2013

Dinsdag 20 augustus

Vandaag heeroom Robert op bezoek gehad, de broer van Stefan. Tot ieders vreugde viel Myrthe bij hem in slaap. Prettig rustig en erg Schattig.

Stefan voelde zich vandaag best ok op die ene rare plek in zijn buik na dan. Hij was opmerkelijk fit alleen vanmiddag wat meer misselijk.

Met Anne ben ik weer naar de huisarts geweest vanwege haar voet. Die deed nog steeds zeer. Deze keer was onze eigen huisarts er weer. Anne heeft een geĆÆrriteerde pees. Daarna kwam het gesprek op Stefan en zijn  gezondheid en ergens in het gesprek viel het woord: "protocol" Dat woord werkt bij mij als een rode lap op een stier. Overal in de gezondheidszorg worden tegenwoordig protocollen gevolgd. In Alkmaar, waar Stefan tot tweemaal toe met buikklachten werd opgenomen, ook. Als het protocol gevolgd is, is de redenering, is er goed gehandeld wat er ook maar het gevolg is. Ons heeft het duidelijk niet veel goeds gebracht. Toen ik met Anne van de huisarts kwam en weer thuis was, ben ik gelijk maar naar boven gegaan om in de kapel te zitten. De tranen stonden in mijn ogen. Stefan en zijn broer vroegen zich af wat er met me was. Anne legde het ze uit: "Mamma kan niet tegen het woord protocol" Ze begrepen het meteen.

Het was goed om met al mijn verwarde en boze gevoelens in de kapel te gaan zitten. Daardoor kwam het hele gebeuren van Stefans ziekte en de te late diagnose weer in en ander perspectief. In een perspectief waarmee ik er wel wat mee kan omdat het in het licht komt van de Vader die erbij was en het blijkbaar om een of andere reden heeft toegelaten. Op Hem ben ik niet boos. Ik vertrouw Hem echt. Ja ik vind serieus dat het in het ziekenhuis in Alkmaar anders had gekund maar daar schieten we niets mee op. Ik heb in de kapel gezeten, gehuild en gebeden en voelde me getroost. Ons leven is in Zijn hand. Daar is het goed. Ik zal proberen te vergeven.

Verder werd de dag wel weer gezellig. Toen ik uit de kapel kwam waren de kinderen net thuis, werd Anne opgehaald voor een nachtje logeren bij een vriendin en was het een gezellige drukte.

Vanavond toen de kinderen sliepen hebben we samen de Eucharistie hier gevierd. Echt heel bijzonder dat dat mogelijk is. Erg troostvol en indrukwekkend.
Vooral een lezing maakte veel indruk. Waarschijnlijk schrijft Stefan daar morgen iets over.

maandag 19 augustus 2013

Maandag 19 augustus

De nacht van zaterdag op zondag heb ik de helft van de tijd met Myrthe beneden gezeten. Daardoor was de zondag een zeer vermoeiende dag. Gelukkig voelde Stefan zich goed genoeg om mee naar de kerk te gaan. Dat was erg fijn. Wat een heftige lezingen deze week. Stel dat er iemand is die erg slecht heeft geslapen (:))en toch echt zijn/haar best doet om tegen de kinderen geduldig, zachtmoedig en vriendelijk te blijven wanneer ze geheel onbedoeld het bloed onder de nagels vandaan halen. Stel dat die arme persoon zo vreselijk moe is dat het -begrijpelijk- die ochtend helaas erg slecht lukte. Stel dat. Voor die iemand was dan de tweede lezing toch wel wat confronterend. Uit Hebr. 12: "Denkt aan Hem die zoveel tegenwerking van zondaars te verduren had, dat zal u helpen niet uit te vallen en de moed niet op te geven. Uw strijd tegen de zonde heeft u nog geen bloed gekost" Tja pff weg alle excuses, toch gewoon fout dus. En dan gevolgd door een preek over het goedgemutst dragen van het lijden. We troffen het. Was leerzaam maar wel wat heftig. Verder die dag gelukkig niet veel spannends gebeurd. We hebben gebeden om meer slaap en meer kracht. Zo ging het niet langer. Ik ben erg vroeg naar bed gegaan. Het gebed werd verhoord. Myrthe kwam maar 1 keer en ging toen gelijk weer slapen. Ik heb wel 2 x 4 uur gehad. Vanmorgen werd ik vanzelf wakker. Ook Stefan had een redelijke nacht.

Normaal gesproken op dit moment van de chemo (begin van de tweede week) begon Stefan flink last van bijwerkingen van de pillen te krijgen en moesten we gaan denken aan het bellen van het ziekenhuis en/of ambulance. Dat is nu gelukkig nog niet het geval. Stefan voelt zich redelijk. Wel steeds misselijk, energieloos en moe. Het vervelendste van alles is dat hij vanaf de week na de operatie een plek in zijn buik heeft die erg steekt. Het is steeds dezelfde plek. Bij iedere arts hebben we het tot nu toe aangegeven maar weer niemand lijkt te luisteren of iets te doen met wat hij hoort. Rare gewaarwording. Je denkt steeds iets belangrijks te melden maar het wordt niet opgemerkt. Zelf vermoeden we dat er een tweede tumor zit. Alleen op de ct scan de afgelopen keer was er niets te zien. We overwegen er toch nog eens over te bellen en echt duidelijk te zijn. We zijn aan de andere kant ook wel bang voor wat er misschien uit gaat komen.

Vandaag hadden Matthijs, Edith en Laurens hun eerst schooldag. Met het hele gezin zijn we ze gaan brengen. Leuk ze zo vrolijk naar school te zien vertrekken. Ze hebben het er echt naar hun zin allemaal. Voor Anne vreemd om mee te gaan. Ze heeft nog een week vakantie voor ze aan haar middelbare schooltijd begint. We proberen deze week haar kamer studieproof te maken. Ik heb vandaag een hele grote plank underlayment gekocht en die met cirkel- en decoupeerzaag bewerkt. Eerst heb ik gezellig samen met Anne een papieren mal gemaakt en die overgenomen op de plank.  Morgen de poten op maat zagen, alles in elkaar schroeven, schuren en in de beits en ze heeft een geweldig low-budget whitewash bureau op haar kamer. Dan nog wat met meubels schuiven en ze kan ertegenaan. Echt leuk zo mijn hobby weer eens doen. Ook Stefan heeft wat klusjes kunnen doen. Niet alles wat hij wil kan hij ook. Dat is wel erg verdrietig.

Nadat we de kinderen naar school hadden gebracht zijn we ook vanmorgen met de rest naar de kerk geweest (Thema van de preek was nu lichter verteerbaar gelukkig). Fijn dat dat nu zo na de vakantie ook weer kan.

zondag 18 augustus 2013

Zondag 18 augustus

Vandaag een keer geen blog. Het lukt niet we zijn te moe en we treffen voorbereidingen voor de eerste schooldag van de kinderen morgen.

zaterdag 17 augustus 2013

Zaterdag 17 augustus

Vandaag had ik mijn extra dag. De dag die ik vergeten was. Het was een behoorlijk goede dag. Stefan was vanmorgen opgewekt en voelde zich tussen aanvallen van heftige buikpijn door best redelijk.

De bruiloft waarvoor we waren uitgenodigd durfden we helaas niet aan. Te ver rijden. Voor het lieve echtpaar veel zegen en van harte gefeliciteerd ook beide ouders die we kennen. Gelukkig konden we wel vanmiddag alsnog iets met de kinderen ondernemen. Het was gezellig zo de vakantie af te sluiten. De kinderen hebben genoten. Ik was wel doodmoe (oorzaak Myrthe) en Stefan werd vanzelf weer doodmoe dus het was wel op ons tandvlees. Toch zijn we erg dankbaar dat dit mogelijk was.




De belangrijkste weg die we de laatste tijd hebben afgelegd is die met God. Steeds dieper en moeilijker te beschrijven wordt ons "ja" tegen wat Hij ook van plan is. Steeds groter het vertrouwen dat Hij, onze Vader zal doen wat uiteindelijk goed voor ons is. Nog steeds geloven we vast dat ook volledige genezing in Zijn plan kan liggen. We hopen erop en bidden ervoor maar het is minder wanhopig geworden. Er is wat meer acceptatie gekomen van "whatever" er zijn zal. Dat is ook makkelijker nu Stefan niet doodziek op bed ligt. Dat maakt het echt anders. Er is even meer levensvreugde. Stefan en ik werken weer wat. We kunnen weer wat met de kinderen doen.

Toch is er steeds ook echt opstandigheid en boosheid in mij. Kan denk ik ook niet anders. Het is zo zuur om om je heen opa's met kleinkinderen te zien die meer kunnen met hun kleinkinderen dan Stefan met zijn eigen kinderen. Zo zuur als Floris vraagt: "Pappa kom je mee naar de glijbaan? Het is een hele grote" en Stefan zit volkomen moe op een bankje en moet met tranen in zijn ogen zeggen dat het niet gaat.

Wat betreft mijzelf: Ik had zoveel kleine dromen. We fietsten bijvoorbeeld zo graag vroeger. Hele tochten. Nu was dat al tijden niet mogelijk. Teveel kleine kinderen. Als ik een ouder stel samen zag fietsen, droomde ik altijd dat wij dat later ook weer zouden gaan doen. Ik dacht: "Onze tijd komt nog wel". Ik moest huilen toen ik vandaag zo'n echtpaar zag fietsen. Ik heb gebeden: "Heer Uw wil geschiede". Dat deed echt pijn.
Af en toe wordt ik boos en verdrietig dat ik niet de kleinste droom kan houden. Dat ik helemaal niets meer kan verwachten en dat niets meer zeker lijkt. Alles wat we plannen doen we onder voorbehoud. Alles wat we toezeggen idem. Ik weet niet of we kerstmis samen zullen vieren. Ik kan me geen idee vormen van onze vakantie volgend jaar. Ik kan me nergens verder dan een week van nu een voorstelling van maken. Ik ben iemand zonder toekomst. Ik weet dat  mijn dromen een schijnzekerheid gaven. Dat is nu wel duidelijk, maar een schijnzekerheid is soms wel prettig. Het voelt als een echte zekerheid.

We weten niet wat er in Gods wil is. Eigenlijk wisten we dat nooit. Nu is dat alleen duidelijker. We hebben altijd gebeden: "Uw wil geschiede en doe met mij wat U wilt" en we meenden het altijd al, maar nu beginnen we een flauw besef te krijgen wat het betekent. Het is de volledige gave van jezelf aan God. Het is het enige mogelijke antwoord op Zijn liefde. Hij gaf zich aan mij en ik mij aan Hem. Het is leven waarvoor we bedoeld zijn. geeft een diepere eenheid met de Heer en dat is echt heel bijzonder en mooi. Het kost alles, echt alles. Bijna elk eigen klein plannetje en iedere droom en dat is wel moeilijk. De schijn is ervan af in ieder geval.
Zoals ik al eerder schreef:  We vertrouwen wel op de Heer. Ik weet dat Hij mijn geluk op het oog heeft en dat van Stefan en dat van mijn kinderen. Ik weet dat Hij een plan heeft. Ik weet dat dit alles ergens goed voor is en dat alles goed komt. We kijken er verlangend naar uit. biddend en zoekend naar troost en kracht gedurende het pijnlijke leerzame proces.

Graag ook uw gebed.


vrijdag 16 augustus 2013

Vrijdag 16 augustus

Ik loop vandaag de hele dag met het idee rond dat het zaterdag is. Ik heb de boodschappen voor de zondag en de eerste schooldag van de kinderen al gedaan maar ben helemaal de zaterdag vergeten. Voor de zekerheid heb ik Stefan en de kinderen maar gevraagd me morgen tegen te houden als ik om 10.00 uur naar de kerk wil. Die is er niet op zaterdag dus....

Misschien komt dit omdat ik weer zo doodmoe mag zijn. Nu Myrthe flesjes drinkt en fruit en liga eet, heeft ze meer last van haar buik. Om 5.00 uur vanmorgen was het voor haar (en dus voor mij) al weer dag. Zucht. Toen zij om 7.30 weer lekker in slaap was gevallen (het was haar blijkbaar toch wat te vroeg) werden net Laurens en Floris wakker.

Ook Stefan heeft een waardeloze nacht gehad. Echt veel buikpijn. Gisteren had hij een vrijwel pijnloze dag maar vannacht was het helemaal fout. Vandaag was hij daardoor erg moe, misselijker dan gisteren en helaas hield de buikpijn behoorlijk aan.Lastig dat het allemaal zo slecht voorspelbaar is. Hij kan  moeilijk iets plannen. Vooral voor hem vervelend dat hij zon last had.

Ik heb vanmorgen Anne bij de orthodontist afgezet en twee uurtjes later heeft Stefan haar er weer opgehaald (dat lukte dan weer wel). Met zijn allen hebben we haar bij thuiskomst buiten opgewacht. Wat is ze mooi geworden zo zonder beugel. Echt weer even wennen.

Vanmiddag bezoek gehad. Hadden we erg naar uitgekeken. Helaas moest ik ook met Anne naar een vervangende huisarts omdat ze erg veel last had van haar voet die ze een week geleden verzwikt had. Het begon allemaal erg op een botscheurtje te lijken. We moesten een foto laten maken schrik. We zaten al grapjes te maken. Beugel eruit en dan een gipsenbeen voor de eerste middelbare schoolweek Ohhhh. Gelukkig voor haar (en ons) konden we weer gewoon naar huis. Niet gebroken. Waarom ze dan wel zon pijn had wist niemand. Maar weer afwachten.

Wat ik wat jammer vond, is dat de vervangende arts over onze thuissituatie begon. Ik bedoel... Ik kwam voor Annes voet. Nergens anders voor. Hij zei dat we nogal een situatie thuis hadden. Dat kon ik niet ontkennen maar ik had niet zoveel zin in een gesprek hierover. Hij vroeg of alles wel goed ging en of we wel hulp hadden en zei weer dat het nogal een situatie was. Ik kende hem niet. Wel heel aardig bedoeld maar toch lastig dat je er zo overal steeds aan wordt herinnerd. Soms wil je gewoon, alleen even, een gewoon probleem hebben, zoals een potentieel gebroken voet :)

Morgen zaterdag dus (ik probeer het te onthouden), dan zondag en dan de kinderen (behalve Anne) weer voor het eerst dit seizoen naar school.
Nu even fijn de kapel in en dan naar bed. Proberen zoveel mogelijk uur te pakken.

donderdag 15 augustus 2013

Donderdag 15 augustus

Het lied dat we gisteren op de blog zetten hebben we vandaag wel 10 x afgespeeld. Echt heel mooi. Het is ook echt zoals we nu onze situatie ervaren.

Af en toe sputteren we nog flink tegen, zijn het er niet mee eens en vinden we het te zwaar. Steeds komen we toch weer bij onze Heer uit, en blijkt, dat door het dal heen, ons vertrouwen weer versterkt mocht worden. We ontvangen vaak troostende bijbelteksten, ervaren echt dat God dicht bij ons is, krijgen mooie kaartjes en bemoedigende mailtjes net als we ze echt even nodig hebben, ervaren de  leiding van God door de begeleiding die we mogen ontvangen, door goede gesprekken met mensen om ons heen en we mogen zien dat ook onze kinderen steeds meer op de Heer gaan leunen.

Het lukt niet alleen steeds beter om "Uw wil geschiede" te zeggen, wat eerst echt niet hardop ging, maar we menen het nu ook steeds meer. Het verandert zelfs in een "Ik wil U dienen, doe met mij wat U wilt" en zelfs dat menen we. Daarnaast blijven we hopen op een wonder. We vertrouwen erop dat dat ook zal gebeuren wanneer dat in Zijn wil ligt. Stefans rugpijn is nog steeds weg, wat hem veel mobieler heeft gemaakt. We zijn superdankbaar en erg onder de indruk dat er zoveel mensen dagelijks voor ons bidden. Ik denk niet dat we deze situatie anders zo het hoofd hadden kunnen bieden.

Stefan is weer wat meer opgeknapt vandaag. Hij kon vanavond naar de kerk en heeft geen middagslaapje gedaan. De zus van Stefan was er de hele dag. Veel gepraat. Erg gezellig.

Vanavond waren de kinderen er ineens weer. Ze hebben het echt geweldig gehad. Zoveel dank aan de twee gezinnen die ze hebben meegenomen  en aan de lieve mensen die ze hebben gebracht en gehaald.
De kinderen vertelden honderduit over het zwembad, een speeltuin met een hoge glijbaan, knutselen, kikkers vangen en ik weet niet meer wat allemaal. Helemaal opgewonden en blij. Toen Stefan uit de kerk kwam waren ze al omgekleed. Hij heeft ze nog een geweldig verhaaltje kunnen vertellen en ze zijn doodmoe hun bedjes ingedoken.

Morgen vrijdag, de laatste vakantiedag alweer. Ik zag er zo tegenop maar het is zo goed verlopen. Ik ben blij dat Stefan er nog is. Ik ben ook blij dat we steeds meer leren weer wat vreugde te ervaren. Medisch gezien nog steeds geen idee. We blijven bidden om wijsheid.

Morgen spannend Anne's beugel mag eruit.

woensdag 14 augustus 2013

Woensdag 14 Augustus

Vandaag een korte blog. Er is niet zoveel te vertellen gelukkig.
Vanmorgen ben ik met Froukje en Myrthe naar de kerk geweest. Stefan was te ziek helaas.

Het is voor ons fijn, nu de kinderen gezellig op kamp zijn, om wat tot rust te komen. Alleen Myrthe was thuis en die is bovendien de hele middag met Froukje meegeweest. Myrthe drinkt zonder probleem flesjes knabbelt op een ligakoekje en begint fruit op een lepeltje erg interessant te vinden. Vandaag peer gehad.

Ik heb na de kerk samen met Froukje gezellig wat huishouden gedaan. We kunnen weer naar buiten kijken. De ramen zijn schoon. Verder hebben Stefan en ik een werkoverleg gehad (vreemd zo thuis), hebben we fijn de tijd gehad om in de kapel te zitten, Stefan heeft een hoop geslapen en ik heb me wat door statistieken voor het werk heengeworsteld. Ik vind het heel prettig om wat te werken.

Wat we met de medische situatie rondom Stefan moeten is ons nog steeds niet duidelijk. Hij lijkt stiekem toch iets beter tegen de chemo te kunnen dan de vorige keer. De noodsituatie van afgelopen zondag was blijkbaar loos alarm. Hij is nog wel erg misselijk en heeft buikpijn. Stefan kan niet de deur uit maar hij is al wel wat meer uur per dag op. De crux zat m de laatste twee keer in de bijwerking van de pillen in de tweede week na de aanvang van de chemo. We wachten dus nog even af met het trekken van definitieve conclusies. We bidden ervoor.

Gisteren al, maar toen schreef Stefan de blog, heb ik me erg laten troosten door muziek die ik graag wil delen. De tekst samen met de beelden van youtube waren echt heel mooi. Hier de link: http://www.youtube.com/watch?v=tPPkNMEioaY

Vanavond zijn vrienden op bezoek geweest. Het was erg gezellig we hebben nog hard om wat galgehumor kunnen lachen.

Morgen krijgen we familiebezoek en morgenmiddag komen de kinderen weer thuis. Leuk. We hebben ze gemist.




dinsdag 13 augustus 2013

Dinsdag 13 augustus (door Stefan)

Vandaag was ik in staat weer het een en ander te doen. Mijn lichaam heeft belachelijk veel slaap nodig. Telkens als ik wakker word grijpt de realiteit van het leven - en de (waarschijnlijk) komende dood - me naar de keel. Ik probeer het telkens aan God te geven, de ene keer lukt dat beter dan de andere. Vanochtend had ik er wat meer moeite mee. Omdat ik me ziek voel, kan ik de gedachten ook niet gemakkelijk van me afgooien. De kinderen, mijn lieve vrouw... Mijn schietgebeden beperken zich tot "zoals U het wilt, als U het wilt".

Hoewel ik me niet zo goed voelde, hebben we besloten weer wat te werken. We leven niet voor onszelf, maar voor de ander. Ik merk dat dat ons allebei heel goed doet. Ons op de ander richten in projecten binnen de Kerk is een verademing. Ik moest denken aan Pater Damiaan die - zelfs toen hij ziek werd - zich bleef inzetten voor de mensen met lepra. We hopen het nog lang vol te houden, samen werken voor de Kerk. Ik moet wel eerlijk zeggen dat het niet eenvoudig is om misselijk en met buikkramp achter een laptop te zitten, maar het geeft meer voldoening dan in bed liggen.

We hebben in onze colleges Theologie van het Lichaam vaak gesproken over mensen die er voor kiezen niet te huwen voor het Koninkrijk van God. Steeds meer begin ik de diepgang ervan in te zien. In gesprekken met sommigen van hen merken we dat zij bereid zijn hun leven te geven, omdat hun leven in zekere zin al gegeven is.
In onze huidige situatie komen dat soort gesprekken natuurlijk gemakkelijker naar boven. Misschien is het voor hen ook "eenvoudiger" omdat zij geen zorg hebben voor een echtgeno(o)t(e) of voor kinderen, maar dat weet ik niet zeker.

Lisette:
Heerlijk om samen te werken. Ieder aan iets anders maar wel naast elkaar aan de keukentafel. Samen overleggen en dan ieder weer verder werken. Ik ben dankbaar dat dit vandaag mogelijk was. Ik heb diep bewondering voor Stefan. Hij had echt pijn. Het was hem aan te zien dat het geheel op wilskracht, overtuiging en geloof was.
De twee dingen die we in het leven verlangen is voor onze kinderen te kunnen zorgen en voor onze Heer te kunnen werken. De kinderen maken het goed, hoorden we. Ze hebben een geweldig kamp. Zoveel dank aan degenen die ze hebben meegenomen, en wij hebben ons werk kunnen doen.Vanavond kwam nog onverwachts een vriendin met gitaar. Heerlijk samen gezongen. Fijn.
Ik ben benieuwd wat morgen brengt.

maandag 12 augustus 2013

Maandag 12 augustus

Schatten van mensen zijn vanmorgen gekomen en hebben voor ons in huis geholpen. Ik was er lichamelijk helemaal doorheen. Voelde me zwak en duizelig. Dat lijk ik zo af en toe te hebben. Ik was blij dat ze er waren. Ik kon even naar bed. Geslapen heb ik niet. Stefan was ziek en erg verdrietig. We hebben samen gebeden en ik heb wel wat uitgerust. Later, na wat eten en een kop koffie ging het me al beter.

Matthijs, Edith, Laurens en Floris zijn rond 13.00 uur opgehaald om mee op "kamp" te gaan. We zullen ze ongelofelijk missen en ik weet dat sommigen ook ons erg zullen missen maar voor hen is het beter om niet thuis te zijn. Hier is het "stil zijn" en "rustig doen". Geen leven voor een gezellige bende blije kids. Het doet ons verdriet dat ze hun blijdschap elders moeten zoeken. We waren liever een blij gezin geweest maar zijn zo dankbaar dat anderen hen dat nu in onze plaats geven.

Vanmiddag was het rustig in huis. Daardoor had ik tijd om wat dingen te regelen. Ik ben met Myrthe even naar de supermarkt gefietst. Zij in de draagdoek. Haar eerste fietstochtje, ze keek haar oogjes uit. We hebben fruitpotjes gekocht en liga. Ik heb toch moeten besluiten haar zo langzaamaan van de borstvoeding af te halen. Het lukt me niet meer. Het doet me wel verdriet ons laatste kindje van de borstvoeding af te helpen. Ik hoop dat dat bij haar beter verloopt dan destijds bij Laurens. Nadat  ik bij hem had besloten te stoppen (Hij wilde nog graag verder maar ik was in verwachting van Floris) heeft hij vele longontstekingen gehad en enkele ziekenhuisopnames in een jaar tijd. Ik was zo bang dat hij zijn derde levensjaar niet zou halen. Na het verwijderen van een enorme ontstoken neusamandel is het toen gelukkig beter gegaan. Graag uw gebed voor dit praktische punt.

Stefan was vandaag ronduit beroerd. Hij heeft zo goed als de hele dag in bed doorgebracht. Ik heb de behandelend arts gemaild en gevraagd ons te bellen. Ik denk niet dat hij doorhad hoe ziek Stefan van de chemo's wordt. Toen ik hem vertelde dat we zelfs overwogen met de behandeling te stoppen leek het door te dringen. Dit is geen levenskwaliteit zo. Ik heb de arts gevraagd wat nu het doel van de behandeling was. Dat was inderdaad: "rond de twee jaar leven" in plaats van 5-6 maanden. Twee jaar zo lijden, zo maakte ik duidelijk, is geen optie. We gaan nu kijken naar alternatieven. Toen Stefan hoorde  van de "twee jaar" fleurde hij een beetje op. Ik hoorde hem blij tegen Myrthe zeggen: "Twee jaar ! dan zie ik je misschien nog lopen"

"O mijn God wat hebben we een wonder nodig! maar Uw wil geschiede. Ik vertrouw op U" .

Vanavond kwam Anne thuis. Gezellig. Morgenochtend gaat ze weer maar vanavond is ze hier. We hebben gezellig een film gekeken en Stefan is nu al een aardig poosje op. Hij zit nu een tweede film met haar te kijken. Ik denk niet dat hij dat volhoudt tot het eind. Ik zie hem zich ziek voelen. Myrthe slaapt al. Ik denk dat we niet laat volgen.  

zondag 11 augustus 2013

Zondag 11 augustus

Stefan was vanmorgen niet lekker. Misselijk en behoorlijk buikpijn gehad vannacht. Algehele malaise en er was een afwijkend iets aan zijn stoelgang wat echt een zorgpunt werd.
Ik ben alleen met de kinderen naar de kerk geweest. Normaal gesproken red ik dat wel maar vandaag was ik doodmoe. Halverwege was Floris een keer naar de wc geweest, en wilde nog twee keer, wasook  Edith geweest, ging Laurens, had Myrthe twee keer gespuugd, Edith een speeltje laten vallen en had het hele stel voortdurend zitten wiebelen. Ik zag geen mogelijkheid meer en gun mijn medeparochianen een viering die ze kunnen volgen, dus zijn we gegaan. Gelukkig is er over twee weken weer crĆØche en kindernevendienst.

Vanmiddag was Stefan echt niet goed. We hebben het ziekenhuis gebeld en moesten weer naar de spoedeisende hulp komen. Weer een lieverd gevonden die de kinderen op kwam halen. Voordat we gingen zijn Stefan en ik eerst even samen naar de kapel gegaan. Gebeden. Heer luister naar ons, doe alstUblieft iets. Voor Myrthe hadden we even geen oppas dus die ging mee. Het werd een wat gespannen reis. "Wat zou er nu weer aan de hand zijn?" Bovendien had Myrthe ergens last van en huilde de halve tijd.
In het ziekenhuis vergeleken ze Stefans HB met die van twee weken geleden en concludeerden dat die nog het zelfde was en dat er dus geen bloedverlies was. Dat terwijl de waarde steeds wat aan het stijgen was, dus hoezo deze conclusie? Misschien is zijn HB in de tussentijd wel van 6 naar 7,5 en weer naar 6 gegaan?  Niet erg gerustgesteld zijn we maar weer naar huis gegaan.
Steeds blijkt dat Stefan gewoon niet tegen die akelige pillen kan. Ze maken hem langzaam stuk. Hij krijgt er gillende buikpijn van. De vorige keer begon dat de tweede week, nu na twee-eneenhalve week pilpauze begint het toch al na 3 dagen! Juist die pillen schijnen de basis van de behandeling te zijn. In ons geval bovendien een behandeling zonder echt perspectief. Ik vind het moeilijk. De artsen stellen een behandeling voor. Die kan natuurlijk bijwerkingen hebben maar je hebt hoop dat het iets doet dus zeg je ja. Nu kan het per persoon verschillen wat de bijwerkingen zijn maar in Stefans geval zijn ze flink heftig. Wanneer je stopt met de behandeling heb je het gevoel dat je opgeeft en niet hard genoeg vecht om zo lang mogelijk bij je gezin te blijven maar als je doorbehandelt ben je alle tijd doodziek en moet je om de haverklap alle kinderen onderbrengen om weer met een of andere complicatie naar de spoedeisende hulp te rennen. Ze stellen met het idee van behandeling dat er hoop is. Eigenlijk is dat niet zo. Medisch gezien is dit zo, hopeloos. Volkomen verdrietig en zinloos. We hebben het gevoel klem te zitten. Hoe lang zou Stefan nog hebben wanneer we stoppen met deze ziekmakende behandeling? Dat weet niemand. Hoe veel lijdt hij nog als hij wel doorgaat? Of zal hij zo een keer aan de behandeling sterven? Ook dat weet niemand. Morgen misschien de arts bellen. Hem vragen of er een alternatief is. We hebben tot noch toe de indruk dat dat niet zo is.

Graag uw gebed. We weten het echt niet meer.

zaterdag 10 augustus 2013

Zaterdag 10 augustus

Zaterdag is het vandaag dus. Anne is uit logeren, de andere kinderen waren thuis. Vanmorgen stond een verjaardagsbezoek aan een buurmeisje op het programma. Floris begon thuis al enthousiast te zingen. Hij had de tekst van "lang zal ze leven" niet helemaal helder en zong uit volle borst "lang overleden". Mmmm even ingelicht over de juiste tekst voordat we gingen. 
 Stefan voelt zich tot nu toe verbazend goed. Vlak na het infuus werd zijn huid geel/grijs, maar hij voelde zich verder best goed. Vanmorgen was zijn kleur weer gewoon gezond. Helaas werd hij in de loop van de dag wat misselijker. Hopelijk zet dat niet door. Tot nu toe heeft Stefan geen enkele anti-misselijkheids of pijnmedicatie nodig gehad. 

Stefan en ik hadden het er laatst over. Onze Heer had ons geloof niet meer op de proef kunnen stellen dan nu. We hebben veel meegemaakt en altijd ons vertrouwen op Hem gesteld. Nooit was dat tevergeefs. Maar nu vraagt Hij meer dan ooit om Hem blind te volgen. Stekeblind dan wel te verstaan.
Toen we nadachten om in Rome te gaan studeren konden we ja of nee zeggen en wisten we waartegen. Nu kunnen we alleen maar Ja zeggen en geen idee waarheen de reis zal voeren. Ik heb daar van nature wat moeite mee. Ik weet graag vooraf wat er gebeuren gaat en waarom. Voortdurend brak ik mijn hoofd over het hoe, waarom en waarheen dit leiden zou.
De laatste dagen was ik erg moe en was ik onze situatie beu. Ik vroeg me af hoe dat met mij en Hem zat in mijn leven. Ik kreeg zin om op te schrijven welke plaats de Heer door mijn leven heen heeft gehad. Al schrijvend werd ik eerlijk gezegd een stuk vrolijker en dankbaarder. Ik kwam vele momenten tegen dat Hij mij te hulp is gekomen of gewoon dichtbij me was. Soms heel dichtbij. Ook waren er tijden dat het me erg slecht ging en ik me ook erg alleen voelde. Achteraf gezien was dat steeds wanneer ik tijdelijk, uit onwetendheid, een andere route had genomen. Een weg waarop Hij echt niet met me mee kon. Wanneer dat gebeurd was en ik het door kreeg, mocht ik steeds ontdekken dat Hij me had gezocht om me te vergeven, weer te troosten en mijn wonden te verbinden. Altijd is Hij trouw gebleven en hoeveel tegenwerpingen en bedenkingen ik ook ooit had, altijd bleek Zijn route achteraf toch de beste. Eigenlijk reden genoeg om ook nu te vertrouwen dat, dat wat zal zijn, goed is.

Ik ben moe en ben onze situatie beu. Ik denk dat Hij het wel begrijpt. Ik bid er, net als Stefan, maar even niet meer voor. Ik kom wel bij Hem. Ik bid voor de mensen die ik het beloofd heb en ik dank Hem omdat Hij er altijd is geweest. Ik laat me even vallen in Zijn armen en probeer wat te rusten. Zo moe.

vrijdag 9 augustus 2013

Vrijdag 9 augustus (door Stefan)

Ik had niet gedacht dat ik vandaag in staat zou zijn de blog te schrijven. Mijn kleur in mijn gezicht is dan weliswaar grijzer en geler geworden, maar veel klachten heb ik verder niet. Ik hoop dat het zo blijft, het kan zijn dat de bijwerkingen na een paar dagen erger worden. Maar omdat ik er echt tegenop zag ben ik dankbaar.

Verder hebben we vandaag veel liefde mogen ervaren van mensen die op onze kinderen wilden passen, ons avondeten hebben bezorgd (was lekker, andijvie-ovenschotel), ons huis hebben gepoetst of gezellig langskwamen. Ik heb stiekem nog op de praatstoel kunnen zitten om interessante onderwerpen uit de medische ethiek te bespreken. Het doet me weer verlangen naar mijn neven-functie als docent medische ethiek. Wie weet... als God het wil. Lisette en ik zien er ook naar uit weer eens te spreken over de Theologie van het Lichaam. We hebben een uitnodiging gehad, en stiekem hoop ik dat we daar gewoon kunnen spreken. Als het aan mij ligt zou ik liever als zieke voor de Kerk werken, dan dat ik "alvast in bed ga liggen".

Lisette voelt zich de laatste dagen wat uitgeput. Myrthe komt nog regelmatig 's nachts en bijslapen kan ze maar af-en-toe. Vanavond zei ze me dat ze niet alleen moe was, maar ook buik- en rugpijn had. Ze had paracetamol genomen en gaat zo wat vroeger naar bed. Ik kon me goed inleven... We dragen ons lijden samen op.

Op sommige momenten ervaren we het als moeilijk om te bidden. God weet wel wat we het liefst willen, en we kregen dan ook de tip daar niet telkens voor te bidden. Het geeft ons de vrijheid om - wetende dat God onze situatie kent en meelijdt - gewoon stil te zijn bij Hem. We weten ons gedragen door het gebed van veel anderen, die (hopelijk) wel wat explicieter zijn.





donderdag 8 augustus 2013

Donderdag 8 augustus

De laatste dag is voorbij. Ik vind zelf ook dat dat wel behoorlijk dramatisch klinkt. Maar eerlijk gezegd: Zo voelt het. Morgen begint de chemo. De kinderen worden weer verdeeld en zullen het bij anderen goed hebben. De twee jongste jongetjes heb ik net uit logeren gebracht en Anne, Matthijs en Edith worden morgenochtend opgehaald. Voor het eerst zal ook Myrthe niet meegaan naar het ziekenhuis. Ze wordt ook morgenochtend voor een dagje opgehaald. Misschien drinkt ze wel haar flesje wanneer ze voldoende honger heeft.
Anne zal morgenavond uit logeren gaan tot maandagavond en dan dinsdagochtend weer vertrekken tot vrijdag. De anderen komen morgenmiddag weer thuis. Twee gezinnen gaan met elkaar een kamp voor hun eigen kinderen en die van ons houden. Van maandag tot donderdag zijn Matthijs, Edith, Laurens en Floris met hen mee. De hele komende week zullen de oudste 5 kinderen dus weg zijn. Ze zullen het goed naar hun zin hebben verwacht ik.

Hoe onze week eruit ziet is zeer onzeker. Zoals ik Stefan de vorige keer mee terug uit het ziekenhuis kreeg hoop ik niet weer mee te maken. De pijn die hij later, vermoedelijk door de bijwerking van de pillen kreeg, hoopt hij niet weer te krijgen. We bidden dat het beter zal gaan. We bidden en hopen dat Stefan de chemo beter zal verdragen en dat het ergens goed voor zal zijn dat hij ze Ć¼berhaupt krijgt.

Onze hoop is alleen op onze Heer

Graag ook uw gebed 

woensdag 7 augustus 2013

Woensdag 7 augustus

Ik heb uit mogen slapen vanmorgen! Stefan kwam me om 9.15 wekken met de mededeling dat het ontbijt klaarstond. Wat voelde ik me verwend. Heerlijk. Stefan is met Anne naar de orthodontist geweest. Ze moest "happen" volgende week gaat haar beugel eruit. Ze begint dus binnenkort beugelvrij aan de middelbare school. Daarna kwam de pastoor op bezoek. Voor Stefan was het vroeg opstaan (7.00 uur) en een drukke ochtend. Vanmiddag was hij op. Ik ben met de kinderen naar een fastfoodketen geweest waar ze een binnenklimspeeltuin hebben en goedkope ijsjes. We zijn er uren geweest. Stefan is thuis gebleven. Heeft geslapen en een sigaartje gerookt en heeft een hele poos in de kapel gebeden.

Vanavond is een erg lang gekoesterde droom in vervulling gegaan. We zijn samen, dat is dus echt met zijn tweetjes, zonder Myrthe, uit wezen eten. Een lieverd paste op de oudste 5 en Froukje heeft zich over een protesterende Myrthe ontfermd.

Het was erg gezellig. Ook wel wat droevig. We hebben elkaar zo, zo lief en het is zo ontzettend goed om samen te zijn, herinneringen op te halen en elkaar gewoon in de ogen te kijken en te praten. Moeilijk dat we, zoals het er nu uitziet, niet samen oud zullen worden. Stefan noemde dit etentje gekscherend ons "galgemaal". Zou best kunnen. We weten het niet.  Het is goed dat we deze week hebben genomen. Het zou niet proportioneel zijn geweest om afgelopen week de chemo te doen terwijl hij zich zo goed voelde. Nu lijkt Stefan toch wat achteruit te gaan zo langzaamaan. Meer buikpijn en steeds iets misselijker en iets meer moe.

We zien op tegen vrijdag. Stefan tegen de pijn na het infuus, de misselijkheid, het pillen slikken met heftige bijwerkingen en de zwakte. Ik tegen het zien lijden van Stefan, de machteloosheid, het verscheurd worden tussen aan de ene kant bij de kinderen willen zijn en aan de andere kant steeds bij Stefan willen zijn (die mij dan ook zo graag continu bij zich heeft). Ook is er bij mij de angst dat ik niet op tijd in zal grijpen door 112 te bellen of het ziekenhuis wanneer dat nodig mocht zijn. Daarbij de doorlopende stress om steeds in staat van paraatheid te moeten zijn om stappen te ondernemen wanneer er zich een rare complicatie voordoet. Steeds kijken: " ademt hij nog?" Gelukkig is het nog niet zover en hebben we nog 1 dag.....

Stefan en ik hebben beiden vandaag in de kapel ons leven weer bij onze Heer neergelegd. Bij Hem zijn we veilig hoe dan ook. Hij zal kracht en steun geven wanneer dat nodig mocht zijn en wijsheid en inzicht en alles zal weer goed komen volgens Zijn plan! Neemt niet weg dat we er toch tegenop zien. Het blijft lijden.
Dubbel: Echt wel vertrouwen hebben en toch angstig zijn. Geen kwaad vrezen maar erg blij zijn met vertroosting. 

Psalm 23 ,4
Al ga ik door een donker dal van diepe duisternis
Ik vrees geen kwaad want Gij zijt bij mij
Uw stok en Uw staf vertroosten mij.....

Gelukkig hebben we nog 1 dag!

dinsdag 6 augustus 2013

Dinsdag 6 augustus

Al veel geschreven over Myrthe
 in de draagdoek. Hier is ze dan.
Het lukte ook vandaag om vakantie te nemen van onze situatie. Voor de kinderen is het zo heerlijk normaal en voor ons ook. We tellen wat angstvallig af naar de vrijdag wanneer de nieuwe chemo start. Vandaag dinsdag, we hebben dus nog twee dagen. We proberen heel hard daar niet aan te denken. Stefan is vergeleken met de afgelopen maanden erg fit. Hij heeft nog wel her en der wat pijn en ongemak maar het is niet te vergelijken met twee weken geleden of zelfs niet met zijn vorige pilvrije periode. We zijn heel dankbaar voor deze mooie tijd. We hebben het goede advies gehad om te bidden dat de bijwerkingen van de chemo deze keer licht zullen zijn. Graag vragen we uw gebed ook hiervoor.



Een gezellige dag dus vandaag. Lekker langzaam
begonnen. Tegen de middag zijn we naar een vlindertuin geweest. Geweldige mooie vlinders bewonderd en enorme rupsen. Daarna hebben we een supermarkt gevonden en zijn we in een weiland gaan picknicken. Eerlijk gezegd doen we allemaal dingen die Stefan normaal alleen met de kinderen deed wanneer ik zwanger was en/of te moe. Nu ben ik met Myrthe daar ook bij. Langs de kant van een drukke weg parkeren en over droogstaande slootjes heenklimmen om midden in een weiland (waarvan we niet zeker weten dat er geen raar beest graast) te gaan picknicken, is niet echt mijn idee van vakantie. Wel geweldig om te zien dat Stefan en de kinderen zo enorm van dit soort malligheid genieten. Als dan de vraag van Anne en Matthijs komt of ze in de grote boom die daar langs het water staat mogen klimmen, brul ik "nee"en roept Stefan tegelijkertijd: "natuurlijk". Tja ok dan maar. Voor mij even wennen maar wel erg leuk. Voor de kinderen geweldig en Stefan, die is helemaal heerlijk pappa!


maandag 5 augustus 2013

Maandag 5 augustus

Gisterenavond heerste hier een beetje een grafstemming. Mmm toepasselijk uitgedrukt al zeg ik het zelf :) We waren allebei erg verdrietig. Normaal gesproken is de een verdrietiger dan de ander en dan kan je elkaar opbeuren. Dat ging dus niet. We waren moe en het strand heeft zoveel mooie herinneringen aan toen we nog van niets wisten. We hebben het gevoel medisch gezien volkomen klem te zitten en hadden de indruk dat God toch wel erg veel van ons vraagt. Het voelde als "boven onze kracht"..

Ik ben vanmorgen met een paar kinderen naar de kerk geweest en was ook daar nog steeds erg verdrietig. Ik besloot het thuis zo gezellig mogelijk te maken. De kinderen waren erg lief aan het spelen en ik heb voor ontbijt pannenkoeken gebakken. Dat werd zeer gewaardeerd. Ik werd er zelf ook weer wat vrolijker van. Later zijn we naar Amsterdam geweest. Stefan en ik hadden in de stad een afspraak en dat gesprek heeft ons beiden erg goed gedaan. We konden onze vragen kwijt, verdriet delen en ontvingen wijze raad, vergeving en weer opnieuw gelovig perspectief. We zijn zo dankbaar voor deze mogelijkheid. De kinderen konden intussen spelen.

Later zijn we de stad in geweest. Het lukte vanmiddag, na ons gesprek om even vakantie van onze problemen te nemen. Ons 8-koppige gezin trekt al veel bekijks, maar Myrthe op mijn buik was zelfs voor Amsterdamse begrippen een trekpleister. Op een gegeven moment stond ik op de rest te wachten (Kinderen waren met Stefan samen een of ander hek aan het beklimmen, heerlijk "normaal" voor ons doen) toen ik min of meer werd omsingeld door een groep toeristen uit ver weg die maar naar de "lachende grote blauwe ogen" boven de draagdoek uit bleven wijzen en kijken. Zo schattig en zo lief. Ik was blij toen onze horde uitgeklommen was en we verder konden. Vervolgens had iedereen honger en dorst. De plaatselijke supermarkt bood soelaas. Even later zaten we met z'n allen, midden in de stad, op een trap, tussen anderen die ook trek hadden, onze heerlijke gekochte hapjes op te eten. Echt gezellig.
We sloten af met een wandelingetje door een overdekt winkelcentrum waar Floris een groep beschermengelen overspannen heeft gejaagd en zijn ouders, broers en zussen een hartverzakking heeft bezorgd. We liepen op de eerste verdieping  (8 meter hoog), Ik tel regelmatig tot zes en concludeer:  "ja ze zijn er allemaal nog" maar toen kwam ik maar tot "5" oei. Wie mist? Floris! "Floris waar ben je?" Stefan zag hem het eerst. Helemaal aan de andere kant van de hal op de balustrade balancerend......Wat kan Stefan hard rennen. Wat ben ik blij dat hij zich zo fit voelt! Ik keek intussen hard biddend de hele andere kant uit. Stefan riep en van schrik sprong Floris ervan af ...aan de goede kant. Zucht.

Dankbaar gingen we met ons achten (!) weer huiswaarts.
Het was een fijne normale dag :). We danken God voor alle genaden van deze dag en voor alles wat niet verkeerd afliep.


zondag 4 augustus 2013

Zondag 4 augustus (door Stefan)

Een mooie en tegelijk moeilijke dag. Vanochtend na de kerk hebben we vrienden ontvangen, dat was gezellig. Vanmiddag zijn we naar het strand geweest. We hebben heerlijk in het zeewater gezwommen en de golven getrotseerd. Daarna hebben we wat gegeten in een strandtent.
Ik merk dat ikzelf continu schietgebedjes doe, soms met tranen in de ogen. Ik probeer elk moment Hem te blijven vertrouwen, al valt dat soms zwaar. Wijzelf en de twee oudsten verlangen soms sterk naar toen er nog niets aan de hand was. Het is hartverscheurend als de kinderen 's avonds huilend naar beneden komen. Ik zou ze zo graag willen zeggen dat alles weer goed is, net als een half jaartje terug.

Toch zijn we dankbaar voor de dagen die we nu krijgen. Maar juist omdat we weer dingen doen die we vroeger ook deden, wordt het contrast met mijn ziekte zo groot. Ik bid soms dat onze God ons wat meer perspectief laat zien. Het medisch perspectief is namelijk niet alleen uitzichtloos, maar ook amper te dragen (de chemo's vallen me erg zwaar, en ik heb soms het idee dat die meer kwaad dan goed doen).

Graag wil ik vandaag vragen om nog meer gebed.



zaterdag 3 augustus 2013

Zaterdag 3 augustus

Allemaal uitgeslapen tot 8.30. Myrthe begint een beetje een ritme te krijgen. Af en toe speelt ze alleen in de box of ergens op de grond. Ze kan nu echt op mijn heup zitten. Ze is er ook nog steeds dol op om in de draagdoek rondgedragen te worden. Daar zit ze dan rechtop in, met alleen haar hoofdje eruit en bekijkt met grote blauwe ogen de wereld. Vandaag liepen we zo in Alkmaar gezellig met zijn allen een zak kersen te eten. Wat ging ze tekeer. Ze wilde er ook een. Ik hield haar er een voor en met haar net doorgekomen ene ondertandje ging ze hem moedig te lijf. Heerlijk vond ze hem. Helemaal leeggeknabbeld. Ze maakte alle voorbijgangers aan het glimlachen. Schattig gezicht.

Vanmorgen is Stefan met de 5 oudsten naar de tweedehandswinkel geweest. Dat vinden de kinderen echt een uitje. Ze kwamen allemaal met een speeltje en een knuffel thuis. Stefan was E 2,50 kwijt. Echt leuk. Vanmiddag zijn we dus met zijn allen naar Alkmaar geweest en vanavond zijn vrienden gezellig komen barbeque-en. Eigenlijk was het een heerlijke normale dag. Toch is er bij alles wat we doen een donker randje.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik Stefan steeds in de gaten houdt en bij iedere bijzondere beweging denk dat hij pijn  heeft. Soms is dat ook zo en soms niet. Steeds als ik denk dat hij pijn heeft gaat er een steek door mijn hart. Ik kan het niet loslaten. Wanneer we vroeger zo met het hele gezin in de stad liepen, Stefan en ik naast elkaar en de kinderen zo voor ons uit spelend en rennend, voelde ik me blij en trots dat die lieverds bij ons mochten horen. Vandaag liepen we zo en het was anders, verdrietiger. We keken naar de kinderen, keken elkaar aan en hadden allebei tranen in onze ogen. Die hebben we snel weggepoetst voordat de kinderen het zagen.

Stefan bad vanavond in de kapel met een van de kinderen. Er kwam een heel mooi gebed: "Lieve God dank u wel dat U pappa al zoveel beter hebt gemaakt, Wilt U hem nu ook verder helemaal gezond maken ? amen". Een andere lieverd vertelde vanavond dat God iedere keer hetzelfde antwoord gaf: "Alles komt goed". Samen vroegen we ons af wat dat zou betekenen. Ik zou het zo graag weten. Wat is Goed in Zijn ogen? Is dat ook wat ik met mijn menselijke gedachten goed vind? Ik hoop het,  Ik blijf ervoor bidden.
Steeds als ik eraan denk met mijn schatten alleen te blijven wordt ik zo bang. Ik kan het niet. Al zet ik mijn wil erachter. Ik kan het gewoon niet. Geen idee hoe. Met mijn verstand weet ik dat mijn Heer mij alles kan laten doen, zelfs het onmogelijke, als ik mijn ogen maar op Hem gericht houd en niet op mijn situatie. Hij kon Petrus over het water laten lopen, totdat hij naar het water ging kijken in plaats van zijn ogen op de Heer gericht te houden. Ik weet dat Hij ook mij alles kan laten volbrengen maar ik voel me bang. Er is soms zo'n verschil tussen mijn verstand en mijn gevoel. Ik ben blij dat Stefan er nu nog is. Ik houd me aan hem vast en wie weet hoe lang nog. Ik probeer de angst los te laten en op te dragen en deze week proberen we te genieten van elkaar en van de kinderen.

vrijdag 2 augustus 2013

Vrijdag 2 juli

Vandaag zou Stefan zijn derde chemo hebben gehad. Maar we hebben een extra weekje vakantie genomen. Stefan voelde zich te fit. Het zou echt jammer zijn dat door een chemo af te laten nemen. Dus vandaag niets. Heerlijk thuis geweest en binnen geschuild tegen de warmte. Matthijs was weer thuis en de anderen genoten van zijn aanwezigheid. Hij was lief en zorgzaam en een beetje moe. Later op de dag kwam ook Anne thuis van 4U kamp. Ze heeft het geweldig gehad. Vol bijzondere verhalen en mooie ervaringen en met mascara op. Stond haar leuk. Fijn om iedereen weer thuis te hebben.

Stefan was prima vandaag. Hij heeft de weekboodschappen gehaald en wilde perse in het huishouden wat meehelpen. Het was een heel gewone dag zoals we dat vaker met ons gezin hadden in het verleden en zoals we al maanden niet meer hebben gehad. Heel apart dat een normale dag voor ons eigenlijk dus heel bijzonder is.

Eigenlijk moet ik iets vertellen. Iets bijzonders wat maakt dat we deze normale dagen hebben kunnen. Velen bidden al weken voor ons en zoals we vermeldden is er maandagavond op het Celebrate festival bijzonder over ons gebeden door ongeveer het hele festival tegelijk. Voor iedereen was dat een ervaring die lang bij zal blijven. Na het bidden ging Stefan even alleen weg en kwam met een wat vreemde blik in zijn ogen terug en met de vraag of ik even met hem wilde meekomen. We gingen wat wandelen. Het was gezellig. De vraag hoe hij zich voelde, brandde op mijn lippen maar ik durfde hem niet te stellen. Stefan wilde wat zeggen maar hij leek het niet te durven. Dat duurde een aantal honderden meters wandelen. Toen zei hij het toch met een vreemde blik in zijn ogen: "Lisette,.... ik heb geen rugpijn". He? Hij had al weken rugpijn. Altijd maar rugpijn. Hij liep er helemaal krom van. Ik bekeek hem en ja, hij liep rechtop. Vreemd. Geen rugpijn dus. "Ja" zei Stefan, "na het bidden ging ik rechtop zitten en ik dacht: "waar is mijn rugpijn?" "Ik ben naar buiten gegaan en heb uitgeprobeerd of het weer terugkwam als ik mijn rug extra belastte dus ik ben een stuk gaan hardrennen..." . Hardrennen? Dat wilde ik wel eens zien en daar ging Stefan op mijn verzoek, wel enkele honderden meters, heel hard. Geen rugpijn meer dus. Hoera! We dachten nog, dat komt vast zo weer terug maar dat was dus niet zo. Hij heeft nog steeds geen rugpijn en het is nu alweer vrijdag.

We beleven nu alweer 4 van deze "dagen van genade" waarop Stefan bijna alles kan wat hij wil. We danken onze Heer met ons hele hart voor "geen rugpijn". We bidden en hopen dat dat aanhoudt en we een geweldige week tegemoet gaan. Misschien ondernemen we nog iets geks. Wie weet. Alles is mogelijk en voor onze Heer, niets onmogelijk.

donderdag 1 augustus 2013

Donderdag 1 juli (door Stefan)

In de nacht van 31 juni - 1 juli was ik blij dat ik in plaats van Lisette uit bed kon gaan als de kinderen riepen. Om 04.30 uur was het Floris (hij roept vaak om papa, en nu kwam ik dan ook - hij was zijn speentje kwijt), en om 06.30 uur waren onze jongste zonen allebei wakker. Na wat streng toespreken zijn ze nog iets meer dan een half uur stil geweest. Dat ik 's nachts zo gemakkelijk mijn bed uitkom is al meer dan 2 maanden geleden. Ook vandaag overdag voelde ik me opmerkelijk fit. Ik dank God om deze dagen waarin ik niet alleen vader en echtgenoot mag zijn, maar het ook mag voelen omdat ik de normale vader-en echtgenoot-dingen weer doe.

We zijn vandaag met z'n allen naar Helvoirt geweest om Matthijs op te halen van het zomerkamp. Lekker warm in de auto (airco stuk). Matthijs heeft het daar heel goed gehad, vertelde hij. Zelf heb ik verschillende mensen gesproken en was blij te horen dat we bij velen nog steeds in het gebed gedragen worden. Wel een beetje vreemd om daar te proeven van de sfeer van het zomerkamp; zelf heb ik daar als kind nog aan meegedaan, en Lisette en ik hebben elkaar als leiding op het zomerkamp leren kennen. Die ontmoeting is alweer zo'n 20 jaar geleden.

Vanavond hebben we bij vrienden gegeten. Alles lijkt zo normaal: heerlijk. Tegelijkertijd moet ik zeggen dat - hoe vreemd het ook klinkt - ik de afgelopen maanden eerder zie als iets wat we misschien niet moesten missen. Het is als een soort intensieve verdieping van ons leven met elkaar en in de intimiteit met God. Hij is ons nog nooit zo dichtbij geweest, ook al waren / zijn er ook momenten van duisternis. En soms wordt alles zo helder: we merken dat we als mens bedoeld zijn om ons bij Hem te voegen als de tijd daarvoor rijp is, en dat alles dat we op aarde meemaken eigenlijk in dat licht zou moeten staan.

Morgen komt onze Anne ook thuis en zijn we weer compleet. We zien ernaar uit. Misschien dat we de volgende week iets met z'n allen kunnen ondernemen...